Հաճախ ակնարկում են, թե դիվանագետները, մանավանդ պաշտոնավարող դեսպաններն իրավունք չունեն բացահայտ գործելու: Ասենք՝ բողոքի հանրահավաքների ներկա լինել, հարթակ բարձրանալ, ինչպես անում էր 2008-ին Երեւանի Ազատության հրապարակի հանրահավաքներին ԳԴՀ նախկին դեսպանը: Այս օրինակին հավելենք Բեռլինում Ուկրաինայի նախկին դեսպան Մելնիկին, որ հետո իր երկրում փոխարտգործնախարար դարձավ, Ադրբեջանի եւ Իսրայելի ներկայիս դեսպաններ Աղաեւին եւ Պրոզորին, որ տեսանելի օրինակներով հաստատում են, որ կան «սահմանային» վիճակներ, երբ նրանք շատ էլ հստակ, ազդակներ ուղղելով հանրությանը՝ հասնում են իրենց նպատակին:
Բեռլինում Իսրայելի դեսպանն ու դեսպանության աշխատակցուհին մարտի 8-ին ծաղիկներ չէին բաժանում Բեռլինի կենտրոնում Բրանդենբուրգյան դարպասների առջեւ, այլ՝ ցուցապաստառներով հիշեցնում էին իրենց գերյալ կանանց մասին: Կանանց միջազգային օրը, որ Բեռլինում ի տարբերություն Գերմանիայի արեւմտյան հատվածի, պաշտոնապես ոչ աշխատանքային է, դեսպան Ռոն Պրոզորը հանրության ուշադրությունը բեւեռեց հոկտեմբերի 7-ին Համասի հարձակման եւ նրա գերության մեջ հայտնված կանանց իրավունքների պաշտպանությանը՝ իր ձեռքում «Վերադարձրեք իսրայելցի կանանց» գրությամբ պաստառ բռնելով: «Համասը իսրայելցի կանանց բռնաբարել է: Համասն իսրայելցի կանանց սպանել է: Համասն իսրայելցի կանանց առեւանգել է»: «Believe Israeli women!» (Հավատացե՛ք իսրայելցի կանանց) պաստառներով էր Իսրայելի դեսպանությունը հաղորդում ոճրագործության այն պատկերը, ինչը դեսպան Պրոզորի ասելով՝ «իրեն հիվանդացնում է», քանզի մնում է անարձագանք: «Սպանվածներին կենդանություն պարգեւել չենք կարող, բայց դեռ կարող ենք, պարտավոր ենք ուշադրության առանցքում պահել գերյալներին»:
Մեր գերիները, Արցախի ռազմաքաղաքական առեւանգված ղեկավարությունը Բաքվի բանտերում սպասում են: Սուրբ պահեցողության այս օրերին աղոթում ենք նաեւ նրանց ազատության համար: Բայց դա բավարա՞ր է արդյոք: Սփյուռքյան կառույցները արձակուրդը պիտի ընդհատեն, վերադառանան պայքարի ժամանակակից եղանակներին: Հայաստանից արտերկիր մեկնող Սփյուռքի հարցերով հանձնակատար իրավաբան Սինանյանը հայ համայքային կառույցներին հանդիպելու ժամանակ պիտի ձեռք մեկնի նրանց, կարողանա հուշել, թե իրավական ի՛նչ լեզվով, ո՛ր բառապաշարով պիտի արտահայտվի հայ մարդը, երբ ստիպված է ադրբեջանաթուրքական ֆաշիզմի, պատմության խեղաթյուրման դեմ պայքար մղել, պաշտպանել հայկական ինքնությունը, որ ամենուր վտանգի տակ է:
Հոդվածի ամբողջական տարբերակը՝ մեր առաջիկա համարում:
ԱՆԱՀԻՏ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ
Գերմանիա