Տարօրինակ է արաբական երկրների լուռ վերաբերմունքը սպանություններին
Ինչպես նշել էինք նախորդ համարում, հուլիսի 8-ի վաղ առավոտյան եգիպտական բանակի զինվորները կրակել էին ազգային գվարդիայի կենտրոնակայանին հարող հրապարակում նստացույց անող պաշտոնանկ նախագահ Մուհամմեդ Մուրսիի կողմնակիցների վրա: Կրակոցներից, ինչպես «Մուսուլման եղբայրներն» են հայտարարել, սպանվել է 55 մարդ եւ շուրջ 1000-ը վիրավորվել:
Մուրսիի կողմնակիցները կարծում էին, որ պաշտոնանկ նախագահը հենց գվարդիայի կենտրոնակայանում է կալանված, այդ իսկ պատճառով էլ նստացույցը այնտեղ էին կազմակերպել, իսկ կրակոցի պահին նրանք կանգնած էին առավոտյան նամազի, որը իսլամի գլխավոր 5 պայմաններից կարեւորությամբ 2-րդն է:
ԱՄՆ-ը, եվրոպական տերությունները, Եվրոմիությունը, նույնիսկ Եվրոխորհրդարանի նախագահ Մարտին Շուլցը եւ ՄԱԿ-ի գլխավոր քարտուղար Բան Կի Մունն այս անգամ դատապարտեցին եգիպտական սպայակույտի պետ, Եգիպտոսի պաշտպանության նախարար Աբդուլ Ֆաթթահ ալ Սիսիին: Բայց դա արվեց ոչ թե երկրում իշխանությունը զավթելու, այլ Մուրսիի կողմնակիցների դեմ «անհամաչափ ուժ», այսինքնՙ զենք գործադրելու համար:
Եգիպտոսի զինվորական հեղաշրջումը խստագույնս դատապարտող Թուրքիան, ի դեմս վարչապետ Էրդողանի կառավարության, նույն խստությամբ դատապարտեց նաեւ նստացույցի մասնակիցների գնդակահարությունը: Դրա համար թուրքական կառավարությունը թերեւս պատճառ էլ ուներ, քանի որ գեներալ ալ Սիսիի գլխավորած զինվորականները զգուշացրել էին նրան. «Թող Թուրքիան չխառնվի Եգիպտոսի ներքին գործերին»:
Ի դեպ, համանման նախազգուշացում Թուրքիային մինչ այդ բազմիցս արել է Իրաքի վարչապետ Մալիք ալ Նուրին, էլ չենք խոսում Սիրիայի նախագահ Բաշար Ասադի վարչակարգի, ինչու չէ, նաեւ Իրանի Իսլամական Հանրապետության ղեկավարների մասին: Այս նախազգուշացումները Էրդողանի իսլամամետ «Արդարություն եւ բարգավաճում» կուսակցության դրսեւորած «նոր օսմանիզմի» արձագանքներն են:
Այդ արձագանքներով Իրանը, Իրաքը, Սիրիան եւ Եգիպտոսը կարծես փաստում են «հարեւան երկրների հետ առկա խնդիրները զրոյականացնելու» Էրդողանի կառավարության դիրքորոշման, ինչպես նաեւ արտգործնախարար Դավութօղլուի «ռազմավարական խորություն» տեսությանՙ ի վերջո «նոր օսմանիզմի» հանգումը: Ըստ երեւույթին «Մոսուլի թուրքական պատկանելության» կամ «երկու շաբաթում թուրքական զորքերի Դամասկոս մտնելու» մասին Էրդողանի «Արդարություն եւ բարգավաճում» կուսակցության պատասխանատու գործիչների հայտարարություններն էլ փաստում են «նոր օսմանիզմի» նկրտումների առկայությունը Թուրքիայում:
Խնդիրն, իհարկե, Թուրքիան չէ, այլ Եգիպտոսում ցուցարարների գնդակահարությունը հանդուրժելու արաբական երկրների վարքագիծը: Մինչդեռ այս երկրները ոչ միայն չէին հանդուրժել Մուհամմեդ մարգարեի երգիծանկարի տպագրումը դանիական թերթում, կամ մարգարեին վերաբերող ֆիմլի նկարահանումը ԱՄՆ-ում, այլեւ աշխարհը իրար էին խառնել եւ սպառնացել էին երգիծանկարի եւ ֆիլմի հեղինակներինՙ թե կսպանեն: Ավելին, նրանք «խաչակրաց նոր արշավանքի» միտումներ փնտրելով այս ամենում, իսլամի նկատմամբ թշնամանքի մեջ էին մեղադրել քրիստոնեական աշխարհին:
Պատճառաբանությունը ենթադրելի էր. իսլամը խաղաղության կրոն է, իսկ քրիստոնյաները դա նույնացնում են ահաբեկչության հետ: Հիրավի «իսլամը» առաջացել է «սալամ» բառից, որը խաղաղություն է նշանակում: Նույնիսկ «սալամ» բառով է խորհրդանշվում դրախտը, ինչպես «դար ուս սալամ» արտահայտության մեջ, որն ունի «դրախտավայրի» իմաստ: Ավելին, իսլամը ընդունում է Մովսես մարգարեին, Հիսուս Քրիստոսին, հրեաներին ու քրիստոնյաներին, ըստ Ղուրանի, համարում է «սուրբ գրքի տեր» ժողովուրդներ, իսկ մովսեսականությունն ու քրիստոնեությունըՙ երկնային կրոններ:
Սակայն «Ալ Ղաիդան» ահաբեկչական կազմակերպություն է եւ իսլամական, «Ան Նուսրան»ՙ իսլամ արմատական, որի ներկայացուցիչները չեն խորշել օտարերկրյա հեռուստաալիքների տեսախցիկի առջեւ սպանել Սիրիայի բանակի զինվորին, որն իրենց կրոնակիցն է, ապա հանել են սիրտը եւ կրծոտել: Նրանք ալավի լինելու պատճառով ողջ-ողջ սղոցով անդամահատել են մարդկանց:
Մուհամմեդ մարգարեի ծաղրանկարն ու նրա մասին ֆիլմը, որքան էլ անընդունելի լինեն, չեն կարող համարժեք համարվել «Ալ Ղաիդայի» ահաբեկչությանն ու «Ան Նուսրայի» արյունախում վայրենությանը: Թվում է, թե «խաղաղության կրոն իսլամի» հանդեպ քրիստոնեությանը անհանդուրժողականության մեջ մեղադրող իսլամական աշխարհը, արաբական երկրներով հանդերձ, չպետք է հանդուրժեր այս ահաբեկչությունն ու վայրագությունը:
Հատկանշական է, որ նրանք նույն հանդուրժողականությամբ լռության են մատնում եգիպտական բանակի սպանությունները, որոնք գագաթնակետին հասան հուլիսի 8-ի առավոտյան, երբ ազգային գվարդիայի կենտրոնակայանին հարող հրապարակում գնդակահարվեց պաշտոնանկ նախագահ Մուրսիի 55 կողմնակիցներ:
Կողմնակիցները մահմեդական են, ինչպես եւ եգիպտական բանակի զինվորները, որոնք գնդակահարել են: