«Հ՞ն, Ըրեւան սիրտդ վե՞ր ա գալիս»,- ողորմած տատիս խոսքը հատկապես այս օրերին մտքիցս դուրս չի գալիս։
Երբ բուհ ընդունվելուց եւ Երեւան տեղափոխվելուց հետո 3 շաբաթ անց Ախթալա գնացի, տատիս առաջին հարցը մայրաքաղաքում ու նոր միջավայրում հարմարվելու մասին էր։ Նրա՝ «սիրտդ վե՞ր ա գալիս»-ը միայն հարց չէր, այլ ապրումակցման ու դժվարությունները հասկանալու, ըմբռնելու ու բողոքը լսելու պատրաստակամության ժեստ։
«Մի բան էլ ա կա ոչ, կհարմարվես։ Կարեւոր՝ քուլփաթդ ու րեխեքդ են, որ սաղ ըլեն, կշտիդ ըլեն»,- որեւէ մեկի՝ «սիրտը վեր չգալու» մասին պատմությունը լսելուց հետո կասեր Սեդա տատս։
Հիմա, երբ զանգում եմ Արցախում տունուտեղ կորցրած իմ քույերերին ու եղբայրներին, տատիս պես եմ հարցնում։
Պատասխանը, ցավոք, ինքս էլ գիտեմ․․․
Սեւակ Վարդումյան
