Իշխանությունը մի բան է, որը ուզես, թե չուզես, ջղաձգվես թե չէ, սուտը դարձնես ինստիտուցիոնալ թե չէ, ռեպրեսիան հասցնես բարձրակետի թե չէ, լեգիտիմություն քերես ամենաանբարո ձևերով թէ չէ, միևնույն է կորցնելու ես:
Շարունակեք նույն ոճով, որովհետև գիտեք, որ կարմիր գիծն անցել եք ու հետ դարձի ճանապարհ չկա: Շարունակեք ու կտեսնեք, որ էս ժողովուրդը հույսը կտրելու է էս երկրի վերնախավից, կուսակցություններից ու կուսակցապետերից, քաղաքական գործիչներից ու քաղաքական գործիքներից, գեներալներից ու կտրիճներից, փրկիչներից ու հսկիչներից, քաղ. պայծառատեսերից ու քաղ. ավանտյուրիստներից ու դաժան կերպով կամ ավելի ճիշտ դուզ գեղական կարգով լուծի հարցերը:
Այ էդ ժամանակ հայհոյանքը կթվա կոմպլիմենտ: Թող մի կողմից սրանք դեռ շարունակեն «սիրում ենք ձեզ» գոռալով պատվազրկել ու անելանելի վիճակի մեջ դնել էս ժողովրդին, մյուս կոմից էլ սրանց իբր ընդդիմացողներն էլ մուննաթ գալով շարունակեն «ժեխ» ու «անգիտակից» կոչել նրանց:
Սրբելու են դաժան ու անողոք, որովհետև նախ կառավարողը պետք է ունենա կառավարելու բարոյական իրավունքի գիտակցում, հանրային պատասխանատվություն, եթե այն չկա և իշխանությունը վերածվում է концавик իշխանակույտի, ապա գործի են անցնում առողջ հանրային էլիտաները, եթե դա չկա, ապա գործի են անցնում պետական համակարգի առողջ տարրերը, եթե դա էլ չկա, ապա գործը միշտ հասնում է ռազմական գործիչներին, եթե դա էլ չկա, վախեցեք անողոք ու խելագարված ամբոխներից:
P.S. Իշխանությունը մի բան է, որը ուզես, թե չուզես կորցնելու ես:
Վլադիմիր Մարտիրոսյան, քաղաքական վերլուծաբան
