Category: 12 Մայիսի, 2017

Ա. Մ.

Հայաստանի եւ Չինաստանի կառավարությունների միջեւ կնքված համաձայնագրով, որը երեկ հավանության արժանացավ Հայաստանի կառավարության կողմից, ՉԺՀ կառավարությունը Հայաստանին 200 շտապ օգնության մեքենա եւ ռեանիմոբիլ կնվիրաբերիՙ 100 մլն չինական յուան (ավելի քան 14 մլն դոլար) ընդհանուր արժեքով: Այդ մեքենաների մեծ մասը կուղղվի մարզերին, ինչի արդյունքում Հայաստանը կկարողանա ամբողջությամբ բավարարել հանրապետությունում շտապ օգնության ավտոմեքենաների կարիքը: Նախկինումՙ 2010-2012 թվականներին նույնպես Չինաստանի կառավարությունը Հայաստանին նվիրաբերել է 88 շտապ օգնության մեքենաներ, որոնց մեծ մասըՙ 56 հատ, բաշխվել է մարզերի միջեւ:

ԱՐԱ ՄԱՐՏԻՐՈՍՅԱՆ

Հայաստանում սկսել են մոռանալ Հայրենական մեծ պատերազմն ու անտեսել նրա նշանակությունը

Դասականի թեւավոր խոսքի վերաձեւակերպված տարբերակով պետք է փաստենքՙ ինչ-որ բան այն չէ Հայաստանի Հանրապետությունում: Վերջին տարիներին սողալով տարածվող եւ խորացող այդ «ինչ-որ բանը» պարզապես աչք ծակեց Մայիսի 9-ինՙ եռատոն կոչվող օրը: Եռատոնՙ Հայրենական մեծ պատերազմի հաղթանակի օրը, Շուշիի ազատագրման եւ Արցախի բանակի կազմավորման օրերը: Տեսականորեն կարծես թե ոչ ոք չի հերքում, որ այդ երեք տոներն էլ մերն ենՙ հայերինս, բայց իրականում…

Շուշիի ազատագրման եւ Արցախի զինված ուժերի ստեղծմանը նվիրված միջոցառումները իրականացվեցին պատշաճ մակարդակովՙ մեր զույգ հանրապետությունների նախագահների մասնակցությամբ, հեռուստատեսության եւ բոլոր ԶԼՄ-ների կողմից հանգամանալից անդրադարձով այդ տոները կերտածներին, նրանց վաստակին եւ անձնվիրությանը տրված գնահատականներով, կենդանի վկաներ արցախյան առաջին ազատամարտի, ապրիլյան պատերազմի մասնակիցների հետ հարցազրույցներով, նրանց նվիրված փաստավավերագրական ֆիլմերով, արցախյան պատերազմին նվիրված մեր գեղարվեստական ֆիլմերով (որոնց քանակը հաշվելու համար, ցավոք, մեկ ձեռքի մատերը կբավականացնեն), հայրենասիրական երգերի կատարումներով: Այս ամենը իսկապես որ հրաշալի էր ու գովելի: Ինչը, սակայն, չես ասի Հայրենական մեծ պատերազմում մեր տարած հաղթանակի նկատմամբ ցուցաբերած խղճուկ եւ որոշ դեպքերում անգամ վիրավորական մոտեցման մասին:

Բավական չէ, որ 90-ականների իշխանությունները խորը վիրավորանք հասցրեցին Հայրենական մեծ պատերազմի այն ժամանակ դեռեւս ողջ հազարավոր վետերաններին, չեղյալ հայտարարելով եւ նրանցից խլելով այդ տոնը, այժմ էլ, չնայած այն պաշտոնապես վերակագնվեց որպես տոն, բայց աստիճանաբար մոռացության տալու անթաքույց գործընթաց է գնում: Տարեց-տարի նոսրանում են այդ տառապած, բայց քաջարի ու հերոսական սերնդի ներկայացուցիչների շարքերը, որոնք չնայած սովին, զրկանքներին, հալածանքներին կերտեցին հաղթանակը աշխարհին սպառնացող վտանգիՙ ֆաշիզմի նկատմամբ: Նրանք ոչ միայն իրենց երկրի, տան, ընտանիքի եւ իրենց հաջորդող սերունդների փրկիչներին էին, այլեւ աշխարհի փրկիչները:

Ավելի քան 600 հազար հայ մասնակցեց երկրորդ համաշխարհային պատերազմին ամբողջ աշխարհից, որից 300 հազարըՙ Խորհրդային Միությունից: 200 հազար հայ զոհվեց այդ պատերազմում: Միայն խորհրդային բանակում մենք ունեցանք 4 մարշալ, 60 գեներալ, 100-ից ավելի Խորհրդային Միության հերոս, որից երկուսըՙ կրկնակի հերոս, Փառքի երեք աստիճանների 27 ասպետ, որը համահավասար է հերոսի կոչմանը, կազմավորվեցին վեց առանձին հայկական դիվիզիաներ: Հայերը ֆաշիզմի դեմ մարտնչում էին նաեւ այլ երկրների բանակներում, Եվրոպայում ծավալվող Դիմադրության շարժման մեջ: Անվերջ կարելի է խոսել այս պատերազմի եւ դրանում մեր մասնակցության մասին …

Մինչդեռ, ներկայումս Հայաստանի Հանրապետությունում ապրող 600-ից ավելի վետերանների ներկայացուցիչների հետ այս տարի երկրի նախագահը չհանդիպեց: Ինչո՞ւ: Անցյալ եւ նախորդող տարիներին նման հանդիպում եւ մեծարանքի խոսքեր էին լինում, իսկ այս տարիՙ ոչ: Արժանի չէի՞ն, թե՞ այլեւս այժմեական չի այդ պատերազմում տարած հաղթանակը փառաբանելը: Հայաստանում «ինչ-որ բան» այն չլինելու մյուս ակնառու օրինակը «Անմահ գունդ» քայլարշավին Հայաստանի Հանրապետության որեւէ բարձրաստիճան պաշտոնյայի բացակայությունն էր: Ընդ որում, արդեն 70-ից ավելի երկրներում նշվող նախաձեռնության երեւանյան քայլերթի ժամանակ, մասնակիցները տանում էին ինչպես Հայրենական մեծ պատերազմին մասնակից իրենց պապերի եւ հարազատների լուսանկարները, այնպես էլ արցախյան երկու պատերազմների ժամանակ զոհված հերոսների նկարները: Գոնե պաշտպանության նախարարի մակարդակով պետությունը մասնակցեր այս քայլերթին: Այլապես տպավորություն էր ստեղծվում, որ Հայաստանի համար պաշտոնական տոն չէր սա: Ինչի՞ց էին զգուշանում Հայաստանի ղեկավարներըՙ գուցե գեյ-շքերթները նախընտրող ԱՄՆ դեսպանատան կամ ԵՄ ներկայացուցչի հայտարարությունների՞ց … Այս անգամ զգուշանալու առիթ չկարՙ «Անմահ գունդը» նշվում է նաեւ ամերիկյան եւ եվրոպական բազմաթիվ քաղաքներում:

Պաշտոնականին համարժեք էր արձագանքը նաեւ հայկական հեռուստաալիքներում: Մայիսի 9-ին Մեծ հաղթանակին նվիրված ընդամենը երեք գեղարվեստական ֆիլմ ցուցադրվեց` «Զինվորը եւ փիղը» (Հ2 եւ «Շողակաթ»), «Մարտի էին գնում միայն «ծերուկները» («ԱՐ»), «Բրեստ ամրոցը» (Հ1): Հայկական մնացած հեռուստաընկերությունները խուլ ու համր էին ֆաշիզմի դեմ մեր տարած հաղթանակի նկատմամբ: Ընդհանուր առմամբ, 13 հայկական հեռուստաալիքներից միայն երեքը ցուցադրեցին Հայրենական մեծ պատերազմի մասին ֆիլմեր: Օրինակՙ ինքնագովազդով տառապող իշխանական մեդիահոլդինգը նույն անխռովությամբ ցուցադրում էր «մեր տունն Ամերկայում» ոգուն համապատասխան ֆիլմերն ու հաղորդումները, ինչպես մնացած բոլոր օրերին: Առավել «ջանաց» խորհրդարանական ընտրություններում «փրկչի» հետուստաալիքըՙ իր հաղորդավարի անգրագետ եւ ցինիկ հարցադրմամբՙ «Ո՞վ է հաղթել երկրորդ համաշխարհային պատերազմում» հաղորդումով: Պատմություն կարդացած լինելու դեպքում, հայտնի կդառնար, որ գերմանական բանակի 70-80 տոկոսը ջախջախվել է խորհրդային բանակի կողմից, որին հետեւել է Գերմանիայի դաշնակից Ճապոնիայի ջախջախումը դարձյալ նույնՙ խորհդային բանակի կողմից, որ ԽՍՀՄ կորուստները այդ պատերազմում կազմել են 27 մլն մարդ, իսկ օրինակՙ նրա դաշնակից ԱՄՆ-ինըՙ մոտ 400 հազար: Նույն տրամաբանությամբ հաջորդ հաղորդումներում կարող ենք լսել «Ո՞վ է հաղթել Սարդարապատի ճակատամարտում» կամ «Ո՞վ է իրականացրել հայոց ցեղասպանությունը» հարցադրումները:

