«…Ինչքան էլ որ պատերազմը հավաքական երևույթ է, յուրաքանչյուր զինվոր իր կռիվն է կռվում։ Շատ կարևոր է լինել զինվորի կողքին ու մեծամասնության աչքերում տեսնել անհագ վրեժի զգացողությունը, երբ զինվորը զգում է, որ ինքը կորուստ է ունեցել։ Հայրենիքը մեր տարեց մայրն է, մենք մեր հայրենիքին պետք է օգնենք, երբ նա կանչում է մեզ, մենք պետք է բուժենք նրա վերքերը։ Երբ զինվորը հասկանում է այս երևույթը՝ նա ուժեղ է թե ոգով, թե ֆիզիկապես։ Ցանկացած պարագայում, երբ զգում ենք, որ միասնական ենք՝ ամեն ինչ ավելի հեշտ է հաղթահարվում»։
ԵՊԲՀ ռազմաբժշկական ֆակուլտետի ինտերնատուրայի շրջանավարտ Դավիթ Գեորգյան
Արցախյան երկրորդ պատերազմի ժամանակ Դավիթ Գեորգյանը մեծ նվիրումով կատարել է իր պարտքը: Ըստ նրա` հաջորդ պատերազմին պատրաստվելու առաջին քայլն է` հիշել պատերազմը:
Ամբողջական նյութը` Հանրային ռադիոյի
