Ամեն ինչ չէ, որ մեր լրատվամիջոցների եւ լրագրողների աշխատաոճում հարյուր տոկոսով ընդունելի է, այդ թվումՙ Ազգային ժողովում: Ասենքՙ հենց միայն տեխնիկապես անտանելի է նայել, թե ինչպես են մի քանի տասնյակ լրագրող եւ օպերատոր մեղվի պարսի նման թափվում հարցազրույցի սուբյեկտի վրա, խոսափողները կողքերից, հետեւից, առջեւից մտցնում հարցազրույց տվողի կոկորդն ու աչքերը, գլուխները համարյա կպցնում նրա գլխին ու վրա տալիս:
Սակայն դա պատճառ չէ այն բանի համար, որ լրագրողը ամեն սանտիմետրի վրա հանդիպի զինվորական հագուստ կրող ոստիկանին, որը սահմանափակում է նրա տեղաշարժն Ազգային ժողովի միջանցքներում: Ազգային ժողովի նախագահ Ալեն Սիմոնյանի այն միտքը, թե դա սահմանափակում չէ, այլ ինստիտուցիոնալ կանոնակարգում, ու շուտով պետք է լրագրողների համար ստեղծվեն հատուկ սրահներ, որտեղ պատգամավորները կգան ու կշփվեն լրագրողների հետ, մեր կարծիքով ավելի ծանրացրեց այն իրողությունը, որին ականատես էին լինում լրագրողներն Ազգային ժողովում:Լրագրողներիՙ դահլիճին նայող սենյակներից իջնողներին ոստիկանն արգելում էր աջ գնալ, որը տանում էր դեպի դահլիճի դուռը, արգելվում էր մոտենալ իշխող խմբակցության միջանցքին եւ այլն:
Մինչդեռՙ Սիմոնյանի ասած հնարավորությունները դեռ չստեղծածՙ ապօրինի արգելումներ կան, դա ոչ ԶԼՄ-ների աշխատանքը կանոնակարգող օրենքների տրամաբանության մեջ է, ոչ էլ ԱԺ կանոնակարգի: Այսինքնՙ ԱԺ ղեկավարությոնն այդպիսի սահմանափակումներ մտցնելիս օրենք է խախտել: Եւ առհասարակՙ ինչ է նշանակում լրագրողների մոտ ուղարկել պատգամավորների, որ հարցազրույց տան: Բայց ո՞վ է իրավասու որոշել, թե տվյալ լրատվամիջոցին ո՞ր պատգամավորն է հետաքրքիր , սա ինչ է, լրագրողի աշխատանքը ուղղորդելու ցանկություն չէ՞ միթե: Այդ ի՞նչ է տեղի ունենալու առաջիկայում, որ լրագրողների անհարկի հետաքրքրասիրությունը պատրաստվում են փակել ինչ-որ ռեզերվուարներում, քանի որ դա ոմանց ու ինչ-որ որոշումների կարող է խանգարել:
Անձամբ տողերիս հեղինակի համար, որը անկախ Հայաստանի բոլոր պառլամենտների աշխատանքն է լուսաբանել, այս կարգի մոտեցումը վիրավորական է, երբ միջանցքից միջանցք անցնելիս քեզ կարող են ստիպել մի հարկ իջնել ու այլ, ավելի երկար ճանապարհով քո ուզած միջանցքը հասնել, ինձ թվաց անգամՙ Ալիսայի ծուռ հայելիների աշխարհում եմ հայտնվել: Ու դեռ ջահել ոստիկանը, որը չգիտես ինչու ռազմական հագուստով է, ինձ պետք է դասեր տա, թե չի կարելի օրենքներին չենթարկվել: Ո՞ր օրենքներին, Ազգային ժողովն ամենաազատ ու ժողովրդավար կառույցը պետք է լինի հենց գաղափարով, ինչո՞ւ եք այն ուզում վերածել զորանոցի: Եւ, առհասարակ, կանոնակարգեք ձեր աշատանքը, խոսելաոճըՙ խոսքը եւ իշխող մեծամասնության, եւ ընդդիմության շատ պատգամավորների է վերաբերում, որ հենց դահլիճում սպառնալիքներ ու վիրավորանքներ չուղղեք միմյանց, իսկ լրագրողներին հանգիստ թողեք: