Հավերժ սկեպտիկները, որոնք բազմաթիվ են մեր հասարակության մեջ, ավելի ինքնավստահ են դարձել. «Մենք չէի՞նք ասում, որ «Սրբազան Շարժումը» հանգելու է», բազմանշանակ ասում-գրում են նրանք: Գոհ են նաեւ դավադրագետները. «Վաղո՜ւց նկատել էինք Սրբազանի սքեմի ետեւ թաքնված Ռոբին ու Սերժին: Տեսա՞ք,- հարցնում են նրանք,- հյուրանոցում Ռոբերտ Քոչարյանի հետ գաղտնի հանդիպումից հետո երեկ էլ ոնց գնաց Սերժ Սարգսյանի առանձնատուն»: Հասարակության մի շերտ էլ կա, ավելի սրատես ու լայնատես, որ Շարժման ետեւ կամ մեջ տեսնում է Ռուսաստանի, անձնապես Պուտինի ձեռքին խամաճիկ խաղացնողի լարերը. «Շարժման նպատակը պարզ է,- ասում են այդ շերտին պատկանողները,- Հայաստանը գուբերնիա պիտի դարձնեն Եկեղեցու եւ Սրբազանի միջոցով»:
Անշուշտ կան նաեւ հասարակության ավելի լայն շերտեր, մի ամբողջ զանգված եւս, որտեղ տիրապետողը «ի՞նչ եք ուզում Նիկոլից, թողեք մարդն աշխատի» խրատականն է, կամ՝ «Նիկոլը գնա, որ նախկինները հե՞տ գան», կամ՝ «Բագրատի հետեւից գնացողները սա՛ղ ղարաբաղցիք են», «նորից պատերա՞զմ եք ուզում», «Ռոբն ու Սերժը արդեն տվել էին հողերը», կամ՝ «դաշնակները կյանքում ի՞նչ լավ բան են արել, որ հիմա անեն», եւ կամ՝ «ճանապարհ փակողների դեմ ուրիշ ի՞նչ էր անելու ոստիկանությունը»: Բայց ամենատարածվածը այս խավում՝ «ես քաղաքականությամբ չեմ զբաղվում» անգիր արած խոսույթն է:
Իսկ կա եւս մի խավ, որն անասելի ցնծության մեջ է այս օրերին: Խորհրդարանում Փաշինյանի կառավարության հրաժարականի պահանջով ընդդիմության բերած օրակարգը մերժելու, նիստը բոյկոտելու, դրսում, հարակից փողոցներում, հատկապես հունիսի 12-ին, Շարժման մասնակիցների ջարդն ու ձերբակալությունը ոգեւորել է նրանց անասելի չափով: Նրանց քայլվածքը դարձել է ավելի հոխորտ եւ ինքնավստահ, որոշապես՝ ավելի լկտի: «Մենք կողջունենք, եթե ընդդիմադիր պատգամավորները մանդատը վայր դնեն, ավելի ազատ կլինենք մեր ուզած օրենքները ընդունելու», ասում են ժողովրդավարության բաստիոն-միջնաբերդի այդ բնակիչները: Նրանց կարծիքով, Բագրատ Սրբազանի գլխավորած Շարժումը ավարտին է հասել չորեքշաբթի օրը տեղի ունեցեած ասուլիսով, հաղթել է երկրի «օրինական իշխանությունը» եւ եկել է ժամանակը հանրաքվե, ընտրություն եւ ցանկացած այլ բան անելու:
Ես այստեղ կարող եմ շարադրել Շարժման վերաբերյալ իմ դիտարկումները, քննադատել որոշ բացթողումները, լուրջ վրիպումները, որոնց շարքում՝ ժողովրդային առավել լայն զանգվածին շահագրգռող սոցիալական ու տնտեսական խնդիրների անտեսումը, տակտիկական մի քանի սխալները, իսկ ամենկարեւորը՝ փորձառու եւ մասնագիտորեն զարգացած հայտնի գործիչներից Շարժման ղեկավար կուռ թիմ չստեղծելը: Նկատի ունեմ մանավանդ նախկին մեր վարչապետներին:
Այսուհանդերձ, ձեռնպահ եմ մնում քննադատությունները մանրամասնելուց, առայժմ, քանզի ուզում եմ հավատալ, որ Շարժումը չի ընդհատվի, ընդհակառակն՝ մասնագետ ու թրծված նոր տարրերով կհամալրվի, գործնական նոր մոտեցումներով, վերանորոգված նոր ավյունով կշարունակի իր շարժընթացը: Անորակ եւ արկածախնդիր իշխանությանը զսպող, հակակշռող, պատժող ուժ է պետք մեր երկրին:
Իսկ ինչ վերաբերում է խորհրդարանական բռնատիրությամբ հոխորտացող իշխանավորներին, նրանք պետք է ըմբռնեն, որ հունիսի 12-ին ու դրանից առաջ իրե՛նք են կորցրել պատմական պահը երկիրը խաղաղ հուն տեղափոխելու, ռամկավարական-ժողովրդավարական կարգերը ամրապնդելու: Ընդվզման հաջորդ շարժումները, ովքեր էլ որ լինեն դրանք առաջնորդողները, կարող են բոլորովին այլ բնույթ ու բովանդակություն ունենալ:
ՀԱԿՈԲ ԱՎԵՏԻՔՅԱՆ