Այս օրերին եգիպտական օրագրիցս մի դրվագ է հիշողությանս մեջ արթնացել։ 2015 թվականն էր։ Մուսուլման եղբայրների իշխանության կարճատև ժամանակաշրջանն արդեն պատմություն էր դարձել, սակայն դրա հետևանքները դեռևս թարմ էին։ Կահիրեում պաշտոնական ընդունելություններից մեկի ժամանակ հանդիպեցի վաղեմի բարեկամիս՝ Իբրահիմ Քամելին։
Նա Եգիպտոսի ազդեցիկ գործարարներից էր, Հոսնի Մուբարաքի մտերիմը, մեծ հեղինակություն էր վայելում նաև երկրի սահմաններից դուրս՝ միջազգային գործարարական շրջանակներում։ 90-ականներին ճանաչողական այցով Երևանում էլ էր եղել։ Վաղուց չէինք հանդիպել։ Եգիպտոսում տիրող անկայունության տարիներին մի տեսակ անհետացել էր տեսադաշտից։ Խոսելու շատ բան ունեինք։ Պատմեց, թե ինչպիսի հետապնդումների էր ենթարկվել Մուսուլման եղբայրների կողմից։
Երեք անգամ կալանավորվել էր՝ ընդհանուր առմամբ բանտում անցկացնելով 150 օր։ Այդ ընթացքում հսկայական գումարներ էին կորզել իրենից։ Ասաց․ «Ի հեճուկս այդ ամենի՝ ես հիմա շատ երջանիկ եմ և լիովին բավարարված»։ Ապա շարունակեց․ «Գիտե՞ս ինչու, որովհետև ճիշտ այն խցում, ուր ես էի նստած, այժմ Քաթաթնին է նստած»։
Պարզաբանեմ, որ Մուհամմադ Սայեդ էլ-Քաթաթնին, ով հետագայում դատապարտվեց ցմահ ազատազրկման, Մուսուլման եղբայրների օրոք խորհրդարանի խոսնակն էր և այդ խմբավորման կարկառուն առաջնորդներից մեկը։ Հիրավի՝ անքննելի են Տիրոջ ճանապարհները։
Արմեն Մելքոնյան
Արտակարգ և լիազոր դեսպան