Անահիտ Հարությունյանը գրում է.
«Երբ մի օր առաջ կարդացի «Հայկական ժամանակի» հարցազրույցը քաղաքագետ Վիգեն Խաչատրյանի հետ, ակամա հիշեցի 1990 թվականի օգոստոսը, Գերագույն խորհրդի նիստը, երբ իշխանափոխություն պետք է տեղի ունենար, կոմունիստական վարչակարգին փոխարինելու էր ՀՀՇ-ն, որ այն ժամանակ դեռ կուսակցություն չէր, այլ համաժողովրդական շարժում: Ամեն ինչ որոշվելու էր քվեարկությամբ, նայած, թե որ թևն ավելի շատ ձայներ կստանար, կոմունիստնե՞րը, թե՞ հեղափոխականները:Իհարկե, հարցը լուծվեց հօգուտ երկրորդի, և կոմունիստներից շատերը ձայն տվեցին (դե գաղտնի քվեարկություն է), բայց այն, ինչ արեց Վիգեն Խաչատրյանը՝ կոմունիստական կարկառուն ներկայացուցիչներից մեկը, անսպասելի էր:
Նա դավաճանության բացառիկ հրապարակային օրինակ մատուցեց՝ բարձրանալով ամբիոն և ճառելով ընդդեմ կոմունիստների և հօգուտ հեղափոխականների: Հիշում եմ կոմունիստների ապշահար դեմքերը: Նա կարող էր պարզապես քվեարկել, բայց այդ վարմունքով ասաց իշխանության եկողներին՝ ես ձերն եմ ոտուգլխով, վերցրեք ինձ և օգտագործեք: Եվ օգտագործվեց:
Հիշեցի նաև խորհրդարանի մի այլ նիստ, այն ժամանակների, երբ Լևոն Տեր-Պետրոսյանին քծնելու ամենաընդունված միջոցը դաշնակցությանը հայհոյելն էր: Եվ Վիգեն Խաչատրյանը, արդեն ոչ անսպասելի, թուքումուր թափեց դաշնակցության գլխին:Ռուբեն Հակոբյանը ստիպված եղավ նույն ամբիոնից տեղեկացնել, որ երբ երրորդմասցի տղաները (Վիգեն Խաչատրյանն այդ վարչական շրջանում կոմերիտմության քարտուղար է եղել) ուզում են մեկին հայհոյել, ասում էին՝ «դու իսկական վիգենխաչատրյան ես»: Այս անունը փաստորեն դարձել էր դավաճանության, անազնվության խորհրդանիշ:Հետո, երբ հետագայում այդ վաչակարգն էլ փոխվեց, սույն անձնավորությունն աննկատ հեռացավ քաղաքական դաշտից և այս օրերին, վրայից թափ տալով մոռացության փոշին, փրփուր ի բերան հանդես է գալիս ի պաշտպանություն ներկայիս վարչակարգի, հատկապես՝ դրա ղեկավարի և ընդդեմ հայրենիքի փրկության շարժման, մանավանդ այդ շարժման առաջադրած թեկնածուի:
Սա շատ բնական երևույթ է, դավաճանին էլ ո՞վ ավելի լավ կհասկանա, եթե ոչ դավաճանը, և էլ ո՞վ կպաշտպանի: Բնական է նաև, որ արխիվից հանվում են հին, մոռացված անուններ և կրկին հրապարակ նետվում, քանի որ այսօր այս վարչակարգին պաշտպանող չի մնացել, բացի ֆեյքերի ու զոմբիների բանակից:Մի քիչ ծանրակշիռ մարդիկ են պետք, անուն-ազգանունով մարդիկ: Չկան: Վատ է, շատ վատ է գլխավոր դավաճանի վիճակը: Ուստի, թե ինչ է բարբաջում այս թարմացված դավաճանը, իմաստ չունի վերլուծել: Ի՞նչ ասես մի մարդու, որ հայրենիքի այս ծանր օրերին, երբ արդեն կասկածի տակ է դրվում մեր պետության ոչ միայն ինքնիշխանության, այլև գոյության հարցն առհասարակ, երբ ամեն օր երկրից նորանոր հատվածներ ենք կորցնում, խոսում է այս վարչակարգի ինչ-որ սխալների մասին: Փաստորեն նա ընդամենը սխալ է համարում մեր երկիրը խայտառակ պարտության մատնելը և մի ամբողջ սերնդի ոչնչացման մեղքը: Ի՞նչ է եղել որ, ըստ նրա, կարծես ընդամենը պետական բյուջեի այսինչ կամ այնինչ տողն այնքան էլ լավ չի ձևակերպել:
Սա դեռ բավական չէ, դեռ հայտարարում է, որ այս իշխանությունը պետք է մնա, քանի որ դեռ անելիքներ ունի: Փաստորեն երկիրը օտարին հանձնելու գործը դեռ կիսատ է թողել: Ավելին՝ առաջարկում է ոչ թե հեռացնել, այլ երկխոսության մեջ մտնել այս իշխանության հետ: Ապշել կարելի է: Ո՞վ, ո՞ւմ հետ: Երկխոսե՞լ են ուզում, թող գնան երկխոսեն այն 7000 պատանիների հետ, որոնց, առանց իսկ հոգոց քաշելու, մսաղացը գցեցին: Թող երկխոսեն այն ծնողների հետ, որոնք գոնե իրենց զավակների դիակներն են ուզում:Բնական է նաև այն, որ իրեն դեռ քաղաքագետ համարող անձնավորությունը իջել է մինչև հանրահայտ ֆեյք «Ռեգինա Պրազյանի» մակարդակին, որին հատկացված է ամենանողկալի, ամենաքստմնելի ստերի տարածման դերը: Հիմա ինչո՞վ է տարբերվում Վիգեն Խաչատրյանը նրանից, երբ հայտարարում է, թե «Վազգեն Մանուկյանը գործակալական ցանցի անդամ է»: Քաղաքական հայտնի ուժը միշտ էլ չի հանդուրժել Վազգեն Մանուկյանին, և հասկանալի է, թե ինչու:
Դժվար է այդ տեսակի համար հանդուժել մեկին, որին ոչ մի կերպ չես կարողանում հաղթել, քանի որ չես կարողանում կեղտ կպցնել: Չի կպչում: Չի ստացվում: Բայց և այնպես նրան վարկաբեկելու հարցում քաղաքական այդ ուժը մինչև հիմա շատ ավելի մակարդակով է եղել: Ինչո՞ւ են այս օրին հասել, արդյոք ոչ այն մտավախությամբ, որ իշխանությունը փոխվելուց հետո ջրի երես են դուրս գալու իրական գործակալները: Վախը կործանարար ուժ է, ասում են, և կործանումը սկսվում է ահա այսպիսի անկանոն շարժումներից»:
