Երբ դու հայտարարում ես, որ «Ես եմ իրավիճակի գլխավոր պատասխանատուն, բայց N 1 մեղավորը չեմ»,
երբ հասարակությունը տարաբաժանում ես հնի ու նորի, սևի ու սպիտակի,
երբ քո ավտոշարասյան տակ մարդ է ընկնում, բայց դու այդ պահին «ավտոբուսում ես»,
երբ երկրում համատարած կոռուպցիա է, բայց դու հայտարարում ես, որ համակարգային կոռուպցիան ոչնչացված է,
երբ դու պարտվում ես, բայց որակում ես դա հաղթանակ,
երբ դու պատերազմի ստվերում կանգնած գոռում ես խաղաղություն և ասում ես, որ դու չես ներքաշել երկիրը պատերազմի մեջ, այլ այն երեքը,
երբ դու նստած տեղդ «Իրական», «Նոր», «Չորրորդ» Հայաստանն էր ես հորինում, այդ ընթացքում ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅՈՒՆՈՒՄ, որը դու մերժում ես, ծնվում է Քաոսը, որի հետ անդունդ ես տանում մեր պետությունը՝ խորացնելով երկրում անհանդուրժողականության մթնոլորտը։
Հ.Գ.
Դե բնականաբար վերոնշյալի հետ դու բացարձակ առնչություն չունես, որովհետև նախկինում էլ և բոլոր երկրներում էլ հանրային գործիչների սպանում են (վերջում երևույթը դիտարկեցի քո ակնոցներով):
Արեգ Սավգուլյան, պատմաբան





