ԱՄՆ պետդեպի խոսնակ տիկին կամ օրիորդ Ջեն Փսակին տեղյակ չէ հայ- ադրբեջանական սահմանին հրադադարի խախտումներից, բայց ամեն դեպքում խորհուրդ է տալիս խաղաղություն, ընդ որում` երկու կողմերին էլ, կարեւոր չէ` ո՞վ է խախտում հրադադարը, խախտողն էլ, խախտողին իր տեղը ցույց տվողն էլ պետք է միայն ու միայն կենտրոնանան տարածաշրջանային խաղաղության բերած օգուտների վրա: Ընդ որում` սույն տիկնոջը կամ օրիորդին մինչեւ հիմա ղարաբաղյան բանակցությունները կառուցվածքային չեն թվացել էլի երկու կողմից էլ: Այ եթե Հայաստանի եւ Ադրբեջանի նախագահները մեր վարչապետի բառապաշարով «ականջալուր» լինեն Ֆրանսիայի նախագահ Օլանդի առաջարկին եւ գնան Փարիզ ու կառուցվածքային բանակցություններ վարեն, միգուցե խաղաղության տարածաշրջանային օգուտները հստակ ցուցանող համաձայնագիրը ձեռք բերվի ի վերջո: Արդյո՞ք Փսակին խոսում է ամերիկյան օգուտներից զուտ, ինչպես, ի դեպ, բոլոր մյուս պետությունները ներկայացնողները` սեփական օգուտներից, երեւի կասկածել պետք չէ: Այստեղ են ասել` ձեր օգուտը մի խառնեք մեր օգուտի հետ:
Տիկին կամ օրիորդ Փսակիին, որն ադրբեջանական գնդակոծություններից տեղյակ չէ, մեղադրելու չէ, որ տեղյակ չլինի ԵԽԽվ-ում Նախարարների կոմիտեում նախագահող Ադրբեջանի անհամություններից, ով էս վերջին ԵԽԽՎ նստաշրջանում ամեն ինչ անում էր` գնդակոծելու հայկական դիրքերը… նաեւ ԵԽԽՎ-ում, այն աստիճան հոգս ու աշխատանք ստեղծելով հայկական պատվիրակության համար, որ նրա անդամները, հայկական պատվիրակության ղեկավար Հերմինե Նաղդալյանի խոսքով` երեկոյան լույսերն իրենք էին հանգցնում: Փսակիին ո՞վ պետք է տեղեկացնի, չնայած` տեղեկացվելուց հետո եւս նա պարտավոր է ի պաշտոնե չտեղեկացված լինել:
Մեր Ազգային Ժողովի ղեկավարությունը եւս տեղյակ չէ, որ Հայաստանում լրատվամիջոցների մեծ մասը պատկանում է իշխանական շրջանակներին, որոնք իրար նման կայքեր ու հեռուստատեսություններ ստեղծելով ու նույն ոճի մեջ լրատվություն պատվիրելով` ծածկում են ողջ դաշտն ու փակում մուտքը հատուկենտ մնացած իսկական լրատվամիջոցների համար` նրանց դուրս մղելով: Այդ ազատ, բայց իրականում իշխանական լրատվամիջոցները, իրենց լոկալ ղեկավարների ցանկությունների համեմատ, զբաղված են այս կամ այն քաղաքականի կամ պաշտոնյայի դեմ տակառ գլորելով, լրատվությունը լցոնելով ամեն տեսակ դատարկաբանությամբ, այդ թվում` պատգամավորների հետ կապված տարբեր բնույթի «մուտիտներով», որպես նրանցից շատերի` իրենց տեղում չգտնվելու գին, պատրանք ստեղծելով, որ զանազան բամբասանքների, սկանդալների, աղմկարարության բուն հեղինակները լրագրողներն են, եւ ոչ թե նրանց պատվիրատուները: Ու իշխանության մի թեւում, էդ բոլորի դեմն առնելու եւ սկանդալներում չհայտնվելու ահից` մտմտում են Ազգային ժողովում լրագրողների թվի սահմանափակման մասին, երեւի չխորանալով, որ այդպիսով նեղացնում են մի քանի` դեռեւս իսկապես լրատվությամբ, եւ ոչ թե քաղաքականությամբ զբաղվող լրատվամիջոցների ճանապարհը: Քանի որ` Հայաստանում