Գելսեն գյուղում (Նորդ դեպարտամենտ) երեք տարի առաջ քաղաքապետարանի ղեկավարը փայլուն միտք հղացավ. նա որոշեց իր հին ջրաղացը վերածել մինի հիդրոէլեկտրակայանի: Այստեղ, սկսած 16-րդ դարից, արդեն կար ջրաղաց: Ճիշտ է, երկար ժամանակ չէր աշխատում անիվի հետ կապված խնդիրների պատճառով:
Մի քանի տարի պահանջվեց անիվը շտկելու համար: Արդյունքում անիվը վերածվել է էլեկտրաէներգիա արտադրելու գործիք: Առաջին հայացքից դա պարզապես պտտվող ջրային անիվ էր: Բայց Գոլզինում, 1000 բնակիչ ունեցող փոքրիկ գյուղում, այն կարելի է անվանել բախտի անիվ: Այսինքն՝ անիվը էլեկտրաէներգիա էր արտադրում:
Այսպիսով, սեփական մինի հիդրոէլեկտրակայանը գյուղին թույլ է տվել տարեկան խնայել մինչեւ 73 հազար եվրո էլեկտրաէներգիայի վճարների վրա: Այս կերպ տնտեսված գումարը կարելի էր ներդնել, օրինակ, եկեղեցիների եւ գերեզմանատների վերանորոգման համար: Ու թեեւ անիվի տեղադրումն ինքնին քաղաքապետարանին արժեցել է 87 հազար եվրո 2020 թվականին, այնուամենայնիվ, խնայողությունների շնորհիվ այս ներդրումը մեծապես տվել է իր արդյունքը:
Հարկ է նշել, որ Հայաստանում ջրաղացները տարածված են եղել դեռեւս ուրարտական ժամանակներից, որի մասին վկայում է Վարագա լեռան (Վան քաղաքից հարավ-արեւելք) վրա գտնված, 92 սանտիմետր տրամագծով ջրաղացքարը:
ՍՏԵՓԱՆ ՊԱՊԻԿՅԱՆ
Լուսանկարում` Տաշտունի ջրաղացը, լուսանկարը` Ստեփան Պապիկյանի, 2011թ.