Խոսելով հայկական հեռուստաընկերությունների մասին, չի կարելի չնկատել, որ բացառությամբ մեկ-երկուսի, նրանք ընտրել են խորհրդային շրջանի ամեն ինչը մերժելու եւ մոռանալու մոտեցումըՙ ֆիլմերը, մուլտֆիլմերը, երաժշտությունը, արվեստը եւ այլն: Դա նույն կոմունիստական-բոլշեւիկյան «քանդենք աշխարհը մինչեւ հիմքերը, կառուցենք նոր աշխարհ» լոզունգի սեփական իրականացումն է: Սակայն չէ՞ որ խորհդրային շրջանը նույնպես մեր պատմությունն է, մեր անցած ճանապարհըՙ իր դառնություններով, ողբերգություններով եւ իհարկեՙ իր նվաճումներով: Հատկապես վերջին 4-5 տարիներին հայկական մեդիա դաշտ մտավ նախկին խորհրդայինը մոռանալու եւ ներկայիս ռուսաստանյանը կատաղորեն մերժելու գործելաոճըՙ դժվար չէ գլխի ընկնել, թե որտեղից եկած դրամաշնորհների եւ այն ստացողների ջանքերով եւ ուղղորդմամբ: Ընդ որում, անկախ հեռուստաընկերությունների պատկանելիությունիցՙ վերեւում նշված իշխանականից, հանրայինից մինչեւ կուսակցական, ինչպես նաեւ անկուսակցական պատկանելիություն ունեցող ալիքներ: Սակայն դա այլ խոսակցության թեմա է:

Վերադառնալով մայիսի 9-ին, ցավով պետք է փաստենք, որ տեղի ունեցավ ամենագարշելինՙ Հայրենական մեծ պատերազմի հաղթանակն ու Շուշիի ազատագրումը միմյանց հակադրելը: Առայժմ առանց մեծ հաջողության այդ անբարոյականության հեղինակները մշտապես նույն մարդիկ են, որոնք վերջերս էլ ինչ-որ տխմարություններ էին դուրս տալիս մեր փառապանծ մարշալ Համազասպ Բաբաջանյանի հասցեին, կատաղորեն դիմադրում նրա արձանը Երեւանում տեղադրելուն: Այսինքն, ընթանում է ներքին պառակտման բերող, չափազանց վտանգավորՙ մեր հաղթանակներն ու մեր հերոսներին միմյանց հակադրելու գործընթաց: Սա հետեւանքն է պաշտոնական անթույլատրելի մոտեցման:

Ակնհայտ է, որ եթե Հայաստանի պետական, պաշտոնական մոտեցումը հստակ լինի Հայրենական մեծ պատերազմի նշանակության, դրանում Խորհրդային Միության եւ նրա ժողովուրդների, մասնավորապես մեր ժողովրդի դերի առնչությամբ, եթե այս տոնը նշվի, ինչպես վայել է այդ տոնին, ապա զանազան թաթփուկների համար խիստ դժվար կլինի պատմությունը խեղաթյուրել, մեզ պառակտել եւ միմյանց դեմ հանել: Սակայն, ցավոք, տարեց տարի հակառակ միտումն է արձանագրվումՙ որքան հեռանում ենք 40-ականների ծանրագույն, բայց հերոսական տարիներից, այնքան մոռանում ենք դրանց նշանակությունը, մոռանում, որ եթե չլիներ այդ տարիների հաղթանակը, պարզապես մենք չէինք լինի: Չենք գիտակցում, որ պատմությունը մոռանալը կամ անտեսելը, նրա դասերը չյուրացնելը դաժանորեն պատժվում է:

