«Գովք հիմարության». Եգիպտոսը եւ նիկոլական Հայաստանը

Կարելի չէ արարողակարգային սխալ համարել շաբաթ օրը «Զվարթնոց» օդակայանում Եգիպտոսի Արաբական հանրապետության նախագահ Աբդել Ֆաթթահ Ալ-Սիսիի դիմավորումը նորանշանակ փոխվարչապետ Տիգրան Խաչատրյանի մակարդակով։ Մանավանդ որ Եգիպտոսի նախագահի այցը ոչ պետական էր եւ ոչ էլ պաշտոնական, այլ՝ աշխատանքային ու տարածաշրջանային։ Բայց այդ դիմավորումը կարելի է սխալ, կոպի՛տ սխալ համարել միջպետական եւ միջ-ազգային հարաբերությունների, մինչեւ 4-րդ դար հետ գնացող հայ-եգիպտական սերտ բարեկամության տեսակետից։

Անշուշտ չէինք ակնկալում, որ նիկոլական վարչախումբը կարեւոր այդ այցի առիթով հանկարծ կսկսի ընդհանրապես պատմությամբ եւ հատկապես հայ-եգիպտական կապերի պատմությամբ հետաքրքրվել, սակայն չի կարող պատահել, որ արտգործնախարարությունում չիմանան, որ մայրաքաղաք Կահիրեում են գործում արաբական 22 երկրների Լիգան, Աֆրիկյան երկրների համադաշնության կենտրոնակայանը եւ միջազգային բազմաթիվ կառույցների գլխավոր գրասենյակները։ Այսինքն մի վայր՝ որը կարեւորագույն նշանակություն ունի աշխատասեր յուրաքանչյուր դիվանագետի համար բազմակողմանի հարաբերություններ մշակելու։ Էլ չխոսելով այն մասին, որ այդ երկիրը կարեւոր նշանակություն է ունեցել հայ ժողովրդի պատմության մեջ՝ տնտեսական, քաղաքական ու մշակութային առումներով, չանտեսելով նաեւ այն հանգամանքը, որ Եգիպտոսն է այդ տարածաշրջանում գլխավոր պատվարը թուրքական ծավալապաշտության դեմ։

Արարողակարգային բոլոր նկատառումներից վեր եւ անդին՝ նախագահ Սիսին պետք էր արժանանար ամենաբարձր եւ ամենաջերմ ընդունելության, որը նրան զլացվեց նիկոլական իշխանության մարտնչող տգիտության, ապիկարության պատճառով։

Ամո՛թ մեր երկրին։

Հ. ԱՎԵՏԻՔՅԱՆ