ՀՈՎԻԿ ԱՖՅԱՆ Ամենասիրունն այն գիշերներն են, երբ մենք չենք քնում: Ամենասիրունը, ամենաաստղալին, ամենամռայլը, ամենալուսնայինը, ամենաթացը,…Ածականը կարեւոր չէ. կարեւորը ամենա-ն է:Պատերազմի գիշերներն ամենասիրունն են. կապ չունի համազգեստդ է արյունից ու անձրեւից թաց, թե պատուհանդ, որից ռազմաճակատը չի երեւում, բայց դու ռազմաճակատին ես նայում: Ու գուցե մտածում. տեսնես ինչո՞ւ մարդիկ չեն քնում, միայն այն ժամանակ, երբ ամբողջ գիշեր սիրում են, կամ եթե ամբողջ գիշեր կռվում են:Որոշում ես, որ փոխելու ես կյանքդ, ապրելուդ ձեւը, հագածդ շորը, դեմքիդ ժպիտը, բարեւիդ արժանացողներին: Արտահայտածդ սիրո չափի ու տածածդ զզվանքի հարցում անկեղծ ես լինելուՙ պատերազմից հետո, ինչը չի ավարտվում, որովհետեւ ժամանակներ են պետք, երբ մարդիկ չպետք է քնեն, իսկ մարդիկ շատ քիչ են իրար սիրում, նույնիսկ քաղաքի կեղտոտ մոթելների մաքուր անկողինների մեջ: Մարմինները սիրում են, իսկ հոգիներըՙ ոչ, ինչպես պատերազմումՙ մարմինները մեռնում են, իսկ հոգիներըՙ ոչ:Տեսնես քանի՞ հոգի է հիմա սավառնումՙ անմարմին, թեթեւ, հաղթած…Տեսնում ես, որ դիմացի շենքերում էլ մարդիկ չեն քնած ու զայրանում ես, որովհետեւ չես ուզում գիշերդ կիսել որեւէ մեկի հետ, իսկ իրականում տառապող տեսնել չես ուզում: Զգում ես, որ ամբողջ աշխարհն այնքան է փոքրացել, որ երեւում է պատուհանիցդ: Բոլորի պատուհաններն ամուր փակ են, վարագույրները ծածկած. անձրեւ է: Երանի պատերազմն անձրեւի պես լիներ. փակեիր պատուհանդ ու տունդ չլցվեր: Միայն դու չէ, բոլորը: Ու հենց այդտեղ հասկանում ես, որ պատերազմն իրականում դրսի հետ կապ չունի, առավելեւսՙ երկնքի: Ինքը ներսումդ է, դրա համար էլ վերջին պատերազմ չի լինում, դրա համար էլ պատերազմ միշտ է լինում: Դրա համար էլ տղամարդիկ հանկարծ կանգնում են նստած տեղից ու կանանց ոչինչ չասելով, միայն նայելով, գնում են, դրա համար էլ կանայք չեն հարցնումՙ ո՞ւր ես գնում:Ամաչում ես պառկել փափուկ մահճակալիդ, որովհետեւ օրերն այնպիսին են, երբ մահճակալը հողն է: Հայրենի: Ցեխոտ: Որովհետեւ շատ տղերք էլ չեն սիրահարվելու ու շատ աղջիկներ էլ չեն հավատալու սիրուն:Ու չես քնում: Ամենասիրունն այն գիշերներն են, երբ մենք չենք քնում: |