Հինգշաբթի օրը նախագահականում ՀՀԿ-ն եւ ՀՅԴ-ն կոալիցիոն համագործակցության մասին նոր հուշագիր են ստորագրել: Արարողությանը մասնակցել են նախագահ Սերժ Սարգսյանը, վարչապետ Կարապետյանը, քաղաքապետ Մարգարյանը, ՀՅԴ-իցՙ Հրանտ Մարգարյանը, Արմեն Ռուստամյանը, այլք:

Հուշագիրը ստորագրել են Արմեն Աշոտյանըՙ ՀՀԿ-ից եւ Աղվան Վարդանյանըՙ ՀՅԴ-ից:

Վարդանյանը նշել է, որ հուշագիրը պաշտոն ստանալու մասին չէ, չնայած ՀՅԴ ներկայացուցիչը տեղեկացրել է, որ հուշագրով վարչապետ առաջադրելու իրավունքը վերապահված է ՀՀԿ-ին, իսկ նախարարներ նշանակվելու են համատեղ երկկողմ քննարկումների արդյունքում:

Արմեն Աշոտյանն իր հերթին նշել է, որ ի տարբերություն նախորդ հուշագրի, նոր կոալիցիոն հուշագիրը լիարժեք է:

Լիարժեք փոխգործակցություն ենք մաղթում ՀՀԿ-ին եւ ՀՅԴ-ին:

ՅԱԿՈԲ ՄԻՔԱՅԷԼԵԱՆ

Երանի ամէն տարի քաղաքապետարանի Աւագանիի ու քաղաքապետի ընտրութիւններ տեղի ունենան եւ քաղաքը շահի: Ընտրական մրցակցութիւնը պատճառ կը դառնայ, որ ընտրողները ձեւով մը կաշառելու համար, որպէս նմոյշ, որոշ բարեկարգումներ կատարուին, ինչպէս որ խորհրդարանական ընտրութեան նախօրեակին կատարուեցան, քաղաքի գլխաւոր փողոցներուն ասֆալթը կարկտնուեցաւ, հոգ չէ թէ որոշ փողոցներ փորուեցան, սակայն ասֆալթապատումը ուշացաւ եւ փոսերը մնացին, իսկ ինքնաշարժներ եւ հանրակառքերու մէջի ճամբորդները ցատկրտեցին իրենց տեղերէն, ոչ որպէս ցնծութեան եւ ուրախութեան արտայայտութիւն, այլ վարորդներուն անուշադրութեան ու մեքենան անզգոյշ վարելնուն պատճառով:

Կը կարծեմ, շարքային քաղաքացին խորհրդարանի ընտրութիւններէն աւելի հետաքրքրուած պէտք է ըլլայ աւագանիի ընտրութեամբ, որովհետեւ անոնց աշխատանքի դաշտին հետ ամէնօրեայ շփումի մէջ է, քանի կ՛ապրի եւ կը գործէ Երեւանի մէջ:

Ինչ որ գիտեմ, որեւէ երկրի աւագանին կը կազմուի քաղաքի ամենապատկառելի անձնաւորութիւններէն, նկատի առնելով անոնց տարիքը, ուսման մակարդակը, բարոյականութիւնը, վաստակը, նուիրուածութիւնը… մէկ խօսքովՙ աւագանին կազմուած պիտի ըլլայ քաղաքի ամենայարգարժան մարդոցմէ: Մեր թեկնածուները ունի՞ն այդ բարեմասնութիւնները, ընտրական օրէնքը այդպիսի պայմաններ կը դնէ՞:

Ես նոր քաղաքացի եմ, դիտելու սովորութիւն ունիմ եւ կարգ մը տգեղ երեւոյթներ կամ թերութիւններ, որոնց ընտելացած կ՛ըլլայ այստեղ ծնած ու մեծցած երեւանցին, ես կը տեսնեմ ու քանիցս գրաւոր արտայայտուած եմ անոնց մասին:

