Բաց նամակ Հայոց ցեղասպանության թանգարան-ինստիտուտի գիտաշխատողներին. Հայկ Դեմոյան

Այս նամակը հասցեագրում եմ թանգարան-ինստիտուտի գիտաշխատողներին, քանզի հենց իրենց են ուղղված ստորև ներկայացված բոլոր մեղադրանքներն ու գնահատականները:

Դուք գերադասեցիք լռել, քաջատեղյակ լինելով, թե ինչերի միջով էր անցել հաստատությունը և ինչ հանցագործություններ էին կատարվել թանգարանի անվան տակ՝ վերջին 15 տարիների ընթացքում: Տեղյակ էիք, բայց գերադասեցիք դառնալ «թավշյա հեղափոխություն» կոչված ազգային խայտառակության կցորդ-կամակատարները:

Դուք լուռ ու մունջ համակերպվեցիք այն փաստի հետ, որ «թավշյա» հանցախումբը ձեզ վրա վերակացու նշանակի մի ազգագրագետի, ով ստորացնելով առաջին հերթին ձեզ, հայտարարեց, որ ինքը «20-րդ դարասկզբի իրադարձությունների մասնագետ չի»:

Դուք գերադասեցիք հանուն աշխատավարձի ու կառավարական դրամաշնորհների, լռությամբ տանել ու չարձագանքել Հայոց ցեղասպանության պատմական փաստը ժխտող Նիկոլ Փաշինյանի ու նրա կողմնակիցների հայտարարությունները, քաջ իմանալով, թե մասնագիտական ինչ գնահատական ու սահմանումեր կարելի էր տալ ժխտողականության երևույթին, որի դեմ պայքարը ձեր աշխատանքային առաջնահերթությունը պետք է լիներ:

Անցել է մեկ շաբաթ ու դուք անարձագանք եք թողել Նիկոլ Փաշինյանի՝ արցախահայության դեմ իրականացված ցեղասպանության գործում ոճրագործ կողմի հետ հանցավոր համաձայնության գալու և Արցախը հայազրկելու ցինիկ հայտարարությունը: Ու՞ր մնաց ձեր «Այլևս երբեք» կարգախոսը, որտե՞ղ ու ինչ հանգամանքներում մոռացաք, որ նահատակների հիշատակը ոգեկոչելու ու պաշտպանելու առաջնագիծը հենց ձեզ էր վստահված:

Դուք գերադասեցիք գրավադրել ձեր մասնագիտական խիղճն ու արժանապատվությունը, գիտնականի ազատությունն ու ազատամտությունը, վերածվելով ցեղասպանության մեջ իր հանցակցության մասին բացահայտորեն հայտարարող իշխանության ներկայացուցիչների մուճակներն ու մույկերը փայլեցնող անդեմ էակների:

Դուք ցեղասպանության մեջ մեղսակից կառավարությունից ստացած աշխատավարձն ու պաշտոնը վեր դասեցիք պատվից ու արժանապատվությունից, քծնանքն ու ծառայամտությունը դարձնելով ձեր հիմնական ինքնությունը:

Ես փորձում եմ բացատրություն գտնել ձեր կյանքի ու ինքնության նշաձողերի կտրուկ անկման պատճառների վերաբերյալ, փորձում եմ զայրանալ, սակայն չեմ կարողանում, քանզի ամոթի զգացումը այնքան զորեղ է, որ իմ մեջ խեղդում է զայրույթի պոռթքումը: Շատերիդ ժամանակին աշխատանքի եմ ընդունել (որոշներին՝ երկու անգամ) ու փորձել ենք միասնաբար աշխատանքային միջավայր ստեղծել, անցել ենք կարևոր ու պարտավորեցնող մի առաքելություն իրականացնելու ճանապարհով, գրքեր ու ատենախոսություններ պատրաստել, աշխարհի տարբեր երկրներում ցուցադրություններ կազմակերպել, ուրախացել ու տխրել միասնաբար:

Այսօր ձեր իրական արժեքը որպես ցեղասպանագետ-գիտնականի զրոյացված է: Ու՞մ են պետք ձեր հոդվածներն ու գրքերը, եթե չունեք ազատ խոսելու և մասնագիտական խղճի դրդմամբ բյուրավոր նահատակների հիշատակը պղծող ապիկարների դեմ դուրս գալու համարձակություն ու բարոյականություն:

Այսօր դուք, այո´, հենց դուք եք լծվել Հայոց ցեղասպանության հուշահամալիրը պղծող ու ավերող իշխանություններին պաշտպանելու անամոթ ու անպատվաբեր գործին, այն դեպքում, երբ բոլորին հասկանալի ու պարզ է, թե ինչ հետևանքների է դա հանգեցրել:

Դուք բոլորդ ձեր օրինակով ցույց տվեցիք մեր հասարակության անորակությունն ու անողնաշարությունը, ի ցույց դնելով նաև ձեր պատրաստակամությունը սեփական համոզմունքները, գիտելիքներն ու արժանապատվությունը վաճառելու համար:

Կցեք այս նամակը բոլորիդ անձնական գործերին, թող այն ուղեկցի ձեր ողջ կյանքում: Թող դրան հասու դառնան ձեր ժառանգներն ու հարազատները և թող նրանց հայացքների մեջ անընդհատ կարդաք բոլոր այն հարցերը, որոնք շարադրեցի այս նամակում:

Նողկանքով ու ամոթի գերագույն զգացումով

Ժամանակին ձեր՝

Հայկ Դեմոյան