Որդիս իր ընտանիքով՝ հարսիս եւ 8 ու 4 տարեկան տղա թոռնիկներիս հետ հուլիսի կեսին մեկնել էր Դիլիջան՝ մի քանի օր հանգստանալու: Ամեն օր տուն զանգում, խոսում, ասում էին՝ ամեն ինչ լավ է: Ու միայն վերադարձին պատմեցին իրենց հետ պատահած հուզիչ մի դեպք:
…Հասնել-տեղավորվելու երկրորդ օրը, չգիտես ինչու՝ արդեն երեկոյան, որոշում են առաջին անգամ գնալ Մաթոսավանք: Սեփական մեքենայով գնում են ինչքան ճանապարհը թույլ է տալիս, դրանից հետո պիտի ոտքով, անտառամիջյան ճանապարհով հասնեին-գտնեին: Ինչպես հին հեքիաթներում էր ասվում՝ իրենք տեղանքին ու ճամփին անծանոթ, տեղանքն ու ճամփան՝ իրենց: Միացրած էլեկտրոնային ուղենիշ սարքի («նավիգատորի») հուշումով, նաեւ հակառակ կողմից եկող արդեն հատուկենտ պատահող մարդկանց հարցնելով գնում-գնում են, մեկ էլ մի պահ զգում են, որ անծանոթ անտառում… մոլորվել են: Այլեւս մարդ-մուրդ էլ չէր հանդիպում, օրն էլ սկսել էր մթնել…
Ժամը 20-ից 20.30-ի միջակայքն է լինում, երբ առաջին պահի հուզմունքից հետո կողմնորոշվում ու զանգահարում են 9-1-1 ծառայություն, հեռախոսի օգնությամբ փոխանցում իրենց գտնվելու տեղանքի էլեկտրոնային տվյալները, եւ որոշ ժամանակ անց առանց հապաղելու տեղ հասած ու երեխեքիս գտած տավուշցի (ավելի որոշակի՝ երեւի դիլիջանցի) փրկարարների խումբը նրանց ուղեկցում, հասցնում է մինչեւ տղայիս ավտոմեքենան:
Իրավիճակի ու դրա հանգուցալուծման մասին այս, ինչպես եւ ՀՀ ՆԳՆ փրկարար ծառայության հրապարակած պաշտոնական հաղորդագրության սեղմ տողերն, իհարկե, չեն կարող ներկայացնել այն բոլոր ապրումները, երիտասարդ ծնողների ողջ անհանգստությունն ու տագնապն իրենց եւ մանավանդ՝ իրենց վախեցած բալիկների համար այդ պահին, անծանոթ ու հնարավոր վտանգներով անտառում: Բայց դրա կարիքը չկա, որովհետեւ երեւի ամեն ոք կարող է եղածը քիչ թե շատ պատկերացնել… Այստեղ գրելուս նպատակը ահազանգին փրկարարների արձագանքը երկու խոսքով ներկայացնելն է:
Խումբն ահազանգի առաջին իսկ րոպեից եղել է փրկարարական գործողությունները կառավարող կենտրոնի ամենահոգատար, սեւեռուն ուշադրության կենտրոնում: Հեռախոսակապի այն կողմից նախ ասել, հուսադրել են՝ հանգստացեք, խուճապի չմատնվեք, մեր տղաներն արդեն դուրս են գալիս: Ասել են ամեն անգամ ջան-ով, հարազատի պես, եղբոր պես: Հարցրել են՝ բժշկական օգնության կարիք ունե՞ք, բժիշկ ուղարկե՞նք: Կարիք չի եղել: Ասել են՝ հեռախոսներիդ լիցքը պահեք, կապը չընդհատվի: Իրենք նորից ու նորից կապվել, հուսադրել են՝ հանկարծ իրար չխառնվեք, հանգստություն պահպանեք, մեր տղաներն արդեն մոտ են. ձայներին ուշադիր եղեք, տեղներդ չփոխեք… Ի վերջո բարձրախոսով ձայներ են լսվել, լուսարձակներով փրկարարները մոտեցել են, գրկել փոքրին, համբուրել… Որդուս երախտագիտության զեղումներին փրկարար երիտասարդներն էլ հարազատորեն ու համեստորեն պատասխանել են՝ եղբայր, մեծ բան չէ, մենք մեր գործն ենք արել: Երանի բոլորն այսպես աշխատեին, այսպես վերաբերվեին մարդկանց ու իրար:
Ծնողական նույնքան անկեղծ ու ջերմ խոնարհումս եւ երախտագիտությունս ձեզ, տավուշցի անծանոթ սիրելի փրկարարներ: Աստված պահապան եւ ձեզ: Իմ խնկահիշատակ պապի տարողունակ մեկ բառով ասեմ. ԶՈՐԱՆԱՔ…
ԳԵՂԱՄ ՄԿՐՏՉՅԱՆ
Հ. Գ.Ի դեպ, երկու տարի առաջ որդուս՝ դարձյալ Տավուշի անծանոթ ճանապարհին մնացած ավտոմեքենայի խափանման վերացման, այն արհեստանոց հասցնելու եւ այլ գործողություններին իրենց անգնահատելի օգնությունն էին ցուցաբերել մարզի պարեկները: Ինչպե՞ս չնկատես նաեւ լավը: