Այսպես կոչված «թավշյա հեղափոխության» օրերին ու հետո, փողոցում, խանութում թե այլուր, ինձ հանդիպող մարդիկ, բոլորովին անծանոթ, հարց էին տալիս՝ «Վերջը ի՞նչ է լինելու»: Բոլորին ունեի մեկ պատասխան՝ «Վերջը խեր լինի»: Վերջը, ինչպես տեսանք ու դեռ տեսնում ենք, խեր չեղավ: Կորցրեցինք մեր արդեն փոքրիկ հայրենիքի մի մեծ հատվածը՝ Արցախը, կորցրեցինք ու դեռ կորցնում ենք ուրիշ հատվածներ, հազարավոր քաջարի մարտիկներ, քաղաքներ, շեներ, գյուղեր, գաղթական դարձրեցինք 150 հազար ժողովուրդ: Մենք չէ, ի՛նքը արեց, արկածախնդիրների իր խմբակի հետ: Բայց մե՛ր մեղկությամբ, մեր թուլությամբ, անզորությամբ:
Հիմա, թեեւ խիստ ուշացած, եկել է պահը արթնության, համաժողովրդային ընդվզումի: Եկել է պահը հանցագործի ձեռքը բռնելու: Այնպիսի հանցագործի, որ մահվան սնարի մեջ անգամ ունակ է դավաճանական գիր ստորագրելու «խաղաղության եւ անվտանգության» անվան տակ, ու դեռ հոխորտալու, ինչպես երեկ կառավարության նիստում, թե իր իշխանությունը «աննախադեպ» հաջողություն է արձանագրել, թե պատմության մեջ «չտեսնված» իրագործում է կատարվել՝ հայոց հինավուրց գյուղերը, ամուր դիրքերը, կենսական ճանապարհները հանձնվել են թշնամուն…
Իսկապես «աննախադեպ» ու «չտեսնված» դավաճանություն: Ոտնակոխելով Սահմանադրություն եւ օրենքներ՝ գլխավոր Հանցագործը թքում է ժողովրդավարության ու համաժողովրդային Շարժման վրա, օրուգիշեր հրապարակներում ու փողոցներում հերթապահող տասնյակ ու տասնյակ հազարավոր մարդկանց ու նրանց Առաջնորդի վրա: Այն Շարժման, որը ծնունդ է առել հենց գյուղ ու տարածքներ թշնամուն չհանձնելու, հանձնումը արգելելու համար: Նա կատարված իրողության վիճակի առաջ է կանգնեցնում բոլորին, բոլորիս: Փաստորեն անելանելիության պատնեշ ստեղծում դեռեւս ընդվզելու, պայքարելու կամք ցույց տվող մարդկային բազմություններին: Այդպիսով, փաստորեն, նա արյունահեղ բախումների է մղում ժողովրդին, հատկապես նրա տաքարյուն երիտասարդությանը:
Շարժման համար ամենազգայուն, ամենավտանգավոր պահն է հիմա: Որպես կրկնակի ու բազմակի հանցագործ՝ Նիկոլը ձգտում է հանգցնել հայրենասիրության ջահը, հուսահատության մատնել ժողովրդին, հակադրել, անջրպետը խորացնել քաղաքացիների ու ոստիկանության միջեւ, ի հարկին արտակարգ դրություն հաստատել երկրում, անվտանգության բոլոր ուժերին, ընդհուպ՝ բանակին ներգրավել ճնշման ու հալածանքի գործողություններում, ի գործ դնելով պառակտիչի, խռովարարի իր բնատուր տաղանդը, չխորշելով կաշառատվության եւ այլ՝ իրեն քաջ ծանոթ ստոր մեթոդների կիրառումից:
«Տավուշը հանուն հայրենիքի» շարժման ղեկավարությունը, Բագրատ Սրբազանի ու նրա աջակիցների գլխավորությամբ, պետք է զգոն լինի, պաղարյուն եւ հետեւողական: Ամեն գնով խուսափի արյունահեղության որոգայթներից, ականներից: Դեռ երկար շունչ է պետք հայրենիքի ու պետականության փրկության գործը ավարտին հասցնելու համար:
Եվ եթե ինձ այսօր հարցնեն, թե «Վերջը ի՞նչ է լինելու», ես անվարան՝ հարցով կպատասխանեմ. «Ո՞ր բռնապետն է դիմացել մինչեւ վերջ. վերջը լավ է լինելու»:
ՀԱԿՈԲ ԱՎԵՏԻՔՅԱՆ