Լեզուն եւ միտքը
Լեզվաբանների բնորոշմամբ լեզուն մտքերի բանավոր արտահայտման համակարգ է։ Այլ կերպ ասած, մարդ լեզվի միջոցով է միտքն արտահայտում։ Սա լեզվի գիտական սահմանումն է։ Բայց ես հակառակը կասեի՝ ԼԵԶՈՒՆ ՄՏՔԵՐԸ ՔՈՂԱՐԿԵԼՈՒ ԼԱՎԱԳՈՒՅՆ ՄԻՋՈՑՆ Է։ Բացատրեմ։ Երբ ինձ ծառայություն մատուցած ընկերոջս շնորհակալություն հայտնելու փոխարեն ասում եմ. «կյանքիդ մեռնեմ», դա բնավ էլ չի նշանակում, որ նրա մատուցած ծառայության դիմաց պատրաստ եմ կյանքս զոհաբերել։ Կամ, երբ ինչ-որ մեկը հաճոյախոսաբար քեզ ասում է. «մեզ մոտ էլ համեցեք», չկարծեք, որ նա իր հարկի տակ քեզ հետ հանդիպելու համար վայրկյաններ է հաշվում։ Պարզապես պատշաճությունն է ստիպում նրան այդպես արտահայտվելու։ Այդ ինչ-որ մեկը մտքում հաստատ կասեր. «չլինի՞ ասածս լուրջ ընդունի»։
Իրենց մտքերը քողարկում են նաեւ շեֆի կենացը խմող ստորադասը, տնային առաջադրանքը չկատարած աշակերտը, ծնողի պահանջն անտեսած զավակն ու բոլոր նրանք, ովքեր, ցանկանում են զերծ մնալ հնարավոր անախորժություններից։ Դրանով հանդերձ, լեզվաբանները շարունակում են պնդել, որ լեզուն մտածողության արտացոլանքն է։ Ոչ, այդպես չէ։ Դրա համար ունեմ բազմաթիվ փաստարկներ։
Թեեւ վիճարկելի է, բայց ընդունված է ասել, որ դիվանագիտությունը մտքերի քողարկման արվեստ է, եւ արհեստավարժ դիվանագետը մտածում է մի բան, ասում է մի այլ բան ու անում ճիշտ հակառակը։ Բա էլ ո՞ւր մնաց մտքի ու լեզվի սինխրոնիզացումը։
Շատերին է ծանոթ հին հունական հայտնի առակագիր Եզոպոսին վերագրվող «Եզոպոսյան լեզու» արտահայտությունը։ Սա մտքերի արտահայտման այն ձեւն է, երբ գրավոր կամ բանավոր խոսքն արտահայտվում է միտումնավոր քողարկված ձեւով, այսպես կոչված՝ «կեղծ միջոցներով»։ Այդպիսի խոսքի բուն իմաստը պետք է որոնել տողերի արանքում, թաքուն ակնարկների մեջ։
Մենք մեր առօրյա կյանքում հենց դրանով էլ զբաղված ենք, եւ փորձում ենք տողատակերից կռահել մեր զրուցակցի միտքը։
Կա հայկական մի ասացվածք` «Քաղցր լեզուն օձին էլ բնից կհանի»։ Նշանակում է գոյություն ունի առավել հանձնարարելի լեզու, որը քեզ կապահովագրի անցանկալի ու անկանխատեսելի իրավիճակներում հայտնվելուց։ Դա քաղցր լեզուն է, որը քողարկում է մտքինդ ու ասելիքդ մատուցում այլաբանորեն, որպեսզի չարության խորհուրդը կրող օձը չկարողանա կռահել քո մտադրությունը։
Արդյոք ինձ հաջողվե՞ց այս շարադրանքով մտքինս արտահայտել։ Համոզված չեմ։
ԳՐԻԳՈՐ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