Երբ զանգվածային ոչնչացման զենքերի արտադրությունն իբր արգելվեց, սկսվեց ժողովուրդներին բարոյապես, հոգեպես ոչնչացնելու՝ կեղծ, վախի մթնոլորտ ստեղծող, մանիպուլյացիայի ու ահաբեկության ենթարկող զենք-լուրերի արտադրությունը, որով սկիզբ դրվեց տեղեկատվական պատերազմին:
Ադրբեջանի դեպքում զենքի երկու տեսակն էլ կիրառվեց՝ ե՛ւ մարդուն ֆիզիկապես, ե՛ւ բարոյապես ոչնչացնող: Հիմա ավելի շատ տեղեկատվական պատերազմի ժամանակաշրջան է: Մարդու լեզվի տակ ոսկոր չկա, ինչ ուզի, կասի: Իսկ պետություն-պետություն հակամարտության դեպքում տեղեկատվական ծրագիրը հատուկ մշակվում է եւ թիրախային հարվածների միջոցով թուլացնում հակառակորդ երկրի տարբեր կառույցները, առաջին հերթին՝ հասարակությանը, ազդում հանրային տրամադրության, հոգեվիճակի վրա՝ խեղճացնելով, պառակտելով, զրկելով ընդդիմանալու, ինքնապաշտպանվելու ունակությունից: Հասարակությունը կարող է խուսանավել թշնամի երկրի տեղեկատվական հարվածներից, եթե իր երկիրը պետական մակարդակով պատրաստ է դիմագրավելու տեղեկատվական պատերազմին եւ ինքն էլ իր «զինատեսակներն» ունի, իր բազան ու «բանակը»:
Մեր պարագայում մեր երկրի տեղեկատվական պատերազմն ուղղված է ոչ թե թշնամի երկրների, այլ սեփական ժողովրդի դեմ, իշխանություններին ընդդիմացողների դեմ:
Դեկտեմբերի 6-ին ԱԺ-Կառավարություն հարցուպատասխանի ժամանակ իշխանական պատգամավորներն ու նրանց առաջնորդը կաշվից դուրս էին գալիս հանրությանը համոզելու, որ դատաիրավական համակարգը երբեք այսքան արդար ու անաչառ չի եղել, ինչպես հիմա է:
«2019-ին փակել էինք դատարանների դռները՝ արդարադատության դռները բացելու համար»,- զգայացունց հայտարարություն արեց Ն. Փաշինյանը՝ շեշտելով, որ բարձրացրել ու շարունակելու է բարձրացնել դատավորների, իրավապահների աշխատավարձերը:
Ընդդիմադիր պատգամավորները Փաշինյանին հիշեցրին, որ իշխանության ծրագրերում Արցախի ինքնորոշումը, անվտանգության երաշխավորումը կարմիր թելի պես է անցել: Ընդդիմությունը նաեւ հիշեցրեց, որ իշխանությունը հայտարարել էր՝ Հայաստանի Հանրապետությունը՝ որպես Արցախի Հանրապետության անվտանգության երաշխավոր, աջակցում է Արցախի իշխանություններին Ադրբեջանի ռազմական ագրեսիայից եւ հարկադրանքից իրենց բնակչությանը պաշտպանելու գործում, ՀՀ-ն կկանխարգելի Արցախի ազգաբնակչության բնաջնջման կամ բռնագաղթեցման յուրաքանչյուր նոր փորձ: Փաշինյանի պատասխանը կարճ էր՝ որպես ՀՀ վարչապետ՝ իմ խնդիրը ՀՀ ապագան է:
Սեփական խոսքերից, խոստումներից հրաժարվելու «նուրբ արվեստը»:
Իշխանության տեղեկատվական պատերազմը սեփական ժողովրդի դեմ է, Արցախի դեմ է, արցախցիների դեմ է՝ ի շահ Ադրբեջանի:
Ճիշտ նույն օրն ու նույն ժամանակահատվածում Ալիեւը ներկա էր «Ղարաբաղ. վերադարձ տուն 30 տարի անց. ձեռքբերումներ եւ դժվարություններ» թեմայով հանդիպմանը, իսկ Միլլի Մեջլիսում «Արեւմտյան Ադրբեջան» վերադարձի նախապայմաններն ու պայմաններն էին քննարկվում:
