Քաղաքային մետրոյից օգտվող յուրաքանչյուր մեկը ճանաչում է տարբեր ժամերին վագոն մտնող, ձեռքի ապրանքըՙ գրիչ, ծամոն, անձեռոցիկ, ուղեւորներին առաջարկող մանրավաճառներին, հազվադեպ նրանցից ինչ-որ բան գնում են:
Երեկ վագոն ներս մտնող աղջիկը տարբեր էր մյուսներիցՙ «Նվեր օրացույց կուզե՞ք», դիմեց նստածներից մեկին: «Ձրի՞», շեշտակի դիմեց մի տղամարդ: «Այո, նվեր է», ժպտաց աղջիկըՙ մեկնեց նրան ձեռքի օրացույցը, եւ առաջանալով բաժանեց մյուսներին:
Քաղաքային մետրոյից օգտվողներից շատերը կհաստատեն, թե որքան մռայլ ու անժպիտ են ուղեւորները, իսկ ձմռանն ավելի արտահայտվածՙ խոժոռ, հոգսաշատ: Տեսնել էր պետք սակայն, թե ինչպես ճեղքեց աղջիկն իր այս փոքր ժեստով մթնոլորտի մռայլությունը: Տղամարդը բացեց փաթեթը, սկսեց զննել, ինչ-որ մտքեր փոխանակեց կողքինի հետ. «Էս ռեզինով հետո դոլարներ կփաթաթենք»: Տարիքով տղամարդը հակվեց դեպի վերջինսՙ սուր հումոր անելով: Վագոնի այս հատվածի տրամադրությունը միանգամից փոխվեց, ծիծաղ բարձրացավ: «Ինչ քիչ բան է պետք մարդուն ժպտալու համար, անցավ մտքովս. վերաբերմունք: Ընդամե՛նը»:
