Հայրենիքի փրկության մասին է երևի գիշեր ու ցերեկ մտորում խոշոր բիզնեսմեն, Դիլիջանի անտառների հաշվին միջազգային դպրոց կառուցած ու դրա միջոցով մեծ գումարներ աշխատող Ռուբեն Վարդանյանը:
«Արցախում եմ ապրելու»,- ասում է գործարարն ու տնջրի ծառի ֆոնին մի սրտակեղեք տեսանյութ նկարահանում այն մասին, թե ինչքան լավ բան է հայրենիք սիրելը: Ո՞ւմ է դասեր տալիս, ի՞նչ է ցանկանում ասել կամ անել իր հարցազրույցներով, որոնք, ի դեպ, վերջերս շատացել են, թերևս միայն իր իսկ փողերից սնվող «Ապրելու երկիր» նորաստեղծ կուսակցության դեմքերը կիմանան: Կամ գուցե նրանք էլ չիմանան, քանզի կուսակցությանն ակտիվ գործունեություն ծավավելու համար նախևառաջ ֆինանսական միջոցներ, ապա նոր Ռուսաստանից ներմուծված ու հայերնասիրական զեղումներով շաղախված գաղափարներ են պետք:
Օգոստոսի 1-ին հրապարակված տեսանյութում պարոն Վարդանյանը հայրենասիրության դասխաոսութուն է կարդում ռուսերենով: Նա, երևի, մոռացել է, որ հայերինքը նախևառաջ մայրենիից է սկսվում:
Ասում է, թե հրաժարվում է Ռուսաստանի քաղաքացիությունից ու գնում Արցախ՝ բնակության, բայցև չի մոռանում «100 անգամ աղոթել ու 100 անգամ մոմ վառել»՝ ի բարօրություն Ռուսաստանի ու ռուս խաղաղապահների: Մյուս կողմից նորից մոռանում է, որ մենք էլ տրամաբանելու հատկություն ունենք ու հասկանում ենք՝ Արցախում բնակվելու համար բնա՜վ պարտադիր չէ հրաժարվել Ռուսաստանի քաղաքացիությունից, ու շան գլուխը բոլորովին այլ՝ աշխարհաքաղաքական խաղերի մեջ կարող է թաղված լինել:
Չկասկածելով պարոն Ռուբեն Վարդանյանի «պատրիոտիզմի» վրա՝ հուսանք, որ հայերնասիրության ու Արցախում բնակվելու անհրաժեշտության մասին հաջորդ անգամ նա հայերենով կխոսի: Ինչպես նաև կպատասխանի դեռևս 2017-ին լրատվականներից մեկում հրապարակված «Ավրորան» ու Ամուլսարում հանքը համատեղելի՞ են․ բաց նամակ Ռուբեն Վարդանյանին և Նուբար Աֆեյանին» վերտառությամբ հոդվածում հնչող կարևոր հարցին՝ ինչքանո՞վ են համատեղելի մարդասիրությունն ու բնությունն ավերելը:
Սևակ Վարդումյան
