Մեծ Բրիտանիայում, ըստ բաց աղբյուրների, մեկ կալանավորի պահելու համար տարեկան ծախսվում է 45 000 ֆունտ ստեռլինգ, սա ավելի շատ է, քան մեկ ուսանողի տարեկան ողջ ծախսերը Իթոնի համալսարանում:
Դժվար է ասելՙ բրիտանական բանտում անցկացրած մեկ տարի՞ն է ավելի շատ մարդուն օգնում ինտեգրվելու հասարակությանըՙ որպես քաղաքացի, ով նաեւ օժանդակում է հասարակության առաջընթացին իր մասով, թե՞ Իթոնի համալսարանում սովորելու մեկ տարին: Տրամաբանությունը հուշում է, որ համալսարանում անցկացրած մեկ տարին անհամեմատ ավելի օգտակար պետք է լինի այս առումով, սակայն եթե այդպես է, ուրեմն ինչո՞ւ է Լոնդոնը մեկ կալանավորին «դարձի բերելու» համար ավելի շատ գումար ծախսում, քան մեկ համալսարանավարտ եւս ունենալու նպատակով:
Հետեւաբար միջոցներն արդյունավետ տնօրինելու եւ արդյունավետ ծախսելու հարցը հրատապ է ողջ աշխարհում եւ ոչ միայն Հայաստանում:
Այստեղ, հիշեցնենք, իշխանական մեծամասնությունը նախատեսում է բարձրացնել նվազագույն աշխատավարձը մինչեւ 45000 դրամ: Պատասխանելով լրագրողի հարցին, թե կբավարարի՞ արդյոք իրեն մեկ ամսում 45 000 դրամը, ԱԺ սոցիալական հարցերի մշտական հանձնաժողովի նախագահ Հակոբ Հակոբյանը պատասխանել է. «Այո, կբավարարի»: Չենք վիճում, գուցե պրն Հակոբյանը կարողանո՞ւմ է սեփական միջոցներն արդյունավետ տնօրինել: Բայց փաստ է, որ ՀՀ բազմաթիվ քաղաքացիներ չեն կարողանում:
Օրինակՙ բնակարան գնել: Օրինակՙ մեքենա գնել: Օրինակՙ ամռանը հանգստանալ: Օրինակՙ որակյալ կրթություն ստանալ: Օրինակՙ ռեստորան գնալ: Օրինակՙ ընտանիք պահել: Օրինակՙ ամուսնանալ: Օրինակՙ ապրել: Հասկանալի է, որ այս ամենը կամ սրանցից յուրաքանչյուրը ամսական 45000 դրամով, հնարավոր չէ: Եթե անգամ նույն Իթոնի համալսարանից մասնագետներ գան ու Երեւանում, Գյումրիում, Վանաձորում, նաեւ Գորիսում միաժամանակ սեմինարներ անցկացնեն սեփական միջոցներն արդյունավետ տնօրինելու թեմայով ՀՀ քաղաքացիների հետ, անհնար է ամսական 45 000 դրամն այքան արդյունավետ ծախսել, որ հնարավոր լինի մեկ ամիս ապրել:
Բայց,ՙ մյուս կողմից, ո՞վ ասաց, որ հայրենի կառավարությունը կարող է աշխատավարձը սահմանել նվազագույնՙ 100 000 դրամ, բայց չի անում: Օրինակՙ Հրանտ Բագրատյանն ու դաշնակցականները վստահ են, որ նվազագույն աշխատավարձը հնարավոր է անհամեմատ ավելի շատ բարձրացնելՙ հասցնելով գրեթե հարյուր հազար դրամի ամսական: Հետեւաբար, եթե այսպես է, այսինքն, եթե կառավարությունը կարող է աշխատավարձն ավելի շատ բարձրացնել, բայց չի անում, ուրեմն կառավարությունը ունեցած կամ տիրապետած միջոցները անարդյունավետ է տնօրինում, այսինքնՙ Իթոնի համալսարանի մասնագետները իրենց հավանական սեմինարները պետք է անցկացնեն հենց կառավարության անդամների հետ: Իհարկե, կարելի է պնդել նաեւ, որ Հրանտ Բագրատյանն ու դաշնակցականները այնքան էլ հիմնավոր փաստարկներ չեն բերում, թե կառավարությունն անարդյունավետ է տիրապետում միջոցներին, բայց բանն այն է, որ մեր երկրում սուպերմարկետի երիտասարդ վաճառողուհին ավելի շատ է ստանում, քան Գիտությունների ազգային ակադեմիայի ինստիտուտներից մեկի փորձառու գիտաշխատողը, շինանյութի խանութում բեռնակիրն ավելին է վաստակում, քան լրագրողը, մատուցողն ավելի շատ ամսական եկամուտ ունի, քան նվագախմբում ջութակահարն, ասենք: Եվ այս ամենը տեսնելու համար պարտադիր չէ Հրանտ Բագրատյան լինել կամ դաշնակցական:
Ու քանի այսպես է, շատ անգամներ ենք խոսելու միջոցներն անարդյունավետ տնօրինելու թեմայով, լինի Իթոնի համալսարանի մասնագետների հետ, թե առանց նրանց: