Հայ առաքելական եկեղեցու դեմ վայրահաչողների վերջին օրերի ինքնաբացահայտումը նորություն չէ։
Հայոց եկեղեցու դեմ մշտական պայքար են մղել էլ բյուզանդացիները, էլ արաբները, էլ կարակոյունլու թուրք բաշիբոզուկները, ռուսական ցարերից մի երկուսը, հետագայում արդեն խորհրդային կոմերիտականները։
Եկեղեցիները փորձել են քանդել, մզկիթ, պահեստ, ամբար սարքել, բռնագրավել գույքը, կահկարասին, սպանել, աքսորել են սպասավորներին, փորձել են աղճատել եկեղեցական միասնությունը, մի խոսքով՝ քանդել Աստծո տաճարը։
Չարի ծառաների շարքում ամենից կատաղին եղել են խորհրդային կոմերիտական շեյթանները, որոնք հայկական ԽՍՀ տարածքում գրեթե կործանել էին քրիստոնեությունը, իսկ ստալինյան բռնությունների տարիներին Էջմիածնի սուրբ տաճարում խեղդամահ արեցին հայոց սրբագույն կաթողիկոսին։
Զարմանալի և ահասարսուռ էր այն ափեափ ատելությունը, որը եկեղեցու նկատմամբ ունեին կոմերիտականները։
Կասկած չկա, որ նրանց և ներկա սորոսական, քպ-կան զանգվածի մեջ կան հստակ նմանություններ, որոնցից կառանձնացնեմ մի քանիսը։
1.Կույր հավատը սեփական առաջնորդի նկատմամբ
2.Ժողովրդի պատմական հիշողության նենգափոխումը
3.Կրոնի՝ դարեր առաջ ձևակերպված հավատամքի մերժումը
4.Սատանեական, կռապաշտական պաշտամունքը «բուդյոնովկա» կամ «դուխով» գլխարկների օրինակով
5.Բարոյական, համամարդկային արժեհամակարգի ժխտումը աղանդավորական մոլուցքով։
Կհաջողե՞ն արդյոք մեր օրերի «լիբերալ կոմերիտականները»:
Իհարկե, ոչ։
Որպես օրինակ՝ բերելու եմ նույն Ստալինի բարեհաճ վերաբերմունքը հայ եկեղեցու նկատմամբ Հհայրենական մեծ պատերազմի տարիներին։ Անգամ ԽՍՀՄ տոտալիտար առաջնորդն էր հասկացել, որ եկեղեցին հայրենիքի պաշտպանության առաջամարտիկն է և վտանգի, կործանման սպառնալիքի ժամերին ոտքի է կանգնում՝ ի պաշտպանություն և վասն հայրենյաց։
Հրայր Կամենդատյան, «Հայաքվե» նախաձեռնության ներկայացուցիչ
