Ալիեւը պահանջում է փոխել մեր Սահմանադրությունը, Էրդողանը «վերջին առիթ» է տալիս մեզ հրաժարվելու «պատմական հորինվածքներից» եւ «ազատագրվելու խավարից», Սփյուռքի եւ այլոց «խավարամտությունից», Պուտինը, ի դեմս Ալիեւի, քաջալերում է Ադրբեջանի հետ մեր հարցերը լուծելու «վճռականությունը», Բայդենը «մեծ առաջադիմություն» է համարում առանց միջնորդների Բաքվի հետ բանակցելու մեր «խելամտությունը», Շառլ Միշելը գոհունակություն է հայտնում ազերիների տարածքային պահանջները անտրտունջ կատարելու եւ սահմանազատման աշխատանքներն սկսելու մեր պատրաստակամության համար, եւլն, եւլն: Բոլորը, բոլորը պատրաստակամ են «օգնելու» մեզ, միայն թե այդ «օգնությունից» մենք ոչինչ չենք շահում, այլ, ընդհակառակը, զիջում ենք ու տալիս, տալիս ենք ու նորից զիջում, դառնում ստրուկ:
Չգիտեմ, քաղաքագիտության մեջ ինչպես են կոչվում այն երկրները, որոնցով «օգնելու» անվան տակ զբաղվում են բոլոր, գրեթե բոլոր արտաքին ուժերը, մինչ տվյալ պետությունից պետական ոչինչ չի մնում, ի վերջո սպառվում եւ ոչնչանում է:
Այդպիսի երկրներից ինձ ծանոթ է ինձ հարազատ Լիբանանը, որ անցյալ դարի 70-ականներից ի վեր, արտաքին ուժերի ազդեցության, միջամտությունների ու ներխուժումների տակ՝ կորցրեց անգամ իր գլխավոր հենման կետը՝ լիբանանյան դրամանիշը, բանկային նախանձելի համակարգը:
Ի՞նչ է սպասվում մեր երկրին, մեր պետականությանը: Այն՝ ինչը վիճակված է սեփական քաղաքականություն, ազգային արժանապատվություն, պետական սահմանները ուրիշների քմահաճությանը եւ ողորմածությանը հանձնելու պատրաստակամությունը ունեցող երկրներին. գաղութացում, ստրկացում:
Ճիշտ է, մեր պարագայում այդ պատրաստակամության տերն ու տնօրենը խորհրդարանական մեծամասնություն, բայց կառավարական 8 տոկոսանոց վարկանիշ ունեցողներն են՝ գլխավորությամբ մտավոր ու հոգեկան խնդիրներ ունեցող իր պարագլխի: Քաղաքական անոմալիա, աննախադեպ անհեթեթություն՝ որից բխում են մեր բոլոր ձախողությունները: Այդ ձախողությունները սկսվել են այն օրից, երբ նա, այդ պարագլուխը, դուռը փակեց բանակցային գործընթացի առաջ եւ լայն բացեց պատերազմի դուռը սպառազինությամբ մեզ գերազանցող թշնամու եւ մյուս թշնամիների առաջ: Այն պարագլխի, որն իր չիմացած ու չհասկացած պատերազմը տանուլ տալուց հետո կառչած մնաց աթոռին՝ շվարած ու շիվար ժողովրդին «փիլիսոփայորեն» բացատրելով, որ պարտությունը հաղթանակ է, իսկ հաղթանակը՝ պարտություն: Մնաց աթոռին, ու շարունակեց հաղթանակել պարտվելով, շարունակեց հավերժացնել պարտությունը՝ Արցախից հետո եւ Կապանից հետո հասնելով Տավուշի գյուղերին, մեր պաշտպանական դիրքերին, միջպետական ճանապարհին, ճանապարհներին:
Ընդվզում չկա՞ նրա ու նրա աքլորախմբի դեմ: Կա՛: Հետզհետե ավելի շեշտակի: Դեռ չի սպառվել հայի դիմադրական ներուժը: Ապացույց՝ Ոսկեպարի, Կիրանցի, Բաղանիսի եւ հարակից շրջանների՝ Նոյեմբերյանի եւ Ալավերդու հրապարակներում ու մայրուղիների վրա հերթապահող 96-ամյա տատիկի, Տավուշի թեմի հոգեւոր առաջնորդի, ի մի եկած գյուղացիների ու քաղաքացիների խմբերի համառ պայքարը՝ սեփական խժդուժ ոստիկանական ուժերի վայրագությունների պայմաններում: Ապացույց՝ ապրիլի 24-ին եւ նախորդ գիշեր Ծիծեռնակաբերդ բարձրացած հարյուր հազարավոր հայորդիների երթը հիշելու եւ հիշեցնելու Ցեղասպանությունը, ոգեկոչելու նահատակների հիշատակը, «ո՛չ» ասելու բոլոր ուրացողներին ու ժխտողներին: «Ոչ» ասելու Էրդողանին ու նույն լադի վրա գտնվող՝ անցյալի ու ներկայի միջեւ, պատմության եւ դրա շարունակականության միջեւ, հոգեւոր եւ իրական հայրենիքների միջեւ, հայրենիքի ու պետության միջեւ սահմանագծումներ անող հայանուն պարագլխին:
Այդ պարագլուխն իր դեմ ընդվզողների առաջ բաց է թողել ընդամենը մի բարակ միջանցք, որը տանում է դեպի արյունահեղություն: Ամեն գնով պետք է փակ պահել այդ միջանցքը. արյունահեղությունը անդառնալիորեն կկործանի մեզ: Ամեն գնով պետք է շարունակել քաղաքացիական անարյուն, բայց հետեւողական պայքարը՝ երկիրն ու պետությունը փրկելու «ազգակործան պատուհասից», նրա աջակիցներից, թշնամիների սպառնալիքներից, օտարերկրյա բարեկամների «հոգատարությունից» եւ «խղճահարությունից»:
Ստրկացման դեմ անարյուն, համակարգված ու տեւական պայքար, մինչեւ…:
ՀԱԿՈԲ ԱՎԵՏԻՔՅԱՆ
