ԵՎՐՈՏԵՍԻԼԻՑ ՄԻՆՉԵՎ ԵՎՐՈԽԱՂԵՐ ՍԱՌԱ ԳԱՍՊԱՐՅԱՆ Մայիս եւ հունիս ամիսներին Հայաստանը մասնակցեց միջազգային նշանակության երկու միջոցառումների եւ երկուսում էլ կրեց, մեղմ ասածՙ տպավորիչ պարտություններ: Միջազգային մրցաշարերում պարտվելը հայերիս համար դարձել է արդեն կայուն ավանդույթ: Եվ մեղքն ամենեւին էլ «Genealogy» խմբի երգիչների կամ հայ մարզիկներինը չէ, այլ այս գործի նկատմամբ պետական մակարդակով տիրող անտարբերության եւ անպատվախնդիր մոտեցման: Վիեննայում կայացած «Եվրոտեսիլ 2015» երգի միջազգային մրցույթում հայկական «Genealogy» խմբի անհաջողությունը ստիպեց հայ երկրպագուներին հիասթափության անքուն գիշեր անցկացնել: Անցել է բավական ժամանակ: Պետական պատկան մարմինների կողմից որեւէ քննարկում, որեւէ փորձ արվո՞ւմ է շտկելու այս ոլորտում առկա իրավիճակը: Եթե գործող մեխանիզմը սպառել է իրեն ուրեմն այն փոխել է պետք: Այս մրցույթի հայկական պատվիրակության կազմակերպիչն է իմ երբեմնի հարազատ աշխատավայր Հանրային հեռուստատեսությունը, հեռուստալսարանի առջեւ արդյո՞ք ծավալվեց քննարկում այս աննախադեպ անհաջողության պատճառների մասին, նույնիսկՙ Հայլուրով չանդրադարձան: Եթե երգի միջազգային այս մրցույթի նկատմամբ ձեւավորված է որոշակի կարծիք կապված «Կոնչիտային» սինդրոմի կամ անարդարության որոշ դրսեւորումների հետ, եթե չկա այս գործում պետական նախանձախնդրություն, ուրեմն եկեք չմասնակցենք: Իսկ եթե մասնակցում ենք, ուրեմնՙ բարի լինենք մասնակցել այնպես, որպեսզի կարողանանք պահպանել ազգի դեմքը միջազգային մեծ լսարան ունեցող եվրոտեսիլյան բեմում: Ռուսաստանում այս գործին լծված են ամենահեղինակավոր երաժիշտներ: Ամբողջ տարի «Գոլոս» հեռուստաշոուի միջոցով տաղանդներ են հայտնաբերվում եւ նրանցից լավագույնն է գնում Եվրոտեսիլ: Այլ է պատկերը մեզ մոտ: Էլ չեմ ասում մեր հակառակորդ երկիրՙ Ադրբեջանի մասին, ուր վաղուց ի վեր այս մրցույթին տրվում է Ղարաբաղյան խնդրից ոչ պակաս կարեւորություն եւ ներդրված ջանքերն արդյունք են տալիս: Երբ 2012-ի դեկտեմբերին հայտնի դարձավ Բաքվում առաջին Եվրոպական օլիմպիական խաղեր անցկացնելու լուրը, մեզանում շատերը երեւի «ականջներին չհավատացին»: Դեռ այն ժամանակ պետք էր որոշել այդ խաղերում մեր մասնակցել -չմասնակցելու հարցը եւ սկսել լրջորեն նախապատրաստվել: Մասնակցելու որոշումը կայացվեց եվրոխաղերի մեկնարկից մի քանի ամիս առաջ, երբ նախապատրաստման համար գրեթե ժամանակ չէր մնացել: Եվ եղավ այն ինչ եղավ: Պարտությունների «շքահանդես»: Իսկ սկսել էր պետք հոգեբանական պատրասվածությունիցՙ յոգա-մեդիտացիայից, ինչը օգնում է մարզիկին կենտրոնացնել միտքն ու ուժերը եւ չենթարկվել արտաքին խանգարիչ ազդակներին: Հանգամանք, ինչը շատ անհրաժեշտ էր մեր մարզիկներին Բաքվի մրցաելույթներում: Ի դեպ, յոգան շատ է օգնում ծանրամարտում, երբ մարզիկը դեմ առ դեմ կանգնած է հանդիսատեսի առաջ: Պետք է ընդունենք, որ Ալիեւը հայկական մասով հասավ իր առջեւ դրված խնդրին, այն էՙ «ջրափոսի» մեջ նստեցնել հայերին: Այո, տպավորությունն այդպիսին էր: Այս մարտահրավերը, սակայն, իմն ու քոնը չէ, սա ներկայումս Հայաստանի կառավարման ղեկին գտնվող պետական այրերինն է, որոնք պարտավոր էին պահպանել ազգի դեմքը Բաքվի օլիմպիադայում: Նավթադոլարներ չունենք: Սակայն ունենք «Հայաստան» համահայկական հիմնադրամի հոգաբարձուների մեծաթիվ խորհուրդ, որի անդամներին, որպես առանձնակի կարեւորության հարց, կարելի էր առաջարկել հովանավորել սպորտային այս կամ այլ ոլորտըՙ հասցնելով այն միջազգային չափանիշների: Ինչո՞ւ Ռուսաստանի դրոշի տակ մարզվող հայը առաջին ոսկե մեդալակիրը եղավ Բաքվում, իսկ Հայաստանից գնացողներըՙ ոչ: Ուղղակի մարզման համար պայմաններ են պետք: Լավ ըմբիշ լինելու համար պետք է լինել նաեւ ծանրորդ, լողորդ, վազորդ, ցատկորդ... Համենայն դեպս, շնորհակալություն Միհրան Հարությունյանին եւ բոլոր մեր մարզիկներին, որ գնացին Բաքու: Նրանք արեցին ամեն հնարավորը... Տեսնենք 2016-ին Ռիոյի ամառային օլիմպիական խաղերում ինչ արդյունք կունենանք: Նյու Յորք | 
