Երեք տասնամյակից ավել համաշխարհային թատրոններում նրա անունը բարձրակարգ ու անանձնական հագեցած երեկո էր խոստանում հանդիսատեսին: Սոպրանոյի գլխավոր դերերը փոխվում էին, քաղաքները փոխվում էին, լեզուն փոխվում էր, բայց տվյալ ժամանակաշրջանի իրականությանը հավատարիմ լինելու նրա անդավաճան խոստումը, որ հաստատվում էր ներկայացումից ներկայացում, ստիպում էր հավատալ, թե բեմում ամեն բան իրական է՝ դավաճանությունը չի ներվում, մահն անխուսափելի է, իսկ սերն ամենամեծ պարգեւն է…անսահման աշխատասիրությունն ու նոտաները ճշգրիտ երգելու ունակությունը դժվար թե այդպիսի շռնդալից հաջողության գլխավոր բաղադրիչները լինեին. երգչուհի- դերասանուհի Հասմիկ Պապյանի զգայուն երգեցողությունը ծնվում եւ սնվում էր դրամայի ոգուց, լիբրետոն եւ կոմպոզիտորի մեղեդին, դիրիժորի մեկնաբանությունն ու թատրոնի շունչը նրա դերարարման զարկերակն էին դառնում: Արտահայտչական գերգունեղ միջոցներով՝ առաջին հերթին գրագետ ձայնով, դիմախաղով, բեմում քայլելու, կանգնելու բնածին եւ արհեստավարժ ունակությամբ նա անսխալ զգացողությամբ էր կառուցում դերը՝ հանդիսատեսի հիշողության մեջ դաջելով իր բեմական անունը՝ որպես գերազանցության չափանիշ:
Օրեր անց հինգ տարին կլրանա, որ Երեւանն արթնանում եւ քնում է նաեւ նրա բարի լույս-բարի գիշերով, իսկ կեսօրին եւ երեկոյան իր ալմա մաթերը՝ Կոմիտաս կոնսերվատորիայի Ղազարոս Սարյանի անունը կրող օպերային ստուդիան բարեկարգվում եւ հանդիսատես է կրթում՝ գեղարվեստական ղեկավար Հասմիկ Պապյանի ստեղծագործական գեղադիտակը պտտելով: Նա թատրոնի նորարար է, մեր աչքի առաջ վերստեղծում է ժամանակակից երաժշտական թատրոնը, ազատում բեմական ծանր կաղապարներից, հանդիսատեսին վերացարկված մտածողության դուռն է տանում… էլ ո՞վ կուզենա իջնել այդ տիեզերքից: Պապյանը ստեղծում է գիտելիքի կուտակման եւ դրա դրսեւորման մի միջավայր, որտեղ երիտասարդ ուժերը նախ որոնում են, ապա՝ նվազ եւ ավել փորձառությամբ միասին արարում:
Հասմիկ Պապյանի ստեղծած աշխարհը իրականից Ճշգրիտ տատանումների մեջ երբեք գերակշռում-թերակշռում չունի, քանզի բեմում եւ դրանից ցած կամ վեր հարաբերության մեջ ձգտում է կշեռքն անխաթար պահել: Վերեւում նշեցի, թե անսխալ զգացողությամբ է օժտված, եւ հենց այդ շնորհն է, որ հեռու է պահում կեղծ ու ժամանցիկ միջավայրից, էժան գովազդից, ամենագետի կնիքից: Նրա ռեպլիկը, խորհուրդը նրբանկատության եւ զգոնության սահմանը չի հատում, մարդու հանդեպ հարգանքն ընդգծված դրսեւորվում է:
Հասմիկ Պապյանն իր շրջապատը հարստացնում է ամայի տարածքներում ծառ տնկողներով, լեռնագագաթներ մագլցող, մոլախոտ մաքրող, աշխարհի ավիշը թարմացնող հոգի եւ միտք շրջանառող անհատներով:
Ինչ բարեբախտություն է, որ այս սահող կյանքում նրանք կան, ինչ երջանկություն է, որ դժվար մեր ժամանակը գնահատելիս, շշնջում ենք՝ Հասմիկ Պապյանի ժամանակակիցն ենք. Տեսել ենք նրան բեմում, եւ որ պակաս կարեւոր չէ՝ կյանքում, մեր կողքին, Երեւանի համայնապատկերում: Թող անվերջ ու հարատեւ լինի այս ներկայությունը մեր հայրենիքի սրտում:
Շնորհավո՛ր տարեդարձդ, սիրելի՛ Հասմիկ Պապյան
ԱՆԱՀԻՏ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ, Գերմանիա