Վիեննայի հանդիպումից ժամեր անց ադրբեջանական «Զերկալո»-ի կայքում հայտնվեց թերթի ստամբուլաբնակ ռուսագիր մեկնաբան Ռաուֆ Միրկադիրովի, որն, ի դեպ, վերջին մի քանի օրերին «անսպասելի» հայտնվել էր նաեւ հայկական մասս-մեդիայի մի հատվածի ուշադրության կենտրոնում` որպես « հայտնի քաղաքական մեկնաբան», հոդվածը: Ընդ որում` չափազանց խոսուն` «Մոսկվան` հօգուտ տապալման, Վաշինգտոնը` ճեղքման» վերնագրի ներքո (http://www.zerkalo.az/2013/moskva-za-proval-a-vashington-za-proryiv/):
Հրապարակման ոգին պարզ է արդեն ընտրված խորագրից, դրան ուշադրություն չարժե դարձնել: Հետաքրքրականն այն է, որ, ըստ հեղինակի, Անկարա այցի ընթացքում Իլհամ Ալիեւը «ոչ արարողակարգային տեւական հանդիպում է ունեցել» Թուրքիայի արտգործնախարար Դավութօղլուի հետ: Ըստ այդմ, Ադրբեջանի «նախագահն անհրաժեշտ է համարել, որ կամ լրացուցիչ տեղեկություններ, կամ ինչ-որ կարեւոր բացատրություններ ստանա Դավութօղլուից, որը մի քանի օր անց, տառացիորեն Վիեննայի հանդիպման նախօրեին ուղեւորվում էր Վաշինգտոն»:
Ադրբեջանցի հեղինակը կարծում է, որ «միայն Վիեննայում ենթադրվող բանակցությունները կարող էին պահանջել Ադրբեջանի նախագահի եւ Թուրքիայի ԱԳՆ ղեկավարի միջեւ այդ բոլորովին էլ ոչ արարողակարգային հանդիպումը»: Այլ կերպ ասած, Հայաստանի նախագահի հետ հանդիպման նախօրեին Իլհամ Ալիեւն ունեցել է Թուրքիայի արտգործնախարարից «լրացուցիչ տեղեկություններ կամ ինչ-որ կարեւոր բացատրություններ ստանալու կարիքը»:
Սա կատարյալ անմտություն է, քանի որ մինչ այդ Իլհամ Ալիեւը հանդիպումներ էր ունեցել Թուրքիայի նախագահի, վարչապետի եւ Ազգային մեծ ժողովի (խորհրդարանի) խոսնակի հետ, իսկ պետության անունից «լրացուցիչ տեղեկություններ կամ ինչ-որ կարեւոր բացատրություններ» տալիս է ոչ թե ԱԳ նախարարը, այլ` նախագահը կամ վարչապետը: Թուրքիայի պարագայում` հատկապես վարչապետը, քանի որ փաստացի նա է երկրի առաջին դեմքը:
Ավելի հավանական է, որ Իլհամ Ալիեւին Վաշինգտոն ուղեւորվելու պատրաստություն տեսնող Դավութօղլուի մոտ հանդիպման է ուղարկել Թուրքիայի վարչապետ Էրդողանը:
Դա է վկայում Միրկադիրովի ասածը, որ իրեն Անկարայի դիվանագիտական «տեղեկացված աղբյուրներից հայտնի է դարձել, որ թուրք բարեկամները փորձ են արել Ի. Ալիեւին համոզելու կարգավորման «միջանկյալ» տարբերակին համաձայնելու անհրաժեշտության մեջ, որի դեպքում Հայաստանը փուլ առ փուլ ազատում է Լեռնային Ղարաբաղի շուրջը «օկուպացված» (չակերտները մերն են- Վ. Ա) տարածքները` անվտանգության միջազգային-իրավական երաշխիքների, հակամարտության բոլոր հետեւանքների վերացման դիմաց, երբ կողմերը չպետք է առանձնապես «կառչեն», իհարկե` որքան դա հնարավոր է, Լեռնային Ղարաբաղի կարգավիճակի վերջնական որոշումից, այսինքն` Լեռնային Ղարաբաղի ապագա վերջնական կարգավիճակի որոշարկման մեխանիզմի եւ ձեւաչափի վերաբերյալ ձեւակերպումները պետք է լինեն առավելագույնս լղոզված, այսինքնՙ պետք է տեղ թողնեն «բուռն երեւակայության» համար»:
Ըստ «Զերկալո»-ի հեղինակիՙ Անկարայի «դիվանագիտական աղբյուրներն» ավելացրել են, որ Իլհամ Ալիեւը հայտարարել է, թե «պատրաստ է առավելագույն կառուցողականություն ցուցաբերել» Վիեննայի բանակցություններում: Ստացվում է, որ Իլհամ Ալիեւը Թուրքիայի արտգործնախարարին խոստացել է Վիեննայի բանակցություններում ցուցաբերել «առավել կառուցողականություն», որից հետո Դավութօղլուն ուղեւորվել է Վաշինգտոն եւ հանդիպել ԱՄՆ պետքարտուղարի հետ, իսկ վերջինս, լսելով Թուրիքայի ԱԳ նախարարին, հեռախոսազրույց է ունեցել Իլհամ Ալիեւի հետ եւ նրան հորդորել «օգտագործելու հնարավորությու՞նը»:
Շատ հնարավոր էՙ ադրբեջանցի լրագրողն Անկարայում դիվանագիտական «հուսալի» ոչ մի աղբյուր էլ չունի եւ ընդամենը կատարել է Իլհամ Ալիեւի աշխատակազմից հատուկ իր համար իջեցված հրահանգը: Այս դեպքում էլ ստացվում է, որ Իլհամ Ալիեւը հակված է որոշակիորեն «գաղտնազերծելու» բանակցությունների նոր փուլի թեման: Կամ էլ «Զերկալո»-ի հրապարակումը հետապնդում է ադրբեջանական հանրության տրամադրությունները շոշափելու նպատակ:
Ամեն դեպքում, կարելի է խիստ զգուշորեն ենթադրել, որ Ադրբեջանը փորձում է դեմք փրկել, բայց փաստացի հակված է ընդունելու, որ Լեռնային Ղարաբաղի «ապագա վերջնական կարգավիճակի» հարցը չի կարող քննարկվել որպես կարգավորման բանակցային գործընթացի առաջնահերթություն:
Այսինքնՙ «տարածքային ամբողջականության» վերաբերյալ պաշտոնական Բաքվի պնդումները միայն «առավելագույն պահանջներ ներկայացնելու» միջոցով հնարավորինս ընդունելի տարբերակի շուրջը «արժանապատիվ» համաձայնության գալու միջոց են:
Բայց անհավանական չէ, որ «Զերկալո»-ի ստամբուլաբնակ հեղինակի մեկնաբանությունները հատկապես հայկական կողմում արձագանքի արժանանալու ենթատեքստով են արվում:
Այդուհանդերձ, Լեռնային Ղարաբաղի հարցում «առաջընթաց» ապահովելու ուղղությամբ թուրք-ադրբեջանական համատեղ դիվանագիտական ձեռնարկումների մասին հրապարակումն ուշադրության արժանի է գոնե այնքանով, որ Ռաուֆ Միրկադիրովի` հայկական լրատվամիջոցների համար արված «չեզոք» մեկնաբանությունները կարեւորվեն իբրեւ հայ հանրային կարծիքը «մշակելու» քողարկված փորձեր: