ԱՄՆ եւ Կանադայի ԹՄՄ հայաստանյան ներկայացուցչության գրասենյակում տեղի ունեցավ հանդիպում Արցախի Քաշաթաղի շրջանի Բերձոր քաղաքի Վահան Թեքեյանի անվան թիվ 1 և նույն քաղաքում գործող թիվ 2 դպրոցների շրջանավարտների հետ:
Քաշաթաղի շրջանն Ադրբեջանին հանձնելուց հետո, բոլորի հետ նաև դպրոցների ուսուցչական կազմն ու աշակերտներն են բռնի տեղահանվել իրենց հարազատ քաղաքից ու բնակություն հաստատել Հայաստանի տարբեր մարզերում, նաեւ՝ մայրաքաղաքում:
Քաշաթաղցի աշակերտներն անգամ չհասցրեին դպրոցն ավարտել, կիսատ թողած ուսումը շարունակեցին Հայաստանի իրենց նոր բնակավայրերում և ընդունվեցին տարբեր բուհեր (Երևանի պետական համալսարան, Ամերիկայն համալասարան, Հայաստանի ազգային պոլիտեխնիկական, Հայկական պետական մանկավարժական համալսարաններ, Գեղարվեստի ակադեմիա եւ այլն):
Մոնրեալից (Կանադա) ԹՄՄ վարչության անդամ Ավետիս Ճիհանյանն իր անձնական միջոցներից ֆինանսական օգնություն է հատկացրել նախկինում Բերձորի Վահան Թեքեյանի անվան դպրոցի սան, իսկ այսօր արդեն հայաստանյան բուհերի ուսանող 15 երիտասարդ բերձորցիներին:
Իրենց ուսուցիչների հետ հյուրընկալվելով ԹՄՄ հայաստանյան ներկայացուցչության գրասենյակում՝ նրանց հանձնվեց դրամական աջակցությունը:
Հանդիպումը նախաձեռնել է Մ. Նահանգների եւ Կանադայի ԹՄՄ հայաստանյան ներկայացուցչության տնօրեն Գայանե Մուրադյանը, որը մշտապես պահպանում է թեքեյանցիների ու բերձորցիների հետ կապը, հետաքրքրում, թե տեղահանված ընտանիքներն ի՞նչ խնդիրներ ունեն, կրթական, աշխատանքային մոտիվացիայի ի՞նչպիսի ծրագրեր կարելի է իրականացնել ԱՄՆ եւ Կանադայի ԹՄՄ հետ համատեղ:
ԱՄՆ եւ Կանադայի ԹՄՄ-ը արցախցիների խնդիրները մշտապես պահում է ուշադրության կենտրոնում: 2020 թվականի պատերազմից հետո Բերձորից բռնի տեղահանվածներին Հայաստանում ինտեգրելու, աշխատելու, ապրուստի միջոցների համար պայմաններ ստեղծելու նպատակով թեքեյանցիները մշտապես օգնության ձեռք են մեկնել, իսկ բերձորցի երիտասարդների եւ ուսուցիչների հետ ծրագրերը շարունակական են լինելու:
Թեեւ իրենց քաղաքից տեղահանվելուց հետո բերձորցիները հաստավել են Հայաստանի տարբեր բնակավայրերում, սակայն չեն մոռացել միմյանց, կապը պահում են:
Այս հանդիպմանն էլ նորից հիշեցին հարազատ Բերձորը, դպրոցական անմոռանալի տարիները, դպրոցի քարքարոտ ճամփան ու այն աստիճանները, որոնց ամեն մի հարթակի վրա դեպի նպատակ առաջնորդող, ուժ ու հավատ տվող կարգախոսներ էին գրված:
Իսկ ամենաբարձրում՝ «հույս, հավատ, սեր»:
ՆԱԻՐ ՅԱՆ