Աւելորդ չեմ նկատեր կրկին անգամ զանոնք յիշեցնելը: Առաջին հերթին մուրացկանները վերանալու են քաղաքի հրապարակէն եւ գլխաւոր փողոցներէն, ասիկա Երեւանի վէրքն է, հարկ է բուժել: Երթեւեկութիւնը (տրանսպորտը) պէտք է պետականացուի, որպէսզի գործատէրերը առաւելագոյն շահու համար երթեւեկողներուն քիթէն-բերնէն չբերեն: Պէտք է բարեկարգել բակերը, ապօրինի շինութիւնները վերացնելով, շէնքերուն վերելակներն ու մուտքերը նորոգելով: Բարեկարգել գետնանցումները եւ լուսաւորել: Կանգառներուն մօտ յումպէտս զետեղուած անաշխատ ու անգործ այդ հսկայ սնտուկները, որոնք իբրեւ թէ որպէս ժամանակացոյց պիտի ծառայէին, տեղահանե՛լ, քանի տգեղ են եւ կը խափանեն փոխադրամիջոցի սպասողներուն տեսադաշտը: Հրապարակէն եւ օփերայի շրջակայքէն վերացուելու են խաղային զանազան սարքերը. անոնց տեղը այգիներն են:

Անիրաւ կերպով «սեփականացուած» տարածքներ, որոնք շահու աղբիւր դարձուցած են թիկունքնին ամուր որոշ առանձնաշնորհեալներ, հարկ է թօթափել իրենց «տէրերէն»: Քաղաքի զանազան վայրերու մէջ հանրային զուգարաններ տեղադրել:

Աչքաթող եղած կարգ մը այգիներ, ինչպէս Սունդուկեան թատրոնի այգին, բարենորոգուելու է: Այգիներուն մէջի զուգարանները անվճար ըլլալու են:

Սովորական մեքենաներուն եւ թաքսիներուն մուգացուած ապակիները վերադառնալու են իրենց թափանցիկութեան: Այսպիսի ամօթալի բան օրէնքով արգիլուած ըլլալու էր ուրիշ երկիրներու նման:

Անշուշտ կարելի է շարքը երկարել. նորընտիր կամ վերընտրուած քաղաքապետն ու աւագանին պատրա՞ստ են այս բոլորը ցուցակագրելու եւ հերթով իրականացնելու, թէ՞ պիտի մոռնան իրենց տուած խոստումներն ու բաւարարուին միայն պաշտօնին կամ դիրքին ընձեռած պատիւներով:

Երգերով ու շարք մը ձեռնարկներով Երեւանի գովքը հիւսելը բնաւ բաւարար չէ:

ՀԱԿՈԲ ԱՎԵՏԻՔՅԱՆ

Մի քանի օր առաջ, մայիսի 5-6-ը, Բաքվում գումարվեց «Միջմշակութային երկխոսության համաշխարհային ֆորում» կոչվող հավաքը Իլհամ Ալիեւի հովանավորությամբ եւ UNESCO-ի, ՄԱԿ-ի քաղաքակրթությունների դաշինք, ՄԱԿ-ի համաշխարհային զբոսաշրջություն, ISESCO, Եվրոխորհրդի հյուսիս-հարավ կենտրոն եւ միջազգային այլ կազմակերպությունների համագործակցությամբ: Բաքվում 4-րդ անգամ գումարվող այդ հավաքին, ըստ Ազերթաջի տեղեկատվության, հրավիրված են եղել աշխարհի տարբեր երկրներից շուրջ 200 պատվիրակներ, ինչպես նաեւ միջազգային մամուլը:

Տեղեկությունները քաղելով բացառապես նույն գործակալության անգլերեն հաղորդագրություններից, քանի որ միջազգային լրատվամիջոցները առայժմ ձեռնպահ են մնում որեւէ լրատվություն հայթայթելուց (հակառակ որ Բաքուն նախապես մեծ գումարներ էր ծախսել գովազդային ֆոն ապահովելու նպատակով), կարող ենք վստահորեն ասել, որ, այո՛, ինչպես 2011 թ.-ից ի վեր երկու տարին մեկ գումարվող նախորդ համաժողովները, այս անգամ եւս այդ միջազգային ֆորում կոչվածը չուներ որեւէ այլ նպատակ, գիտական որեւէ առաջադրանք, քան մերկապարանոց քարոզչությունը, մեկ անգամ եւս պնդելը, թե Ադրբեջանը հանդուրժողականության, խաղաղ գոյակցության, մշակույթների ու կրոնների միջեւ երկխոսության, կայուն զարգացման դրախտավայրն է, Արեւելք-Արեւմուտք մշակութային հանդիպավայր-կամուրջը, ուր պաշտպանված են մարդու իրավունքները, իսկ ազատությունը` երաշխավորված: Թե՛ Իլհամ Ալիեւի բացման խոսքում, թե՛ վարչակազմի արտաքին հարաբերությունների գծով ղեկավար Նովրուզ Մահմադովի եւ թե խորհրդարանի միջազգային եւ միջխորհրդարանական կապերի հանձնաժողովի նախագահ Սամադ Սեյիդովի ելույթներում ընդգծվում էր, սակայն սովորականից մեղմ, որ այսպիսի իդեալական երկիրը 25 տարուց ի վեր իր մի մասով գրավված է մնում Հայաստանի կողմից, սակայն, ավելացվում էր, Բաքուն վճռակամ է միայն խաղաղ բանակցություններով լուծելու այդ հարցը եւս:

Հայկական լսարանի համար այս բոլորը նորություն չեն. ադրբեջանցիք լավ գիտեն ինչը որտեղ պետք է ասել եւ մանավանդՙ ինչը ինչպես պետք է ասել: Ու պետք է խոստովանել, որ նրանք նման հավաքները շատ լավ են կազմակերպում, հատկապես երբ հարցը վերաբերում է անբովանդակ ձեւին:

Միակ նորությունը կլիներ այն, որ օտարերկրյա մասնակիցներից ոմանք, մանավանդ միջազգային կշիռ ունեցող կազմակերպությունները, ինչպիսին են Global Compass-ը, Guerraud-Herme՛s միջազգային հիմնադրամը, կամ գոնե Եվրոխորհրդի ներկայացուցիչները առարկեին ինքնագովության այդ շքահանդեսի դեմ եւ, առնվազն, հիշեցնեին պետական վանդալիզմիՙ հայկական քաղաքակրթության հետքերի սիստեմատիկ անհետացման եւ հատկապես 1998-ից մինչեւ 2003 թ.ը Ջուղայի խաչքարադամբարանների թալիբանատիպ ոչնչացման (ի դեպ, այդ ժամանակ Ադրբեջանի մշակույթի նախարարը Բյուլբյուլօղլին էր, այժմ UNESCO-ի տնօրենի պաշտոնի հավակնողը) փաստերըՙ որպես թուրքական հանդուրժողականության ամենացայտո՜ւն օրինակ: Կամ գոնե Իրանից ժամանած (եթե որեւէ մեկը այդ երկրից ներկա է գտնվել այդ հավաքին) որեւէ պատվիրակ հիշեցներ մշակութային այն բազմաթիվ գողությունների ու յուրացումների մասին, որ հյուրընկալ երկիրը, միշտ պետականորեն, իրականացրել է պարսիկ գրականության, ճարտարապետության, երաժշտության նկատմամբ: Միջազգային անկախ լրատվության բացակայության պայմաններում մեզ հայտնի չէ նման ճշմարտախոսության որեւէ օրինակ:

Փոխարենը, կրկին հիմք ընդունելով Ազերթաջի հաղորդագրությունները, երկօրյա հավաքի ժամանակ շատ առատ են եղել շողոքորթությունն ու քծնանքը: Օրինակ, անթաքույց մտնողականության բացառիկ նմուշներ են Մեծ Բրիտանիայի խորհրդարանի պատգամավոր տիկին Զահիդա Փարվին Մանզուրի (Zahida Parveen Manzoor) եւ Մ. Նահանգների Էթնիկական փոխհասկացողության հիմնադրամի նախագահՙ ռաբբի Մարկ Շնեյերի (Marc Schneier) ելույթները: Առաջինը ասել է. «Նախագահ (Ալիեւի) ուղերձի համար ես երախտապարտ եմ. թվում էՙ նա նախապես կարդացել է մեր մտածումները», մինչ ռաբբին պարզապես Ադրբեջանը հռչակել է «ողջ աշխարհում հանդուրժողականության մոդել»:

Ընթերցողներիցս շատերը, վստահ եմ, կրկին պիտի հիշեն նավթադոլարներն ու խավիարը: Ի զուր: Դրանք արդեն հոմանիշ են դարձել որպես չքմեղանք մեր անգործունեությանը, ծուլությանը, «խորհրդապահականի» շղարշի ներքո: Մինչդեռ ադրբեջանական այս նախաձեռնությունից բխող տխուր եզրակացությունը մեկն էՙ Բաքուն ներսից ամբողջությամբ գրավել է UNESCO-ն եւ, երկրորդ, «միջազգային 4-րդ ֆորումը» բենեֆիսն էր Բյուլբյուլօղլուիՙ առաջիկա ընտրություններին ընդառաջ:

Ի՞նչ կարող ենք հակադրել այս բոլորինՙ Հայաստանի Հանրապետությունը եւ Արցախի Հանրապետությունը պե՛տք է հռչակել մշակութային մեկ եւ միասնական տարածք:

Բայց այս մասինՙ հաջորդիվ:

ԱՆԱՀԻՏ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ, Գերմանիա

Գերմանական «Դի վելթ»- ն ապրիլին արդեն ծանուցել էր, թե ԱՄՆ պաշտոնյաներն տրամադրված են ընդլայնել այն երկրների ցուցակը, որոնց ավիաուղեւորների ձեռքի ուղեբեռում արգելում են էլեկտրական մեծ սարքերի ներառումը: ԱՄՆ, նաեւ Մեծ Բրիտանիա ուղեւորվող մի շարք մահմեդական երկրներիավիաընկերությունների համար այդ արգելքն արդեն գործում է, այժմ խոսքը նաեւ եվրոպական ընկերությունների մասին է: Թե երբ է այն գործնականում կիրառվելու, հստակ ժամկետ չի նշվում, բայց Եվրոհանձնաժողովն արդեն տեղյակ է:ԱՄՆ այդ սահմանափակումը հիմնավորում է ահաբեկչության վտանգով, իսկ բրիտանական գաղտնի ծառայությունները տեղեկություններ ունեն դյուրակիր համակարգիչների, iPad- ի օգնությամբ ահաբեկչական գործողություններ կազմակերպելու վերաբերյալ: Գերմանական ԶԼՄ- ները հիշեցնում են, թե այս արգելքը վնասելու է «Լուֆթանզա»- յի համար եկամտաբերՙ բիզնես դասիՙհիմնականում գործարար ուղեւորներին, որ սովոր են թռիչքի ժամանակ աշխատել:

Ա. Մ.

«Ասում ենքՙ ՀԴՄ կտրոն տրամադրեք, իսկ նրանք ասում ենՙ հարկ չվճարենք: Եթե ՀԴՄ կտրոններ չեն տրամադրում, շրջանառությունը չի ֆիքսվում, այդ դեպքում ինչի՞ց պիտի հարկ վճարեն: Եթե իրենց ուզածը հարկ չվճարելն է, դա բացառվում է: Կա օրենսդրություն, եւ տոնավաճառների աշխատակիցները պետք է օրինական դաշտում աշխատեն», երեկ հրավիրված մամուլի ասուլիսի ժամանակ, անդրադառնալով տոնավաճառների առեւտրականների դժգոհություններին, ասաց պետական եկամուտների կոմիտեի նախագահ Վարդան Հարությունյանը :

Այն հարցին, թե վաճառականները չեն կարողանում փաստաթղթավորել, հաշվապահություն պահել, Վարդան Հարությունյանը պատասխանեց, որ տոնավաճառներում կան միջինից բարձ եկամուտներ ունեցողներ, որոնք պարտավոր են աշխատել ԱԱՀ-ով, ունենան հաշվապահ, իսկ փոքր բիզնեսի համար ՊԵԿ-ն առաջարկում է հաշվապահական օգնություն տրամադրել: «Միակ խնդիրը, որը դրվել է իրենց առաջ, այն է, որ ՀԴՄ կտրոն տրամադրվի, ուրիշ խնդիր իրենց առջեւ դրված չէ», ասաց պետեկամուտների կոմիտեի նախագահը: Նա միաժամանակ հայտնեց, որ փոքր բիզնեսի նկատմամբ պատժողական գործառույթ չի կիրառվել: «Որեւէ մեկի մտքով չանցնի, որ մեր ակցիան ուղղված էր նրանց, ովքեր իրենց օրվա հացը վաստակում են տոնավաճառում առեւտուր անելով: Հակառակըՙ մենք 24 ժամ նրանց կողքին ենք: Եթե համակարգում եղած հուդաները կփորձեն նեղացնել նրանց, ես միշտ հասանելի եմ», շեշտեց Վարդան Հարությունյանը: