Իգդիրը սրտում Վարպետը

«Մոտեցիր, թող գլուխդ գրկեմ, կիմանամ՝ ով ես»,- ասում էր գրեթե լիովին կուրացած Էդուարդ Իսաբեկյանը, երբ կյանքի վերջին տարիներին նրան էին մոտենում մարդիկ ու փորձում հիշեցնել, թե ով են իրենք։

Վարպետը, նույնիսկ կույր, ներկա էր լինում նկարչական ցուցահանդեսներին, մշակութային երեկոներին։ Շոշափում էր պատին փակցված կտավները, հոտ քաշում, խամրած աչքերը երկար հառում նկարին ու մեկնաբանում զգացածը։ Նրան շրջապատող արվեստագետներն ու արվեստասերներն ապշում էին՝ ինչպե՞ս է կույր նկարիչը բացատրում, պարզաբանում իր «չտեսած» նկարը։

ՀՀ ժողովրդական նկարիչ Էդուարդ Իսաբեկյանը 20-րդ դարի հայ գեղանկարչության դասականներից է, որ ստեղծագործել է նաև գրական ժանրում։ Նա գրել է «Իգդիր» վեպը, իսկ «Ազգ» թերթում տպագրված նրա պոեզիան ուղղակի հայտնություն էր։

90-ն անց էր, կույր, բայց ստեղծագործում էր։ Ֆլոմաստերներով էր նկարում։ Որդին՝ գեղանկարիչ Արամ Իսաբեկյանը, դասավորում էր դրանք՝ ըստ գույների հաջորդականության, իսկ նա հաջորդականությունը հիշելով՝ նկարում էր։

Ամբողջ կյանքում իր կորսված հայրենիքը՝ Իգդիրը, մնաց որպես անհաս երազանք։

Նոյեմբերի 8-ին լրանում է Էդուարդ Իսաբեկյանի ծննդյան 108 ամյակը։

Երևանի «Էդուարդ Իսաբեկյան» ցուցասրահում այդ առիթով բացվել է Վարպետի գրաֆիկական աշխատանքների ցուցահանդեսը։

Մանրամասները՝ տեսանյութում