ՄԱՆՈՒՇԱԿ ՔՈՉԱՐՅԱՆ, Ինժեներ, կենսաթոշակառու
Ես 77 տարեկան եմ, տառապում եմ սրտային անբավարարությամբ եւ կանացի ծանր հիվանդությամբՙ ենթակա վիրահատության:
Տեղամասի բժիշկ Սամվելյանը տվեց ուղեգիր «Էրեբունի» բժշկական կենտրոնում անվճար վիրահատությանՙ Շենգավիթ համայնքի անապահովության 37,24 բալի համաձայն:
ՀՀ առողջապահության նախարարության հրամանով հուլիսի 9-12-ը «Մոր եւ մանկան» առողջության ԳՀ կենտրոնում իրականացվելու են վիրահատություններ պրոֆ. Էռվե Ֆերնանդեսի կողմից (Փարիզի «Կրեմլեն Բիսետռա» համալսարանական կլինիկայի վիրաբուժական գինեկոլոգիական ծառայության ղեկավար):
Գրանցվելու համար դիմեցի բժիշկ Արմեն Գասպարյանին, բաժնի ղեկավար, բ.գ.թ. Սիրանուշ Կիրակոսյանին: Ինձ անմիջապես ստուգեցին, հաստատեցին, որ իսկապես ենթակա եմ վիրահատության, բայց պետք է ստուգվի մագիստրալ անոթների դուպլեքս սոնոգրաֆիա, որի ստուգման սարքը ունի «Էրեբունի» ԲԿ-ն: Գնացի ստուգմանՙ կես ժամից ավելի սպասելով իմ հերթին, բժիշկը ինձ չէր ընդունում (ինձանից առաջ 5-6 հոգի ընդունեց), երբ սկսեցի բողոքել, հրավիրեց ներս: Բուժքույրը կարգադրեց, որ հանվեմ եւ պառկեմ: Բժիշկը թողեց դուրս եկավ, 40 րոպե հետո եկավ ուրիշ բժիշկ, կատարեց դուպլեքսը: Այդտեղ մրսելուց հետո վիճակս ավելի սրվեց, ցավերին չէի դիմանում, հիասթափված «Էրեբունի» ԲԿ-իցՙ տեղամասի բժշկին խնդրեցի, որ ուղեգիրս փոխի «Մոր եւ մանկան» առողջապահական կենտրոն:
29.05.2013թ. զանգեցի բժիշկ Արմեն Գասպարյանին, հայտնեցի, որ սրացման վիճակում եմ, չեմ կարող դիմանալ մինչեւ հուլիսի 9 Փարիզի պրոֆեսորին, խնդրում եմ ինձ օգնել: Ներկայացա բոլոր փաստաթղթերով, առաջին հարկում դիմավորեց բժիշկը, նրա առաջին խոսքըՙ մայրիկ ջան, ամեն ինչ կանենք: Տնօրեն, պրոֆեսոր Գեորգի Գրիգորեւիչ Օկոեւը հաստատեց փաստաթղթերը եւ հանձնեց բժիշկ Ա. Գասպարյանինՙ կատարելու անվճար վիրահատություն: Նույն օրը, ժամը 11-17-ը կատարեցին բոլոր ստուգումները եւ անալիզները, բոլորը փորձառու մասնագետներ էին, հատկապես Լենա Սուրենովնան, սանիտարուհին ամեն տեղ ինձ ուղեկցում էր: Իմ հիվանդասենյակում վճարովի, անվճար, անկախ դիրքից բոլորի համար նույն պայմաններն էինՙ կատարյալ սանիտարական մաքրությամբ: 30.05.2013թ. առավոտյան բաժնի վարիչըՙ Սիրանուշ Ալեքսանդրովան, տեսնելով ոտքերիս վարիկոզ վիճակը, կարգադրեց ավագ բուժքույր Քրիստինեին, որը շատ հոգատարությամբ փաթաթեց ոտքերս էլաստիկ վիրակապով: Ինձ տեղափոխեցին վիրահատարան: Բժիշկ Արմեն Գասպարյանը եւ Կարեն Չիլինգարյանը որոշեցին վիրահատությունը կատարել տեղային թմրեցմամբ: Միացրին բոլոր սարքերը եւ հոգատարությամբ եւ ուշադրությամբ կատարեցին վիրահատությունը, որը տեւեց չորս ժամ: Գիտակցությունս տեղն էր, աղոթում էի մեր հրաշագործ սրբերինՙ սրբուհի կույս Մարիամ Աստվածածնին, Գրիգոր Նարեկացուն, Հովհաննես Օձնեցուն: Ժամը 15-ին տեղափոխվեցի բոքս, 3 հիվանդ էին բոքսում, մինչեւ գիշերվա ժամը 2-ը բուժքույրըՙ Լուսյան, ամեն վայրկյան օգնում, խնամում եւ ուշադրությամբ հետեւում էր միացրած սարքերի աշխատանքին: Հաջորդ օրը տեղափոխվեցի հիվանդասենյակ: Նույն հոգատար վերաբերմունքն էր այստեղ, Հայկուշը, Վարդուհին, Մարոն, Լուսյան, նրանք սովորական բուժքույրեր չեն, այլՙ գթության քույրեր: Առաջին օրերին հիվանդասենյակում չորս հիվանդներից ոչ մեկս հարազատների խնամքի կարիք չէր զգում: Միայն բուժքույրերի հսկողության տակ էինք, եւ եթե որեւէ ցավ էիր զգում, նրանք ցավազրկում էին կամ մշակում վերքը մինչեւ գիշերվա ժամը երկուսը: Իմ բժիշկ Արմեն Գասպարյանը անգամ երեկոյան տնից զանգում էիՙ իմանալու համար իմ վիճակը:
Այստեղ բոլոր բժիշկները, բուժքույրերը այնպիսի հոգատարությամբ էին հոգում մեր առողջացման համար, որ ես նրանց համեմատում էի ռազմի դաշտի զինվորի հետ:
Տնից սնունդ ընդունելու կարիք չկար, սնում էին անվճար, որակյալ, ես մտածում էիՙ երեւի ինչ-որ ռեստորանից են ստանում:
Իմ միակ վերաբերմունքը նրանցՙ ճակատի համբույրն էր, բժիշկներ Արմեն Գասպարյանին, Կարեն Չիլինգարյանին, Սիրանուշ Կիրակոսյանին, նաեւ պրոֆ. Գեորգի Գրիգորեւիչին, որ այդպիսի անձնակազմ ունի:
