«Առաջնորդ չկա», «մարդիկ թմբիրի մեջ են», «երկիր ենք կորցնում». արտահայտությունները մեր խոսույթում գերակշռում են 2020-ի պատերազմից հետո: Ի՞նչն է պատճառը, որ մկրատվող հայրենիքի ցավն անգամ մեզ չի միաբանում: Պատճառն, ըստ իս, սիրո պակասն ու համընդհանուր ատելությունն է:
«Սիրո եւ հանդուրժողականության հեղափոխության» միֆը կոտրվեց 2018-ի քաղաքական վերադասավորումներից կարճ ժամանակ անց: Միմյանց չհանդուրժելու անդառնալի մոլուցքը պատուհասում է մեզ ամեն օր ու ժամ՝ գնալով ավելի ահագնորեն: Սեւուսպիտակի բաժանարար ալիքը մտել է ամուսինների մատի եւ մատանու արանքը, ծնողին զավակի դեմ հանել:
Բարոյականության կարմիր գիծ վաղուց չի մնացել: Մանիպուլյացիաներն ու էմոցիաները ստվերել են բանականությունը, տարբերվող տեսակետ ունեցողին ամենվերջին բառերով վիրավորելը՝ դարձել աքսիոմ:
Ինչպե՞ս կամ ո՞վ կարող է թոթափել ուրվական- ատելության ալիքը: Հաստատ ո՛չ այն հասարակությունը, որ ողջ-առողջ մարդու համար փողոցում սեւ ժապավեն է կախում կամ տան առջեւ ծաղկեպսակ, դագաղ դնում: Ատելությանը սիրով հաղթելու բանաձեւ գուցե ունի միայն բնությունը:
«Գետը պարզվում է մինչեւ վերջ պղտորվելուց հետո». ժողովրդական խոսքն ինձ տատիս կենսափորձն է հիշեցնում: Երբ ուզում էր հասկանալ՝ օղու լափը հասունացե՞լ է ու կարո՞ղ է թորել, կողմնորոշվում էր թթված լինելու աստիճանով: «Լա՜վ թթվել է, պատրաստ է»,- ասում էր: Եթե ուշացներ մեկ-երկու օր, «լափը կկտրեր», օղի դուրս չէր գա:
Տատիս իմաստնությունն այսօր հուշում է, որ հասարակության զուլալվելու պահը հասունացել է՝ դեռ վաղուց: Կա՛մ թեժ կրակից մաքուր սպիրտ դուրս կգա, որ կախտահանի բարոյալքված ամեն ինչ ու ամենքին, կա՛մ էլ՝ օղու` ժամկետանց շաղախի պես մենք էլ կկտրվենք`այս կանաչ, մեծ աշխարհից:
ՍԵՎԱԿ ՎԱՐԴՈՒՄՅԱՆ