Մշակույթի մարդիկ՝ հատկապես միջին և ավագ սերունդը, բախտ են ունեցել ճանաչելու Կարլեն Միրզախանյանին։ Բախտ են ունեցել, որովհետև նրա շնորհիվ են գտել իրենց տեղն արվեստում, ճանապարհ հարթել, ճանաչում ձեռք բերել։
Դիանա Մարկոսյանը նրանց ներգրավել է իր «Ակունք» փաստագրական ֆիլմում և հնարավորություն տվել հետադարձ հայացքով արժևորելու այն նվիրյալին, որի շնորհիվ իրենք հայտնի ռեժիսոր են, պարուսույց, թատրոնի ղեկավար, կինոգետ, երաժիշտ։ Արժևորելու Կարլեն Միրզախանյանին, որի 100 ամյակը լրացավ այս տարի։
Հեղինակն իր ֆիլմն անվանում է վավերապատում, որը պատմում է, թե ինչպես է Կարլեն Միրզախանյանը 1969 թվականին Խաչատուր Աբովյանի անվան մանկավարժական ինստիտուտում հիմնադրել Գեղագիտական դաստիարակության, ապա Կուլտուրայի ֆակուլտետները և իր շուրջը համախմբել արվեստի փորձառու գործիչների՝ Ֆրունզե Դովլաթյան, Յուրի Երզնկյան, Հենրիկ Մալյան, Լայերտ Վաղարշյան, Ազատ Ղարիբյան, Ալբերտ Յավուրյան…
Կառլեն Միրզախանյանը դպրոց է ստեղծել՝ մշակույթի և կրթության կառավարման, մանկավարժությունն արվեստին միավորելու, արվեստագետներին իրենց իմացածը սերունդներին փոխանցելու, նրանց նաև մանկավարժություն սովորեցնելու դպրոց, որը մինչև հիմա շարունակվում է։
Նրան նվիրված ֆիլմի պրեմիերային ներկա էին Կուլտուրայի ֆակուլտետի շրջանավարտները։ Սիրելի դեկանին հիշելիս բոլորն ակամայից ժպտում ու ոգևորվում էին, պատմում նրան բնորոշ հումորներ, կատակներ, դիպվածներ։
Կարլեն Միրզախանյանն իրավաբանի կրթություն է ստացել, 24 տարեկանում թեկնածուական է պաշտպանել պատմությունից, սակայն մանկավարժությունն ու մշակույթի կառավարումը նրա կոչումն էին, հիմքում… մարդը։ Կինոռեժիսոր Հարություն Խաչատրյանն ու Մնջախաղի պետական թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար Ժիրայր Դադասյանը պատմում են, որ նա օգնել է իրենց Լենինյան թոշակառու դառնալ, 100 ռուբլի թոշակ ստանալ, որն այն ժամանակներում լուրջ գումար էր։
Կարլեն Միրզախանյանն իրենից հետո մի ամբողջ դպրոց է թողել, բայց անձնական ոչ մի վավերագրություն։ Վավերագրությունը հուշերն են իրեն հիշողների սրտերում։
