1921, դեկտեմբերի 26
Ինչ ահավոր դաս տվին ֆրանսիացիք մեզի. հանդիսավոր խոստումներից հետո, գիտակից և անգիտակ զոհաբերումներից հետո նորից քաշել հայությունը յաթաղանի տակ՝ դիվային, ճիվաղային բան է. ո՞ւր մնացին խոստումները.- մեր մարտիրոսացումով սրբագործեցին իրենց ավազակային դատը, և այժմ թքում են մեզ վրա:
Ի՞նչ է մնում մեզ,- եթե ոչ դարերով ատել այդ միջազգային պոռնիկին, և ուխտել վրեժխնդիր լինել, և վնասել… և մենք դեռ կարող ենք հարվածել նրան. Փոքր Ասիայում դեռ մենք կանք, և դեռ դեր ունինք…
Ըստ իս՝ «հայկական հարցը» մեռած է արդեն. գարշելի Եվրոպայից այլևս, և երբեք էլ, սպասելիք չկա, պիտի մեր ուժերի կարողացածի չափով արյունի վրեժ լուծել այդ բորենիներից, և ամփոփվել Ասիայում, հաշտվել դրացիների հետ, մտերմանալ բոլշևիզմին, և զարնել ամեն տեղ եվրոպացուն, թե´ նրա վաճառականությանը, պրիստիժին, դպրոցներին, թե´ մասնակցել հակաեվրոպական շարժումներին: Ուրիշ կերպ չի կարելի ապրել: Այլևս ոչ մի հավատ չունիմ մեր հարցի մասին, և բոլորովին անմիտ, վնասակար են գտնում Փարիզի երկու պատվիրակությունների գործունեությունը, Ամերիկա կամ Պապին դիմումները. մամուլին,- այդ բոզերի ոհմակին,- դիմումներն ու կոկորդիլոսի արցունքները, հայասերների ճառերը, և ազգերի լիգայի կեղծավորությունը. հայերիս համար կոզակը ավելի իրական է, քան Վիլսոնը, Ջեյմս Բրայսը, և բոլորը …
Վերջացած է ամեն ինչ. խաբված ենք ապուշի պես, պարտված ենք չարաչար, նոր ուղիներ պիտի փնտրել… Իսահակյան Ավետիք, Երկերի ժողովածու, հտ. 6, Երևան, 1979, էջ 185: