ԳԱՂՈՒԹԻ Ու ԳԱՂԹՕՋԱԽԻ ԱՐԱՆՔՈՒՄ
«Չես վախենո՞ւմ էս վիճակից, լռեցվելու հեռանկարից»։
Այս հարցը վերջին օրերին շատերը՝ ծանոթ ու անծանոթ, տալիս են։
Վախենում եմ, իհարկե, նորմալ մարդը չի կարող չվախենալ անազատությունից կամ գաղութ գնալուց։
Բայց միաժամանակ պարզ է հետևյալը. 2023 թ., 2020 թ., 2016 թ., 1988-1994 թ. կամ 1918 թ. իմ հայրերն ու եղբայրները վախ ունեցել են, բայց հայրենիքը կորցնելու՝ գաղթօջախ դառնալու վախն ավելի մեծ է եղել, ուստի խրամատներում անձնազոհ պաշտպանել են հայրենիքը։
Հիմա՝ 2025 թ. հայրենիքի մնացած հատվածում պայքարողներիս «բախտը բերել է». մեր խրամատն այնքան թաց չէ, որքան տղերքինը, մեր դեմ կիրառվող թշնամական ուժը անօդաչու ու հրետանի չէ, մեր քնելու տեղը բաց երկնքի տակ չէ։
Ուրեմն մեր բաժին պատասխանատվությունը՝ մեր բաժին պայքարը պետք է տանել, անհրաժեշտության դեպքում չվախենալով էն բռնապետական մեթոդներից, որ հիմա կիրառվում է բոլոր ազգային ուժերի դեմ՝ Սրբազաններից մինչև քաղաքապետեր։ Պայքարել ու չնահանջել՝ վստահ լինելով վաղվա հաղթանակի մեջ։ Պայքարի բերումով ժամանակավոր «գաղութը» կարող է կասեցնել «գաղթօջախ»-ի ձևավորումը։
***
Այս իրավիճակում ազգային քաղաքական բոլոր ուժերը՝ անկախ կողմնորոշումից, պատմությունից, գաղափարախոսությունից, հանուն հայկական պետականության պարտավոր են.
1. ամեն գնով միասնական քաղաքական ու տեղեկատվական ճակատ ձևավորեն բռնությունների դեմ,
2. ամեն գնով միասնական պայքարեն բռնապետության չեղարկման համար։
Սա նվազագույնն է։
Սա եմ ես պահանջում իմ վստահությունը վայելող բոլոր ուժերի ղեկավարներից, բոլոր այն կուսակցություններից ու անհատներից, որոնք հայտարարել են քաղաքական պայքարի մասին։
Խնդրում ու հորդորում եմ բոլոր նրանց, ովքեր տարբեր պատրվակներով վախենում են խոսել (բայց ինձ կարդում են). հիմա բոլորի խոսելու ու դիմադրելու ժամանակն է։ Հետո լռեցվելու եք ու ապրեք անազատության մեջ՝ սկզբից գաղութում, հետո՝ գաղթօջախում։
Ժամանակն է խոսել։
ԱԶԱՏՈՒԹՅՈՒՆ ԲՈԼՈՐ ՔԱՂԲԱՆՏԱՐԿՅԱԼՆԵՐԻՆ
Թյուրքագետ Վարուժան Գեղամյան