Կաթողիկոսին զրպարտելով՝ հասավ իր մուրազին
Առողջապահության նախկին նախարար Արսեն Թորոսյանը խորհրդարանական իր մանդատը հազիվ վայր դրած՝ կայծակի արագությամբ նշանակվեց Աշխատանքի եւ սոցիալական ապահովության նախարար, զարմանքի մատնելով նույնիսկ իր կուսակիցներին, որոնք, որոշ լրատվամիջոցների պնդմամբ՝ նրան չեն սիրում։ Ասենք, որեւէ պատճառ չկա նրան սիրելու, եւ այդ հարցում ՔՊ-ականները մեղադրելի չեն։ Մանավանդ որ, մեղմ ասած, նա չի վայելում նաեւ հասարակական լայն խավերի համակրանքը։ Շատերն են նրան նախարարի պաշտոնում ձախողած մարդ համարում, ուրիշներ հիշում են նրա անձնական շահագրգռվածությունների մասին մամուլ թափանցած տեղեկությունները քովիդ-19 համավարակի դեմ պայքարի օրերին դեղամիջոցների շուկայում արձանագրված։
Կան նաեւ ուրիշներ, որոնք մտաբերում են նրա՝ աքլորի նման գոռոզ կեցվածքը իր շեֆի՝ Ն. Փաշինյանի կողքին, համավարակի առաջին ալիքի օրերին, երբ ամբողջ աշխարհը զսպանակված պատրաստվում էր աղետը դիմագրավելու, մինչդեռ Ն. Փաշինյանը, ի տարբերություն բոլոր երկրների ղեկավարների, բացատրում էր մեր ժողովրդին, թե ինչպես է պետք պինցետի ծայրով ու տնական արաղով զսպել, դեն շպրտել մոտեցող համավարակը։
Պետական անպատասխանատվության համար, որին զոհ գնացին, խեղվեցին կամ խրոնիկ տարբեր հիվանդություններ ստացան մեր հայրենակիցներից ոչ քիչ թվով մարդիկ (առ այսօր հայտնի չէ նրանց թիվը), որոնց թվում՝ հայտնի մտավորականներ, արվեստի մարդիկ, մասնագետներ ու լրագրողներ, դատաիրավական որեւէ քննություն չբացվեց, խորհրդարանն անգամ, որպես, իբր, հանրային վերահսկող գլխավոր մարմին, քննություն չբացեց, եւ այդ անպատասխանատու զույգը մնաց անպատիժ՝ իր գործակիցներով հանդերձ։
Եվ անհակակշիռ եւ անհավասարակշիռ ղեկավարման մեր երկրում, քվեարկող քաղաքացիների մտավոր թերահասության պայմաններում, նույնիսկ ռազմական պարտության պատասխանատվությունը չստանձնող աճպարարների խմբակը վերընտրվեց, մնաց ու դեռ մնում է պետական կառավարման ղեկին՝ պարտությունից պարտություն, ձախողությունից ձախողություն տանելով մեր երկիրը, պետությունը։
Այդ իրողության խիստ փոքր, շա՛տ փոքր դրսեւորումն է Արսեն Թորոսյանի նմանների նշանակումը կառավարության կազմում։
Եվ հարցը ծագում է ինքնաբերաբար՝ իսկ ինչո՞ւ։ Քանզի պետական բարձր պաշտոն որոնողները, առնետների նման, միշտ գտնում են ամենակարճ ճանապարհը՝ այս օրերին խիստ մոդայիկ, շեֆի համար խիստ ցանկալի թիրախը՝ Հայ եկեղեցին ու եկեղեցական մեր իշխանությունը՝ Գարեգին Բ Վեհափառ Հայրապետի գլխավորությամբ։
Ընդամենը մեկ շաբաթ առաջ էր Արսեն Թորոսյանը հրապարակավ զրպարտել Ամենայն Հայոց Հայրապետին Մայր աթոռի համար փող հանգանակելու, հատկապես,- խիստ կարեւոր հանգամանք,- Ռուսաստանից, իր եղբոր՝ Եզրաս Սրբազանի միջոցով, բարերարներ գտնելու, «դրանք յուրացնելու» համար, հաճո՝ Ն. Փաշինյանի քիմքին եւ «ինքնիշխան» հավակնություններին։
Եվ չի ուշանում, չուշացավ շեֆի երախտագիտական արտահայտությունը՝ պաշտոն, կարեւո՛ր պաշտոն կառավարությունում։
Արսեն Թորոսյանը հասավ իր մուրազին։ Իսկ դո՞ւք։ Զրպարտեցեք Վեհափառին, պայքարեցեք Հայ եկեղեցու դեմ, եւ դո՛ւք էլ կհասնեք ձեր փայփայած մուրազին։
Օն անդր, հառաջ, մի՛շտ հառաջ։ Զրպարտեցեք Վեհափառին, պայքարեցեք Հայ եկեղեցու, ազգային բոլոր սրբությունների, ազգի, ժողովրդի ու պետության դեմ, եւ կունենաք բարձր պաշտոն, փող եւ առավել փող։
ՀԱԿՈԲ ԱՎԵՏԻՔՅԱՆ