Ադրբեջանական լրատվամիջոցներից ուղղակի հորդում էին Հայաստանին ուղղված զգուշացումները, պահանջատիրությունը, սպառնալիքը, վերջնագրերը, հոգեբանական ճնշումները: Ճիշտ նույնը՝ ինչ ՀՀ ԱԺ ամբիոնից՝ ուղղված հակաիշխանական հատվածին ու իշխանությանն ընդդիմացողներին:
Հայաստանում էլ, Ադրբեջանում էլ միաժամանակ տեղեկատվական պատերազմ էր, երկուսն էլ՝ ուղղված հայ ժողովրդի դեմ:
Փաշինյանը դատաիրավական համակարգի բարեփոխումներից եւ աշխատավարձերի բարձրացումից էր խոսում, ինչը նշանակում է, որ բարձր աշխատավարձի դիմաց նաեւ իշխանահաճո դատավարություններն են շարունակվելու՝ իշխանահաճո վերջնարդյունքով, իսկ Բաքվում Ալիեւը մատ էր թափ տալիս, թե՝ Հնդկաստանից ու Ֆրանսիայից զենք եք առնո՞ւմ. դե համարձակվեք այդ զենքը կիրառել: Բառացի՝ դուխից ընկած հայ ժողովուրդը համակարպվել է պարտության հետ, ո՛չ կկռվի, ո՛չ էլ կփորձի անգամ պաշտպանվել: Սա այն հոգեբանական ճնշումն է, մանիպուլյացիան, որ Ալիեւը կիրառում է հայ ժողովրդի դեմ: Նույն զենքը կիրառվում է Հայաստանում՝ Ալավերդիում ոչ իշխանական ղեկավար ե՞ք ընտրել, համարձակվում եք ընդդիմանա՞լ, «հնդկական ու ֆրանսիական զենքով» ինքնապաշտպանվե՞լ: Դե փորձեք. դատավորներին, ոստիկաններին, պարեկներին բարձր աշխատավարձ եմ տալիս, ինչ ասեմ, դա էլ կանեն: Ալավերդիում ում եք ընտրել, կապ չունի, ՔՊ-ական է ղեկավարելու Ալավերդին: Վերջ:
Ադրբեջանից արդեն պահանջներ են ներկայացվում, որ «Արեւմտյան Ադրբեջան», այն է՝ Հայաստանի Հանրապետության ինքնիշխան տարածք վերադարձող ադրբեջանցիների տները, սրբավայրերը պետք է վերականգնենք, նրանց անվտանգությունն ապահովենք, դեռ մի բան էլ ՀՀ քաղաքացիություն շնորհենք: Նրանք կլինեն երկքաղաքացի:
Ադրբեջանն իր քաղաքացիների համար ՀՀ անձնագիր է պահանջում: Եվ ոչ ոք չի կասկածում, որ Հայաստանից չեն էլ ընդդիմանալու, ինչպես մինչեւ հիմա ոչ մի բանի չեն ընդդիմացել: Ալիեւը հայտարարեց. «Ղարաբաղի հայերը կարող են վերադառնալ Ղարաբաղ, եթե ուզում են. վերադարձը կլինի մեր երկրի օրենքներով»:
Իսկ ադրբեջանցիների՝ Հայաստան վերադարձի համար մեր երկրի օրենքներին ոչ մի հղում չի անում: Ինչո՞ւ անի, եթե նա Հայաստանի Հանրապետությունը չի ճանաչում, եթե Հայաստանը համարում է իրենց հայրենիքը՝ «Արեւմտյան Ադրբեջան» ու պահանջում է ի՛ր երկրի օրենքներով վերաբնակեցնել իր քաղաքացիներին:
Տեղեկատվական պատերազմում էլ է Ադրբեջանը հաղթում: Ո՛չ մեր երկրի սահմաններին՝ զինված թշնամու առաջ խրամատ ու դիրքեր ունենք, ո՛չ էլ տեղեկետվական մարտի դաշտում ենք զինված ու պատրաստված:
Երկու դեպքում էլ զենքն ինչների՞ս է պետք, եթե Երեւանն ու Բաքուն սինքրոն են աշխատում:
ՆԱԻՐ ՅԱՆ
