Թվերով ու տոկոսներով ոգեւորվելն ու հպարտանալը մեզանում ազգային կենսակերպ է դառնում, եթե իհարկե` արդեն չի դարձել: Տարօրինակը հատկապես այն է, որ դրանք երբեմն ու հաճախ այնպիսի ձեւերով ու համեմատություններով են ներկայացվում, որ անգամ կրթական որոշակի պաշար ունեցողներն են տարակուսում դրանք հրապարակելու նպատակահարմարության հարցում: Ամեն ինչի սկզբնաղբյուր դիտելով 2018-ի իրադարձությունները, նպատակ է հռչակվում հարյուրապատիկ տոկոսներով ու անգամներով մարդկանց համոզել, որ իրենց կյանքում ու առօրյայում հիմնարար փոփոխություններ են կատարվել, որը չտեսնելը… երախտամոռություն է:
Այս ընթացքում մեր մարդկանց որոշակի մասը կանգառներում է անցկացնում, իշխանությունների բնորոշմամբ՝ բարեփոխված իրենց անհրաժեշտ տրանսպորտային միջոցին սպասելով: Րոպեներն անցնում են, իսկ սպասողներից ոմանք դեռ չեն մեկնում: Ի վերջո, ասենք, 40 համարի միկրոավտոբուսը ժամանում է, որը Նոր Նորքի մասիվները Զեյթունի միջոցով կապում է Քանաքեռի հիվանդանոցային համալիրների հետ: Մարդիկ տեղավորվում են ու վարորդից հարցնում մոտ 50 րոպե սպասելու պատճառը: Վարորդը հայտարարում է. – գիծն ընդամենը երկու միկրոավտոբուս է սպասարկում, քանզի մյուսներն անսարքության պատճառով չեն շահագործվում, պահեստամասերի են սպասում: Դե ի՞նչ անեն բարեփոխիչները, երբ Լարսը փակ է: Ախ այդ Լարսը, որտեղ վերջին հաղորդագրություններից մեկի համաձայն դեպի ՌԴ 500 բեռնատար է կանգնած հայկական համարանիշներով, դեպի ՀՀ` 1000:
Ժամանակավոր այսօրինակ խնդիրներին ավելանում են ուղեւորափոխադրումներ կազմակերպողների յուրօրինակ լուծումը: Ասենք, տարածքին անծանոթ որեւէ մեկը հարցնում է, թե որտեղ է 40 համարի կանգառը: Զրուցակիցը ամենայն բարյացկամությամբ ցույց է տարիս կանգառը: Մարդը մոտ 100 մետր քայլում է, մոտենում նշված համարի տրանսպորտային միջոցին եւ պարզում, որ այն իր ցանկալի վայրը չի տանում, պարզաբանումն էլ հետեւյալն է… ձեզ 40 համարի միկրոավտոբուսն է պետք, ահա այն վայրից. եւ ցույց է տալիս 100 մետր անդին կանգառը: Եվ հարցը` ինչու է անհարժեշտություն ծագել 40 համարների տրանսպորտային միջոցներով ծանրաբեռնել միմյանց հետ խաչաձեւող Պ. Սեւակ- Ռուբինյանց փողոցների սույն հատվածը, հնչում է ինքնաբերաբար: Թե ինչ նրբություն է պարունակում այսօրինակ աշխատաոճը, գուցե բացատրեն դրա հեղինակները:
Թերեւս նաեւ այն, թե ինչ նրբություն է պարունակում մի շարք դեպքերում կանգառների միմյանց շատ մոտ լինելու հանգամանքը: Տեսեք. 9-րդ համարի տրոլեյբուսը կանգառ ունի Կոմիտասի անվան կոնսերվատորիայի դիմաց: Կանգառից անմիջապես հետո տրոլեյբուսավարը մեծ ջանքերի շնորհիվ ու արդյունքում «տեղավորվում» է բանուկ պողոտայի առաջին գծում, որպեսզի ձախ մտնի եւ հայտնվի մոտ 50 մետրի վրա գտնվող Թամանյանի քարակերտ հուշակոթողի դիմաց, որտեղ կանգառ կա տեղադրված: Մայրաքաղաքի ամենաբանուկ հատվածներից մեկն է նշված վայրը, որտեղ խնդիրներ է ստեղծում թե՛ կանգառի տեղադրումը, թե՛ 10-12 մետր երկարության տրոլեյբուսների երթեւեկը: Քաղաքացիներն ընդունում են, որ հանգույցը բարդություններ է ստեղծում, որոնք լուծելու համար մասնագետ կադրեր կան, եթե իհարկե… այդպիսիք գտնելու ցանկություն լինի:
Գնալով հարցերի հարց է դառնում շուրջ երկու տարի առաջ կանգառների միջանկյալ հատվածներում առանձին հետիոտների պահանջով տեղադրված կարգավորիչ սարքերի շահագործումը: Առանձին հետիոտների պահանջով ենք ասելիքը ձեւակերպում, քանզի մեր համաքաղաքացիների այդ տեսակը իրեն նեղություն չէր տալիս փողոցը հատել մի քանի տասնյակ մետր հեռավորության վրա գտնվող կարգավորվող անցումով, գերադասելով անցումը երթեւեկող ավտոմեքենաների պայմաններում, որը նաեւ դժբախտ պատահարների էր հանգեցնում: Հիմա արդեն դրանց կարմիր լույսի տակ պարտադրված կանգնած վարորդներն են զայրանում, քանզի ստիպված են նախորդ կանգառից հազիվ 50-60 մետր անցնելոց հետո դարձյալ կանգ առնել, երբեմն նույնիսկ երեխաների կողմից կարգավորիչ կոճակը սեղմելու արդյունքում: Հարց է ծագում. կապ չկա՞ արդյոք վարորդների հոգեբանական վիճակի եւ մահվան ելքով ավտովթարների քանակի ավելացման միջեւ, քանզի այս մասին հաղորդումներում հաճախ է նշվում, որը վարորդները սթափ վիճակում են գտնվել:
Քաղաքային երթեւեկը, հետիոտն թե տրանսպորտային, մեր առօրյայի անբաժանելի մասն է, որի պատասխանատուները կոչված են այն թե՛ անվտանգ, թե՛ հաճելի դարձնել: Ավաղ, առայժմ այդպիսին չէ բարեփոխված հայտարարվող մեր հանրային տրանսպորտը:
Սպասենք խոստումների իրականացման նոր վկայությունների:
ԳԵՂԱՄ ՔՅՈՒՐՈՒՄՅԱՆ