լրատվամիջոց հասկացությունը վաղուց իրականությանը չի համապատասխանում, մեր լրատվամիջոցների մեծ մասը նրա համար է, որ մերկացնի ու ծիծաղելի դարձնի նրանց, ով պոտենցյալ վտանգ է սպառնում լրատվամիջոցի տիրոջ-պատվիրատուի բիզնեսին, պաշտոնին եւ չեղած հեղինակությանը: Աժ ղեկավարությունը հասկանում է, որ մի բան այն չէ, բայց լրատվամիջոցների տերերին (այսինքն` իրենք իրենց) իրենց տեղը ցույց տալու փոխարեն` ուզում է լրագրողներին կանոնակարգել, հետեւանքն է ուզում վերացնել մի պատճառի, որի ստեղծողն ինքն է:Տեղյակ լինելո՞վ, թե` անտեղյակ, հետաքրքրական է:
Ազգային ժողովի ընդդիմադիր քառյակը տեղյակ չէ, որ ինքը զբաղված է ոչ թե քաղաքական գործունեությամբ, այլ այնպիսի բանով, որն ուզած ՀԿ-ն կամ, եթե արհմիություններ ունենայինք, գերատեսչական արհմիությունը կարող է իրականցնել` պայքարել Էլեկտրաէներգիայի թանկացման, պարտադիր կուտակայինի կամ նման հարցերի դեմ, մինչդեռ քաղաքական խմբերի գործը պետք է լինի երկրի արտաքին եւ ներքին` ընդհանրական ճանապարհի դրվածքի ճիշտն ու սխալը, այդ ճանապարհների պատասխանատուներին ուղղված քաղաքական պահանջների բարձրացումը: Հավանաբար մի օր կտեղեկանան, եթե ուշ չլինի իրենց եւ երկրի համար:
Մինչ Եվրոպան հասավ Հայաստանի սահման` ԵՄ-ին Վրաստանի ասոցիացման հետեւանքով, Եվրասիական միությանը Հայաստանի անդամակցության ժամկետն ավելի ու ավելի է լղոզվում: Վրաստանում միգուցե շուտով եւ ապրանքների գներն էժանանան` եվրոպական անծայր շուկայի էժան ապրանքների հաշվին, եւ վրացիք կարողանան ազատ ելումուտ անել Եվրոպա: Իսկ հայերս մի տեսակ խաբվածի կարգավիճակում ենք զգում մեզ. զրկվեցինք եվրոպական ռեալ հնարավորությունից` եվրասիական անորոշ հնարավորությունների եւ անվտանգության ակնկալիքով, որոնք փաստորեն իրականում դեռ չեն էլ շոշափվում, եւ հայտնի չէ, թե հատկապես երբ կարող են ռեալություն դառնալ, եթե դառնան, իհարկե: «Ե՞րբ»-ի մասին անտեղյակ է ողջ հայաստանյան էլիտան, հանրությունն ու ժողովուրդը, քանի որ այդ վերաբերմամբ մենք չենք որոշում ընդունողը. Պուտինն ասաց` շուտով,Ղազախստանից ձայն հնչեց` հոկտեմբերին, տարեվերջին մի խոսքով, բայց ի՞նչ իմանաս, թե ի՞նչ կպատահի մինչ այդ, մանավանդ` Հայաստանի անդամակցության արդեն պատրաստ պայմանագրերը դեռ ԵՏՄ անդամ երեք պետությունները շուռումուռ են տալու իրենց երկրների ներսում. ի՞նչ իմանաս ինչ քթիմազություն կանեն էս հիմնադիր երեքն իրենց շահերին համապատասխան: Գումարած` Հայաստանին ու Ադրբեջանին միաժամանակ ԵՏՄ ընդունելու ռուսական ցանկությունը` Արցախին սպառնացող հետեւանքներով հանդերձ: Դե. Արցախը բոլորի համար կարծես դարձել է սեփական հարցերը լուծելու եւ առեւտրի գործիք, ու Հայաստանի համար մշտապես կաշվից դուրս գալու պարագա` ստատուս քվոյի փխրուն հավասարակշռությունն այս հարցում գոնե պահպանելու մշտական ջանքով, «խաղաղարարների» անվան տակ այլոց ռազմական ներկայություն- դամոկլյան սուր չունենալու մտահոգությամբ:
Մյուս անտեղյակությունները` իրենց հերթին:
