ՆՐԱՆՔ ԶՈՀՎԵՑԻՆ, ՈՐ ՄԵՆՔ ԱՊՐԵՆՔ... ՀԱՍՄԻԿ ՄԽԻԹԱՐՅԱՆ, ՀՊՄՀ լրագրության 3-րդ կուրս Խոսքեր, որոնք չիրականացան մի փամփուշտի պատճառով, աչքեր, որոնք մնացին թաց մի փամփուշտի պատճառով ու պայքար, որը սկսվեց մի փամփուշտով: Սեպտեմբերի 27-ին Ադրբեջանի սանձազերծած լայնածավալ ագրեսիան անհետեւանք չմնաց. ընկան ու անմահացան մեր արծիվները, պահելով իրենց հողըՙ չխնայելով կյանքը: Ալեն Լեւոնի Մարգարյան . պայծառ, լուսավոր ու ընկերասեր 21-ամյա երիտասարդը ՀՊՄՀ-ի կուլտուրայի ֆակուլտետի ռեժիսուրայի բաժնի շրջանավարտ էր: Ընկերները Ալենին հիշում ենՙ բարի, օրինակելի, կյանքով լի, պայծառ ու հայրենասեր: Ալենի մայրըՙ Նազելի Տերտերյանը իր ֆեյսբուքյան էջում գրում է. «Սիրելի ընկերներ, հարազատներ, ծանոթ ու անծանոթ մարդիկ: Մեր քաջարի որդինՙ Ալեն Մարգարյանը անմահացավ: Նա զոհվեց, որ մենք ապրենք»: Նրա ընկերներից Միլենան ասում է. «Աշխարհում լիքը բան դեպի լույսը փոխող Ալենը հեքիաթները համարում էր բարձր գրականություն: Հեքիաթ կյանքով է ապրել ու լիքը խորհուրդ թողել: Գնացել է բանակ երիտասարդության միջազգային օրը ու մնացել իմ հավերժ երիտասարդ ընկերը»: Կուրսղեկ Հերբերտ Գասպարյանն ասաց. «Ուսումնառության ողջ ընթացքում նրա բեմադրությունները միայն հայրենիքի ու հայրենասիրության մասին էին. ես պարծենում եմ Ալենով»: Ալենի ընկերներիցՙ Աննա Մկրտչյանը ֆեյսբուքյան իր էջում նամակ է ուղղել ընկերոջը ասելով. «...Ընկեր, էս բառը քո համար էր, չնայած դու ընկեր չէիր ուղղակի. դու մարդ էիր, դու ախպեր էիր, դու աշխատանքի ընկեր էիր, դու իմ ուսանողական հիշողությունն էիր»: Մխիթար Գարիկի Գալեյան. 20-ամյա կանաչաչյա երիտասարդը Հայ-ռուսական համալսարանի երկրորդ կուրսի ուսանող էր, Հայ-ռուսական համալսարանի նախաբուհական կրթության կենտրոնի շրջանավարտ: Նա հերոսական մահով է ընկելՙ փրկելով ընկերոջը եւ մեր Հայրենիքը : Մխիթարի դասղեկըՙ Լուսինե Արտենյանը պատմում է. «Մխիթարին դասավանդել եմ հինգերորդ դասարանից, այդ ժամանակից ինքն աչքի էր ընկնում իր աշխուժությամբ, բարի էր շատ, վճռական էր, տաքարյուն էր, որ ասացինՙ զոհվել է, ես մտածեցի, որ ինքն իր կամքով է գնացել այդ թեժ կետը, որովհետեւ ինքն այն տղաներից չէր, որ խուսափեր: Իմացաՙ Մխիթարը վազել է, որ ընկերներին օգնի, ու այդտեղ է նահատակվել, ինքն այնքան հայրենասեր էր, այնքան ընկերասեր, որ չէր թողնի ուրիշը գնար եւ օգներ ընկերներին», ապա շարունակեց. «Հայրն էլ էր գնացել կռիվ, վիրավորվել էր, այստեղ ծանր վիրահատություն է տարել, դուրս գրվեց, 2 օր հետո այդ բոթը լսեցինք: Հայրն էր նրան այդպիսին դաստիարակել, առյուծից առյուծ է ծնվում: Նա մեկնել էր ռազմաճակատ ոչ թեՙ տղային պաշտպանելու, այլՙ տղայի կողքին լինելու եւ հավասար կռվելու»: Ադմիրալ Իսակովի անվան 132 դպրոցում Մխիթարին նվիրված փոքրիկ անկյուն է բացվել, որտեղ աշակերտները մոտենում եւ իրենց հարգանքի տուրքն են հանձնում հերոսի հիշատակին: Գնացին, օդ բարձրացան, մոխրացան... Տղերքը չեն մահացել, նրանք անմահացել են, որի համար մենք պետք է ապրենք, ծերանանք, հիվանդանանք, սպասենք ու միգուցե ոչինչ չստանանք: Իսկ նրանք երկրային կյանքից կտրվեցին իրենց երիտասարդ տարիքում ու ճախրեցին դեպի վեր. «Բարձունքը մերն է, տղերքը` չկան,տղերքն ավելի բարձրում մնացին...»: Նկար 1. Ալեն Մարգարյան Նկար 2.Մխիթար Գալեյան |
