Ռաֆ Բարաթյանի սրտի տրոփն ու երակի զարկը՝ «Ինձ նկարել եմ ներկայիս վրա» նոր գրքում

Լույս է տեսել Ռաֆ Բարաթյանի բանաստեղծությունների 11-րդ ժողովածուն՝ խորագրով, բանաստեղծ Ավիկ Դերենցի առաջաբանով:

Ռաֆ Բարաթյանին «Ազգ»-ով ներկայացնելու առիթներ եղել են` նա խորը, մինչեւ վերջ ապրված զգացումների բանաստեղծ է, նրա ամեն բառը, նրա պատկերավորումները, նրա զուգահեռումները ընթերցողին ստիպում են նրա տողերում թաքնված ափսոսանքը, կարոտը, թանձրացումները վերապրել ամեն պատկերի հետ, նրա ամեն բառում զգալ բանաստեղծի սրտի տրոփն ու երակի զարկը:

Գրքի առաջաբանի` բանաստեղծ Ավիկ Դերենցի ստորեւ մեջբերված հատվածը պատկերացում է տալիս Ռաֆ Բարաթյանի պոեզիայի մասին.

«Պոեզիայի ավանդական թեմաները՝ մայր, հայրենիք, սեր, բնություն, շատ ինքնատիպ և յուրօրինակ բառաձևումներով են արտահայտված:

«Մայրս աշխարհն է շալակած տանում» խորագրով է մեր առաջ իր տրոփող սիրտը բացում բանաստեղծը: Ընթերցեցի ու տեսա ամռան տաք գույներով արարված մի կտավ, որի շերտերում ե՛ւ արևի փարում կա, ե՛ւ մոտալուտ աշնան տամուկ թախծություն.

…Օգոստոսներին ես քեզ պահ կտամ,

Գգվում եմ նրանց ես ոտաբոբիկ,

Նրանք հոգին են ու մարմինն այն տան,

Որում չեմ խաչվում ես ինձ հետ, մայրի՛կ:

Իրականությունից մի պահ վերանալու տենչ, միաժամանակ ներկայում լինելու, պահի սրտխփոցը՝ գրչի նուրբ հպումով հանդարտեցնելու անեզր ցանկություն.

…Գնում է` ծոցին անտարիք հասակ

Ու սերմ, ու բողբոջ, ու երկիր հասուն,

Մի մայր ճչում է. «Ի՛նձ էլ հետդ տար,

Մի մայր ճչում է. «Ե՛ս էլ եմ աշուն…»:

Ցավում է երկրի ցավն իր բանաստեղծ զավակի հոգում. հողը կորցնելու տագնապ, իղձերի թխպոտ երկնքում մոլորված երազ և հավատ՝ հայրենիքի վերադարձի.

…Աստղեր, դուք էլ վերեւ

Դարձեք ճամփով պարզկա,

Չե՞ք զգում, որ ձեր մեջ

Հայրենիքս չկա:

Ես էլ իջնեմ երկիր՝

Փնջած կարոտն անհագ,

Մինչ հոգիս ինձ գրկի,

Հայրենիքս կգա…

Երբ մի պահ վհատության լացն է ցողվում երազող հոգու թերթերին, լուսնի ու աստղերի աչքից անտես՝ աշնանահար հոգուն այցելում է Սերը՝ Գարունը կանաչազգեստ:
Ու թեև անպատասխան են մնում սիրո հասցեով ուղարկված նամակները, բայց չի խռովում սիրամեծար հոգին. ընդունում է իր անճարությունը.

…Է՛հ, ճարս ի՞նչ, դեռ քեզ նամակ են գրում

Իմ աչքերը կաթիլներով խաչակիր`

Աստվածներից եւ՛ քեզ, եւ՛ ինձ անդադրում

Առնելու` հանց հարությունը առաջին…

Ներկայի վրա նկարված հոգու ցուրտը մեղմողը անդավ բառի ջերմությունն է, հույզերի անսպառ թանաքը, որում թաթախվում է աշխարհի բեռը շալակած գոյը խաչակիր.

Ո՜վ դու բանաստեղծ,

Շալակի՛ր բառդ

Ու հոսի՛ր անեղծ

Դեպի վտառդ:

Հագինդ ծով է,

Ծոցվորդ՝ ջուրը,

Շալակի՛ր ծովե

Քո կյանքի հուրը:

Իմ լա՛վ ընկեր ու բարեկամ Ռաֆ Բարաթյան, ողջունում եմ նոր՝ «Ինձ նկարել եմ ներկայիս վրա» գրքիդ լույսընծայումը: Սիրով լեցուն լինի սրտիդ գավը, բառիդ անապակ գինով լի հոգեթասդ խինդով խփես քո՝ այնքա՜ն սիրած երկրի թասին»:

Պատրաստեց` Մ.Խ.