Եթե ասենք, որ հայկական ոչ մի լրատվամիջոց, անգամ` հանրային, թիվ մեկ, համահայկական, արեւմտամետ, ռուսամետ եւ այլն, իր նախագծերը մշակելիս կամ հոդվածաշար սկսելիս երբեք նախօրոք սոցիալական հարցում չի անցկացնում, որեւէ նորություն ասած չենք լինի. սա վաղուց հայտնի տխուր եւ օբյեկտիվ պատճառներ ունեցող փաստ է: Հետեւաբար կարելի է եզրակացնել, որ հայկական բոլոր լրատվամիջոցները տեղեկատվություն տալու երկու ճանապարհ ունեն. տալ այն, ինչը ինչ-որ տեղերից ասում են` մեկ, եւ տալ այն, ինչը կատարվում է` երկու: Երկու պարագայում էլ լրատվամիջոցները չեն էլ հետաքրքրվում, թե այն, ինչը ինչ-որ տեղերից ասում են, կամ այն, ինչը կատարվում է, որքանո՞վ է հետաքրքրում հասարակությանը: Ի վերջո մեր լսարանը բավականին կրթված է` Քիմ Քարդաշյանի հետծննդաբերական վիճակի մասին լուրեր կարդալու կամ հայ շոուբիզնեսի այս կամ «հերոսի» ամուսնական մեծ ֆոտոշարքը դիտելու համար: Մյուս կողմից, մեր լսարանը խիստ մասնագիտացված չէ, որ ամեն օր, օրը մի քանի անգամ կարդա, ծանոթանա այն խոր եւ համապարփակ վերլուծություններին, թե ի՞նչ էր կատարվում Օբամայի ձվաձեւ աշխատասենյակում, երբ Պուտինը դուրս եկավ Կրեմլի իր կարմիր նստավայրից ճիշտ այն ժամին, երբ Սիրիայի նախագահ Բաշար Ասադը որոշել էր իր ընտանիքի անդամների ու համախոհների հետ թեյել, մինչ Էրդողանը հեռախոսով զրուցում էր Իլհամ Ալիեւի հետ:
Մեր լսարանի հետաքրքրությունները մեր լրատվական հոսքը չեն արտացոլում: Օրինակ, ո՞վ ասաց, որ այլեւս հետաքրքրական չէ, թե Բաքվի ո՞ր ճանապարհներով է անարգել ու հպարտորեն անցնում Ռամիլ Սաֆարովը: Ընդ որում, երբ նա նոր էր վերադարձել Բաքու, հայկական իրեն հարգող յուրաքանչյուր լրատվամիջոց իր պարտքն էր համարում օրական մի քանի անգամ (ով հնարավորություն ունի) ներկայացնել Սաֆարովի շուրջը տեղի ունեցող իրադարձությունները: Կամ ո՞վ ասաց, թե մեր հասարակությունն էլ ոչինչ չի ցանկանում իմանալ «երկրի ընտրված նախագահ» Րաֆֆի Հովհաննիսյանից, ով, հիշեցնենք իմիջիայլոց, «հրապարակից տուն չէր գնալու, մինչեւ չստանար ժողովրդի արդար քվեն»: Ո՞ւր «կորան» հայազգի վարորդ Հրաչ Հարությունյանի մասին պատմող տեղեկությունները, երբ նրա ոդիսականը դեռ չի ավարտվել, ի՞նչ եղավ «հայ ազգի ինքնությունը վիրավորած» ռուսական «Վեստի»-ի մեկնաբանուհու հետ, ինչո՞ւ էլ ոչ մի խոսք չկա Սյունիքի նախկին մարզպետի ու նրա որդու, ու նրանց` ահասարսուռ մականունով թիկնապահի մասին, «նրանց տան վրա հարձակում գործած» զինվորականներ Բուդաղյանների մասին. հասարակությանն այս ամենն ու այս մարդիկ էլ չե՞ն հետաքրքրում: Կամ Շանթըՙ նույնպես: Տպավորություն կա, որ ինչ-որ մի տեղից, ինչ-որ մեկը վերահսկում է այս լրահոսը, ու մեկեն, մկրատով կտրում այս տեղեկատվությունների շղթան, ընդ որում, այնպես, որ էլ ոչ ոք չի խոսում այս ամենի մասին… Եվ ծնվում են նոր «պետության ընտրված նախագահներ», նոր մարզպետներ, նրանց որդիներ, թիկնապահներ, ողբերգության մեջ հայտնված միգրանտներ, կրակող կամ կրակոց ընդունած զինվորականներ, որոնց մասին եւս բոլորը միանգամից եւ շատ սկսում են խոսել, եւ բոլորը միանգամից դադարում են խոսել:
Իսկ մեր լսարանը մեծ ուշադրությամբ, այս ամբողջ ընթացքում ու մշտապես հետեւում է, թե ի՞նչ փոփոխություններ է ստացել Քիմ Քարդաշյանի մարմինը ծննդաբերությունից հետո, մեր` այս ամենի համար բավականին կրթված ու գրագետ հասարակությունը: