| Նախընտրական այս օրերին տներում մնացած հարյուր հազարավոր հայաստանաբնակներ յուրօրինակ նախատինքի են արժանանում. իմաՙ տանը հանգիստ տեղավորվել եք բազմոցներին, իսկ դահլիճային ու հրապարակային միջոցառումների ընթացքում ձեր ընտանիքների ճակատագիրն է որոշվում: Այդպես եղել է թե՛ նախորդ, թե՛ դրանց նախորդ ընտրությունների ընթացքում. հենց միայն վերջին ընտրությունների ժամանակ մասնակիցների ընդհանուր թիվը հազիվ կազմեց ընտրելու իրավունք ունեցողների կեսը: Հաղթող դարձավ այդ կեսի էլ մոտ 70 տոկոս վստահության քվե ստացած կողմը, մոտ 800 հազար ձայնով: Պարզ թվաբանական գործողության արդյունքում ստացվում է, որ այսպես կոչված հաղթանակը ձեռք բերվեց ընտրելու իրավունք ունեցող երեք բնակչից մեկի ձայնի արդյունքում, որը դժվար է ժողովրդավարություն անվանել: Համակերպվենք թե ոչ, այսպիսին է ընտրական գործընթաց որակվողը, որի արդյունքում հաղթող կողմը սովորաբար հայտարարում է, որ հանրության համեմատաբար փոքր մասի ձայները ստանալով հանդերձ լինելու է ողջ բնակչության սպասումներն իրագործող իշխանություն, մարդկանց միավորող ուժ ու մարմին:Ցավալիորեն այդպես չեղավ մերօրյա Հայաստանում, ուր մարդկանց առօրյա հոգսերով ու երկրի հեռահար խնդիրներով առաջնորդվելու նպատակները փոխարինվեցին երեւութաստեղծ ձեռնարկներով: Թե ինչ է պահանջում հայոցս շահը, կարծես պարզից էլ պարզ է. Հայաստանի հանրապետությունն ու մեր արցախյան հատվածինՙ անվտանգություն ու պարենային առավելագույն ինքնաբավություն, որից ածանցվում են առօրյա ու հեռանկարային բոլոր առաջնահերթությունները: Եթե առաջին հարցում ցանկալի ծավալվելու հնարավորություն չկա, թեեւ 44-օրյա արհավիրքն ամեն ինչ բացահայտեց, երկրորդ խնդրի հետ Աստծո յուրաքանչյուր օր առնչվում է ՀՀ քաղաքացիներից յուրաքանչյուրը: Պարենային բոլոր ապրանքախմբերի ու տեսականիների առումով աննախադեպ թանկացումները փաստ են, որն էլ իր հերթին հանգեցրեց առաջին անհրաժեշտության սննդատեսակների իրոք աննախադեպ գնաճի: Այստեղ ՀՀ իշխանությունն ու իրեն սպասարկող տնտեսվարական միտքը, որքանով որ այն կա, մեկ հիմնական արդարացում-բացատրություն ունի, որն է` այդ ապրանքների համաշխարհային գներն են բարձրացել: Սուտ է, բացահայտ ապատեղեկատվություն: Հարցրեք վերջին տարիներին եվրոպական երկրներում ապաստանած ձեր հարազատ-բարեկամներին, թե թանկացել են արդյոք, ասենք, հավի միսն ու ձուն: Պատասխանը միանշանակ զարմացական ու բացասական էՙ ոչ իհարկե: Հենց միայն Եվրոպայի առաջատար Գերմանիայում 2000-2018 թվականներին հավի մսի արտադրությունը 800 հազար տոննայից հասել է 1,6 մլն տոննայի, Լեհաստանումՙ 600 հազար տոննայից 1,7 մլն տոննայի, 1 բնակչի հաշվով տարեկան 45 կգ, երբ ՀՀ ցուցանիշը հազիվ 3 կգ է, 2020-ի առաջին եռամսյակին կիլոգրամի 1100-1200 դրամի դիմաց հիմա 1700-1900 դրամ: Եվ սա այն պարագայում, երբ թռչնամսի արտադրությամբ զբաղվող գործարարները կառավարության ղեկավարին հաճախ են հավաստիացնում, որ ձվից մինչեւ 1 կգ հավի ստացումը տեւում է 35-38 օր: Այստեղ մեկ հիմնական հարց կա. ի՞նչ կեր է տրվում թռչնին այդ օրերի ընթացքում, որն էլ պայմանավորում է թռչնամսի ինքնարժեքը: Այն ցորենի, գարու եւ եգիպտացորենի հատիկն է, որոնք հիշատակված երկրներում մշակվում են միլիոնավոր աննախադեպ ծավալներով, երբ մեզանում խրախուսվում ու խթանվում է այգեգործությունն ու բանջարաբուծությունը: Մերՙ շուրջ երեք միլիոն հայրենակիցների ժամանակավոր ապրելավայր դարձած Ռուսաստանի դաշնությունում նշված ժամանակահատվածում ցորենի արտադրությունը 34 մլն տոննայից կազմել է 72 մլն տոննա, եգիպտացորենըՙ 1,5 մլն տոննայից 15 մլն տոննա: Արդյունքումՙ հավի մսի արտադրությունը 770 հազար տոննայից հասել է 4,5 մլն տոննայի, կգ-ը 100-120 ռուբլի, որը մեր 700-800 դրամն է:Այսօրինակ փաստերի մասին մեզանում իշխանությունները լռում են, արգելք է դրված: Փոխարենը ՀՀ վարչապետը նախընտրական յուրաքանչյուր հանդիպման ընթացքում ինչպիսի հպարտությամբ ու հաճույքով է հիշում արդեն երկու տարի առաջ ընդունած «Խելացի անասնագոմերի» կառուցման ծրագիրը, մոռանալով գեթ մեկ օրինակ բերել ծրագրի արդյունավետությունից: Պարզվում է նախ հարկավոր է ՀՀ ագրարային համալսարանում հատուկ դասընթացներ անցնել, այնուհետեւ անասնագոմերի նախագծերը հաստատել, ապա դիմել պետական համապատասխան կառույցին եւ այսպես շարունակ: Չգիտեմ այսօրինակ գործընթացն ամենուր ինչպես է կազմակերպվում, փոխարենն օրինակ ասենք թուրքական վիճակագրությունից տեղեկանում ենք, որ արդեն հիշատակված ժամանակահատվածում թռչնամսի արտադրությունը 670 հազար տոննայից հասել է 2,2 մլն տոննայի, մեկ բնակչի հաշվով 30 կգ-ի: ՀՀ-ում այս ցուցանիշի պարագայում ունենում ենք մոտ 100 հազար տոննա արտադրություն, ՀՆԱ-ի գրեթե 300-350 մլն դոլարի աճ, բյուջե մուծվող 60-65 մլն դոլար եկամուտ, գումարած դրանց աշխատողների որոշակի աճն ու մուծվող այլեւայլ հարկերն ու տուրքերը, եւ կնմշարվի ՀՀ կայացումը:Այսօրինակ առումով է ասվելՙ ամեն ինչի գաղտնիքը մանրուքների մեջ է: Հենց միայն հրեից գերզարգացած պետության օրինակը ասվածի հաստատումն է. երկիրը յուրաքանչյուր տարի 600 հազար տոննա հավի միս է արտադրում, 1 բնակչի հաշվով սպառումը 70 կգ է: Գումարներն ինքնաբերաբար ստեղծվում են, ծախսիր ինչ առաջնահերթությամբ հարկ կգտնես: 1 զինվորի հաշվով այստեղ ռազմական հատկացումը 250 հազար դոլար է: Այնպես որ աշխարհը երկրների կայացումը դիտում է նմանօրինակ հարցերի լուծման մեջ, երբ մեզանում գերակշռում է ներմուծողների շահերի սպասարկումը: Սա կառավարման տխուր իրողություն է: Իրաքահայ ծանոթ գործարարս փաստեց, որ կիսաֆաբրիկատների պատրաստման իր արտադրությունում օգտագործում է Թուրքիայից գնած թռչնամիսը, որը մեծ պատրաստակամությամբ կփոխարինի հայկականով, անգամ շահույթի որոշ նվազման պարագայում: Զրուցակիցս նաեւ հավաստեց, որ արտադրության սարքավորումները արդիականացնելու դեպքում կգնի հայկական արտադրության դրանց փոխարինիչները: Այնպես որ սփյուռքը միայն ֆինանսներով ու զբոսաշրջային այցերով չէ որ պատրաստ է նպաստել հայրենիքի կայացմանը, այլ նաեւՙ աղբյուրի ու շուկայի սկզբունքներով:Անցած երեք տարիներն այս առումներով գրեթե կորսված ժամանակ կարելի է գնահատել: Թե ինչ կբերի առաջիկան, կապրենք-կտեսնենք: Հուսանքՙ կունենանք աշխատող ու արարող երկիր, իր ողջ գրավչությամբ: Եվ այնժամՙ Աստված մեզ ապավեն:15.06.2021թ. |
ԱՊԱԳԱՆՙ ԱՇԽԱՏՈՂ ՈՒ ԱՐԱՐՈՂ ՀԱՅԱՍՏԱՆ
Վերջին լուրեր
Ֆոտոշարք. Հայն ու երգը
Ինչո՞ւ է երգում հայը։ Գրեթե բոլոր սերունդներում գաղթական դարձած, անտուն, տրորված և անտեր թվացող հայն ինչո՞ւ է երգում։ Ինչպե՞ս, որտեղի՞ց...
ԿարդալDetails
“Վահան Թեքեյան” Սոցիալ-Մշակութային Հիմնադրամ
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են։ Կայքի նյութերը տարածելիս հղումը կայքին պարտադիր է։©2024 «ԱԶԳ» վերլուծական