Փոթորիկը սկսվում է
Տարոսոն,
ուրբաթ, տասնվեցը ապրիլի,
1909 թ.
Թանկագի’ն մայրիկ, տղամարդիկ էին եկել այստեղ` տիկին Քրիսթիին ասելու, որ փորձանք է սպասվում: Առաջարկել էին մեր դարպասի մոտ պահակախումբ ուղարկել: Գիտեին, որ միսիոներական ընտանիքի չորս տղամարդկանցից երեքը` դոկտոր Քրիսթին, Մայներ Ռոջերսը և Հերբերտը, Ադանա էին գնացել: Այդ երիտասարդները քրդեր էին: Նրանք ավազակների տեսք ունեին: Տիկին Քրիսթին նրանց ետ կանգնեցրեց` ասելով, թե մենք չենք վախենում: Նա այդ ամենն արեց հանգիստ պահվածքով` կարծես միանգամայն չէր գիտակցում պահի լրջությունը: Երբ այդ մասին հարցրի նրան, պատասխանեց. «Չե՞ս հասկանում: Նրանք ցանկանում էին վարժարանի դարպասն իրենց հսկողության տակ առնել»: Ի’նչ կին է: Այսօր, երբ մեծաթիվ հայեր են գալիս մեզ մոտ յուրաքանչյուր ժամը մեկ, ես ասում եմ ինքս ինձ. «Ի՞նչ կպատահեր, եթե քրդերը մեր լայն դարպասն իրենց հսկողության տակ առած լինեին»:
Մեր աշխատասենյակի պատուհանից տեսանելի է դեպի Տավրոս ձգվող Կիլիկիայի հարթավայրը: Այն այսօր նման է թուրքական ահռելի գորգի: Հարթավայրը գույների մի խռովություն է` հարուստ կակաչներով, հիրիկներով և գարնանային այլ ծաղիկներով: Երբևէ մտածե՞լ ես, որ կարմիրը գերիշխում է թուրքական գորգերում:
