Ֆեյսբուկյան օգտատեր Գագո Ասատրյանի էջից, –
Երբ Երևանի փողոցներում քայլելիս կլինեք ու երբ հերթական բացվող առավոտը ձեզ համար սովորական ու օրինաչափ կթվա, ու երբ դուք քայլելուց փողոցում տեսնեք միջահասակ, կանաչաչյա էս տղուն, իմացե՛ք, ձեր կողքով հերոս է անցնում..իսկական հերոս, ո՛չ արծրունական, ո՛չ Հ1-ական…հերոս, ում համար հերոս լինելը այնքան օրինաչափ է, որքան մեր համար բացվող ամեն առավոտը:
Ծանոթացե՛ք, Էդմոնն է, ում ավելի շատ Դուդու են անվանում: Նույն այն տղան, ով արծվի հայացք էր ձգել հեռուներին պեգովյան հայտնի նկարում: Նույն այն տղան, ով Ապրիլյան քառօրյայում էր իր մարմինը դարձրել վահան՝ մեր խաղաղ լուսաբացերի համար ու նույն այն վահանը, որին զարկվելուց թուրքի լածիրակները տասնյակներով են ընկել…
44-օրյա պատերազմում Դուդուն Հադրութի գնդի արագ արձագանման հակադիվերսիոն ջոկատի հրամանատարն էր: Իր 5 հոգանոց խմբով Դուդուն հայրենիքի համար մղվող կռիվը տվեց Կարախամբեյլիի, Ֆիզուլիի, Հադրութի, Կարմիր Շուկայի, Կրկժանի և Թութակների թեժ մարտերում: 24-ամյա էս տղեն, հայկական գելխեղդի նման հոշոտել է տասնյակ ասկյարների Ջոնսոնի հրամանատարական կետում, երբ քչաքանակ զենքով ու զորքով 8 ժամ հետ է մղել ու իսկական սպանդ կազմակերպել ադրբեջանցիների ձեռնարկած ավելի քանի 5 գրոհների ընթացքում: Դուդու-ի ПК-ն մաղել է այնքան, մինչև իր և ընկերների զինամթերքը սպառվել է: Այդ ժամանակ տղերքը հրետանային կրակի աջակցություն են խնդրում ու երբ տեսնում են, որ այդ աջակցությունը չկա, ստիպված նահանջում են:
Էս տղեն իր ջոկատով կռվի դաշտից, շրջափակման մեջից հանել է մեր վիրավոր ժամկետայիններին, մեծաքանակ տեխնիկա և այլն…որ ձեզ ասեմ, թե քանի թուրք է Թութակների մարտերում սեփական ճղճիմ կյանքի ամենավերջին ակնթարթում տեսել Դուդուի քմծիծաղը, միգուցե մտածեք, որ ես չափազանցացնում եմ…այո՛, հերոսները ապրում են մեր մեջ, մեր կողքին, մեր կենցաղով, իսկ մենք նրանց մասին չգիտենք: Չգիտենք մեր կենդանի հերոսներին, ովքեր չեն կարողանում, կամ չեն ցանկանում լայվեր անել, չեն գնում հաղորդումներին հյուր, չեն խնդրում օգնություն, վարձով բնակարան և այլն…Դուդուի համար նույնիսկ իր ստացած մեդալներն են սովորական ու օրինաչափ, քանի որ մեկ տասնյակից ավել ստացած շքանշանների անունները նույնիսկ չի հիշում..իսկ ինչու չի հիշում, քանի որ ինչպես ինքն է ասում՝ «էդ մեդալների շատ ու քչից չի կախված իր՝ շատ ու քիչ թուրք սպանելը»: Մեդալները մնացել են այնտեղ՝ Հադրութի իրենց տանը, որը թուրքերը այրել են…
Նրան հաստատ դուր չի գա այն, որ ես գրեցի իր մասին ու գրեցի իր սխրանքների ընդամենը մի մասից…Եռաբլուրում էր, ընկերներին էր այցի գնացել, էնտեղ տեսա, ասեցի՝ «մարդիկ պետք ա իմանան քո մասին, մարդկանց նաև մեր կենդանի հերոսների սխրանքներն էլ են հետաքրքիր» ու չստացա նրա համաձայնությունը..բայց որոշեցի գրել, քանի որ, այո՛, գալիք Հայաստանի փառքը հենց Դուդուներն են կերտելու…
Փա՛ռք ԸՆԿԱԾՆԵՐԻՆ ու փա՛ռք ԱՊՐՈՂՆԵՐԻՆ….
Դուդու ջան Edmon Avetisyan , ..սա պտի ասվեր..սա ամենաքիչն է..հետս կռիվ չանես…