«Անկյունը»՝ ձորեցու սրտի անկյունում

Տան հարսի հետ հաշտ-համերաշխ ապրելու մասին է պատմում Անիչկա տատը։

«Ամեն ինչ էլ սըվորեցրել եմ, բայց շերեփը դեռ իմ ձեռին ա»,- պատմում է Լոռու գյուղերից մեկի բնակչուհին ու քթի տակ «Մարգերի ոլոր» երգն ասում։

Ալավերդի համայնքի գործող միակ հեռուստատեսության՝ «Անկյուն + 3»-ի պատրաստած հազարավոր ռեպորտաժներից մեկի հերոսն է կյանքի 8 տասնամյակ բոլորած Անիչկան, որ խոսում է ամենայն հայոց բանաստեղծի՝ աշխարհով մեկ հանրահռչակած բարբառով, ներկայացնում ձորի մարդկանց վարքն ու բարքը։

25-ամյա հեռուստատեսության ճանապարհը հեշտ չի եղել․ տարիներ առաջ էլ մարզն ու մարզի հոգսերը չիմացող, չպատկերացնող երեւանյան տաքուկ կաբինետներում օր մեռցնող չինովնկների թեթեւ ձեռքով  ժամանակին մարզային ու տարածշրջանային սփռում ունեցող լրատվամիջոցն այսօր միայն էլեկտրոնային հարթակում է գործում՝ պահպանելով ուրույն ու ինքնատիպ ոճը, ձեռագիրն ու, իհարկե, լոռեցու պարզությունը։

Ավելի քան 10-ը տարի լրագրության ոլորտում եմ, աշխատել եմ հանրապետական մամուլում, տարբեր կայքերում, այժմ՝ նաեւ հեռուստաընկերությունում, եւ վստահաբար կարող եմ պնդել, որ այսօր հայ մարդու մասին որեւէ մեկը չի պատմում այնքան, որքան «Անկյուն»-ը։

 Հեռուստատեսության նկարահանող խմբերն ամենուր են՝ Ալավերդիից մինչեւ Նոյեմբերյան (երբեմն նաեւ Վրաստանի Մառնեուլիի շրջանի հայկական գյուղեր), Բերդից՝ Իջեւան ու Դիլիջան, Ստեփանավանից՝ Սպիտակ ու Տաշիր՝ պատմելու հայ գյուղացու, նրա հոգսերի ու մտորումների մասին։

 Էկրանին երեւացող «միամիտ» լոռեցիների իսկապես միամիտ զրույցներն են լրատվամիջոցի անկյունաքարը, որ Լոռվա ձորի մարդկանց նսիտուկացը, սուր միտքը, կտրող խոսքը, կենցաղն ու մշակույթը ցույց տալուց բացի՝ անդրադառնում է քաղաքական, մշակութային, հոգեւոր, սոցիալական եւ այլ թեմաների եւ խնդիրների ու ջանում դրանց լուծում տալ՝ տեղից հանելով երբեմն խոր թմբիրում մրափող պատկան մարմիններին։

Շնորհավոր տարեդարձդ, ձորեցու սրտի խոր անկյունում ծվարած «Անկյուն»։ Թող անխափան լինի ընթացքդ, եթերդ՝ հանրապետական սփռման։

 Սեւակ Վարդումյան