Ի՞նչ է տեղի ունենում, երբ պաշտոնյան բարոյական պատնեշը քանդում է

Երբ պաշտոնյան անպատիվ է խոսում, ամբողջ պետությունն է ամաչում:

Պետական պաշտոնյան բառի ամենախիստ իմաստով պետության դեմքն է, պատիվը և չափանիշը։ Երբ այդ դեմքը աղտոտվում է անպարկեշտ բառերով, սեռական ենթատեքստերով կամ դիվային ծիծաղով համեմված անարգ խոսքերով, դա այլևս միայն անհատական հեգնանք չէ,  դա ամբողջ պետականության կործանման ազդակ է։

Խոսքը հագնում է սեռական ակնարկով լպիրշություն, այն դառնում է պետության մերկացումը ամբոխի առաջ։

Պետական պաշտոնյայի խոսքի պատասխանատվությունը

Հայաստանի Հանրապետությունը ժողովրդավարական պետություն է, սակայն ժողովրդավարությունը լկտիության և բարոյազրկման լիցենզիա չէ։ Ժողովրդավարությունը ենթադրում է, որ իշխանավորն ավելի է զսպում իրեն, քան հասարակ քաղաքացին, որովհետև նրա խոսքն ավելի ուժ ունի։

Բառը հրացանի նման է՝ սովորական մարդու ձեռքում կրակոց է, ղեկավարի բերանում՝ պատերազմ։

Անպատիվ խոսքն իշխանավորի բերանում դառնում է օրինաչափություն՝ հատկապես, երբ համեմվում է սարկազմով, թաքուն ծաղրանքով կամ մանիպուլյատիվ ժպիտով։ Այդ ժպիտը բառի մեջ դիվական ծուղակ է դնում սովորական մարդու համար։

Պատմական հիշեցումներ՝ խոսքի և պատվի ուժի մասին

Գարեգին Նժդեհը գրել է. «Ժողովուրդը մահանում է ոչ թե զենքի պակասից, այլ բարոյականության վախճանից»։

Իսկ ո՞րն է ավելի բարոյազրկող, քան երբ պետության ղեկավարն առանց ամաչելու խոսում է այնպիսի բառերով, որոնք մինչև հիմա միայն փողոցում էին հնչում։

Մեսրոպ Մաշտոցն իր ժամանակի իշխանավորներին խրատում էր. «Թող քո խոսքը լինի չափի մեջ, զուսպ, զարդարված իմաստությամբ և հեռու գռեհկությունից»։

Նարեկացին՝ «Ոչ թե լեզվիդ երկարությունն է խոսում քո փառքի մասին, այլ լռության չափը»։

Հայկական ասացվածքներ՝ բարոյականության և խոսքի մասին

Բանն ասողինն է, ոչ թե լսողինը։ Պատասխանատվությունը բեռն է, ոչ թե լսողի, այլ՝ իշխանության։

Ամոթը չի սպանում, բայց ազգ է մաշում։

Երբ խելքը պակաս է, լեզուն երկարում է։

Հպարտ մարդը պահում է լռությունը, խայտառակ մարդը՝ ամբիոնը։

Ի՞նչ է տեղի ունենում, երբ պաշտոնյան բարոյական պատնեշը քանդում է

1. Հանրության՝ պետության հանդեպ հարգանքը փլուզվում է։

2. Լկտիությունը վերածվում է քաղաքական մշակույթի նոր նորմի։

3. Երիտասարդությունը սովորում է, որ գռեհիկ խոսքն իշխանություն է տալիս, ոչ թե խայտառակություն։

Սա ոչ թե հումոր է, այլ պետականության «աքիլլեսյան գարշապարը»։

Պետական պաշտոնյայի բերանից սեռական ենթատեքստով անպատկառ խոսք հնչեցնելը ոչ միայն անհատական ձախողում է։

Դա ազգային կրթական մոդելի վարկաբեկում է, բարոյականության դեգրադացիայի ազդակ է, և, վերջիվերջո, իշխանության լեգիտիմության կորստի սկիզբ։

Հրայր Կամենդատյան, տնտեսագետ, «Հայաքվե» ազգային միավորման վարչության անդամ