Ընդդիմությունը «փոխաջակցության դաշինքի» կարիք ունի: Դավիթ Համբարձումյանի ձերբակալությունը ապացուցեց մեկ գերքաղաքական և քաղաքականացված հանգամանք: Փաշինյանը շատ ավելի ԼՈւՐՋ և շատ ավելի օպերատիվ վերաբերվեց իր իշխանության նկատմաբ վտանգի պոտենցիալ ունեցող գործընթացի կասեցմանը և իր թիմակիցների հնարավոր գայթակղությունների բացառմանը, քան ընդդիմությունը՝ Փաշինյանի իշխանության նկատմամբ վտանգի պոտենցիալի գործնական մեծացմանը և նրա թիմակիցների գայթակղությունների հողի վրա խորացմանն ու բավարարմանը:
Իմիջայլոց, եթե դիրքերը քիչ թե շատ ամուր լինեին, լեգիտիմությունը միջին, իսկ սեփական իշխանությունն էլ գոնե կայուն, Դավիթի նկատմամբ և մյուս բոլոր քաղբանտարկյալների նկատմամբ այսպիսի կտրուկ և բիրտ գործողությունների չէր գնա, որովհետև վստահ կլիներ, թե սեփական թիմի կայունության վրա, թե ուժային համակարգի ամրության և հավատարմության և թե իր համակարգի կայունության վրա:
Լավ օրից չէ, որ յուրաքանչյուր մարտահրավեր բնում է խեղդում: Լավ օրի, որ լիներ կօգտագործեր մարտահրավերը քաղաքական հմտությամբ ու բազմաքայլությամբ իր համակարգի, թիմի խոտանները վեր հանելու և չեզոքացնելու համար:
Վախենում է, գիտի, որ իրավիճակը վերջնախաղային է:
P.S. Ազատագրում Դավիթին, ներկա ու ապագա բոլոր քաղբանտարկյալներին: Դա միան ժամանակի հարց չէ, այլ նաև քաղաքական ջանքի հարց: Ընդդիմությունը «փոխաջակցության դաշինքի» ընկալում պետք է ունենա, հակառակ դեպքում անունները կվերածվեն թվերի: Ընդունեք սա որպես օրինակ:
Վլադիմիր Մարտիրոսյան, քաղաքագետ
